Η 14η ποιητική συλλογή της Ευγενίας Ρέγκου - Σγουρού (από το 1977 που κυκλοφόρησαν οι "Στόνοι") καλύπτει με τον τίτλο της όλο το μέχρι τώρα έργο της. Πνευματική προσφορά απ' τον άνθρωπο στον άνθρωπο, δεν μπορεί παρά να 'ναι πράγματι "φιλοδώρημα ζωής". Στη δίγλωσση συλλογή κάθε "ποίημα μεταφέρεται, αντικριστά, απ' την ελληνική στην αγγλική, σε πετυχημένη απόδοση της Ευτυχίας Σγουρού. Εδώ η ποιήτρια συλλέγει ό,τι έχει βιώσει από "εκείνα τα χρόνια/ τα τρελά κι ανεπανάληπτα/ τα σπάταλα/ της νιότης!" κι ό,τι ανθρώπινο "παγιδεύτηκε μέσα στ' αγριοβλάσταρα" στους ανελέητους καιρούς μας. Οπως ο Ρουθ, μπροστά στο σκιάχτρο της πείνας, σταχυολογούσε απ' τον αγρό του Βοόζ, έτσι η ποιήτρια συλλέγει ευαισθησίες απ' τον αγρό του χρόνου, για να μην πεθάνει η ανθρωπιά από συναισθηματική ασιτία: "Συλλέγω μνήμες/ Συλλέγω αισθήματα/ Συλλέγω εικόνες/ Πόθους συλλέγω/ και ψελλίσματα/ Το φιλοδώρημα συλλέγω/ μιας δυσπρόσιτης/ κι ανεξιχνίαστης ζωής".

Ομως η ζωή πάντα ήταν απλή, όπως ο έρωτας κι ο θάνατος. Αν συμβαίνει τώρα το αντίθετο, αυτό οφείλεται στη διαστροφή της φύσης στις καρδιές των ανθρώπων: "Οι άνθρωποι θα 'πρεπε/ να είναι απλοί/ κι αληθινοί/ Σαν το ψωμί/ και το νερό/ και σαν την "καλημέρα"".

Τούτη τη φυσική απλότητα "συλλέγει" η ποιήτρια και το πετυχαίνει χάρη στην "άγνοιά" της να θολώνει τη διαύγεια, για να φανεί σπουδαία όπως οι άλλοι:

"Δεν ήξερα να εγκλωβίζω/ δυσνόητα νοήματα/ σε ακατανόητες φράσεις. / Ηξερα μόνο να καταγράφω/ τα πάθια και τους στεναγμούς της καρδιάς μου/ στην απλή γλώσσα των ανθρώπων".

Πορεύεται στο χρόνο "μετρώντας την αγάπη της στο λυγμό της καρδιάς της". Αυτή η "πάλλουσα μνήμη", φορτισμένη απ' τη σοφία του σύμπαντος, επαληθεύει μέσα της ακέραιο τον άνθρωπο που ξέρει ν' αγαπά, κι αγαπώντας, να ελπίζει, κρατημένος στο χάος, από μιαν "ηλιαχτίδα" (εκδόσεις "Περγαμηνή").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ