"Την παραμονή της Πρωτομαγιάς, απ' τα χαρτάκια κάτω απ' τα συντρίμμια, μάθαμε για το θάνατο του Γερμανού στρατηγού στους Μολάους της Σπάρτης. Και τότε οι κρατούμενοι αρχίσανε να λογαριάζανε... Πόσους χρωστάμε τώρα, βρε παιδιά... 50, 30, 60; Τους μέτραγαν, κρατάγανε μες το μυαλό τους το τεφτέρι, την οφειλή, ήξεραν ότι από δω, μες απ' το Χαϊδάρι, θα δίναμε για να ξοφλήσουμε όλα εκείνα των Ελλήνων τα χρωστίδια! Και μη νομίζεις ήταν με χαρά που το 'λεγαν! Για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα τούτο το βάσανο της Κατοχής"!

Η συγκλονιστική αφήγηση - μαρτυρία - όπως την κατέγραψε η Μέλπω Αξιώτη στο βιβλίο της "Πρωτομαγιές 1886 - 1945" - είναι του αγωνιστή Θανάση, που, πριν ένα χρόνο, τότε, Πρωτομαγιά 1944 ήταν παρών, κρατούμενος στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και δίνει την ψυχολογία και το μπόι των αγωνιστών: Ηξεραν και περίμεναν για να ξοφλήσουν της Ελλάδας τα χρωστίδια με το άλικο αίμα τους! Και το 'καναν με χαρά!

Το φοβερό, ανατριχιαστικό άγγελμα για την καταματωμένη μέρα που θα ακολουθούσε, για το μακελειό των 200 την Πρωτομαγιά του '44, είχε ακουστεί την προηγούμενη, όταν στις εφημερίδες δημοσιεύτηκε η χιτλερική ανακοίνωση, που γνωστοποιούσε πως, ως αντίποινα για τη δολοφονία Γερμανού στρατηγού από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στους Μολάους της Σπάρτης την 27.4.44, θα τουφέκιζαν 200 κομμουνιστές την 1.5.44. Κι ακόμα πως θα τουφεκίζονταν (αδιακρίτως) όλοι οι άνδρες που θα συναντούσαν τα γερμανικά στρατεύματα στο δρόμο Μολάοι - Σπάρτη... Μάλιστα, στην ίδια ανακοίνωση, οι Γερμανοί κοινοποιούσαν ότι, ήδη, "Ελληνες εθελονταί" (ταγματασφαλίτες) είχαν σκοτώσει 100 άλλους κομμουνιστές...

Αλλά ας αφήσουμε - αντιγράφοντας στιγμιότυπα, όπως καταγράφονται στο βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη - τον ίδιο τον αγωνιστή να μας δώσει την προετοιμασία του φονικού, που θ' ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα, με την εκτέλεση των 200 ηρώων κομμουνιστών στο σκοπευτήριο της Καισαριανής:

"Ξημερώνοντας αυγή το προσκλητήριο. Είμαστε όλοι ζαβωμένοι σα να πλανιότανε ο χάρος... Συνταχθήκαμε. Φραπ κι ολούθε γύρα μας τα πολυβόλα ξεφαντώνουν από τις σκοπιές. Οι μπούκες στρέφουν κατά πάνω μας...

Επιθεωρεί το λοιπόν ο Φίσερ και πάει και κάθεται στη μέση... Κι αρχίζει και λέει. Οσοι ακούνε όνομα να βγαίνουνε γρήγορα. Γυρίζει τα χαρτιά, τον κατάλογο. Αμέσως ηλεκτρισμός πιάνει το στρατόπεδο. Ανοίγει το στόμα του και λέει το πρώτο όνομα: Αϊβατζίδης Γεώργιος, μάγειρας ήταν απ' τα Σέρβια της Μακεδονίας. Μόλις ακούει τ' όνομα πετιέται ένας άνδρας - Γεια σας αδέρφια, φωνάζει και σηκώνει τη γροθιά του ψηλά. Ο κατάλογος εξακολουθεί. Ενας - ένας π' ακούει, πετιέται στη μέση.

Γροθιές παντού ανεμίζανε, σα να 'τανε σημαίες. Ακουες τις φωνές τους να φωνάζουνε: "Ζήτω το ΕΑΜ"! "ΕΛΑΣ"! "ΚΚΕ"! Μα το κυριότερο ήταν: Γεια σας - γεια σας - εκδίκηση. Είσαντε και δυο μικρά και φωνάζανε: "Ζήτω η ΕΠΟΝ". Ο ένας 17 χρονώ είχε κάμει επί Μεταξά στην Ανάφη. Με την πρώτη κραυγή εκδίκηση! Οι Γερμανοί ανασκουμπωθήκανε κι αναταράχτηκαν...

Ο κατάλογος εξακολουθεί. Κατά 5άδες και καθώς τους παίρνουν αδειάζανε, αραιώνανε οι θέσεις, ιδίως από τις 100αρχίες των συνεργείων, γιατί εκεί ήταν οι παλιοί, τα θύματα του Μεταξά, οι Ακροναυπλιώτες, οι υπεύθυνοι, οι καλύτεροί μας, οι ήρωες...

Κατά την 7η 20άδα φωνάζει ο Γερμανός: Να - πο - λέων Σου - κα - τζί - δης... Παρών!! φωνάζει ο Ναπολέων και πετιέται στη μέση και δίνει τα χαρτιά της δουλιάς στο βοηθό. Του λέει: "Να μου προσέχεις τα παιδιά, όπως τα πρόσεχα κι εγώ"..

Ο Γερμανός διοικητής πολλές φορές του το 'χε πει: Ναπολέων θα σε σκοτώσω, δε θα βγεις ζωντανός από δω! Τον μισούσε. Γιατί, όπως σου λέου, ήταν πολύ μεγάλος. Αγιος. Κι έτσι ο Ναπολέοντας κάθε μέρα περίμενε να τελειώσει η ζωή του. Σήμερα, όμως, ο διοικητής σαν να ταράχτηκε και λέει (μας το ξήγησαν ύστερα όσοι 'ξεραν γερμανικά και βρέθηκαν κοντά):

- Οχι δεν είναι δυνατόν. Θα σου χαρίσω Ναπολέων τη ζωή.

- Δέχομαι λέει ο Ναπολέων, μα να μην μπει στη θέση μου άλλος.

Ο Γερμανός δεν απαντά. Ο Ναπολέων φεύγει με την 20άδα...

Εν τέλει συγκεντρώνονται όλοι οι 200 μπροστά στα μαγεριά. Ο κουλοχέρης ο βασανιστής Κόβατς συζήταγε με τον Ναπολέοντα: Τώρα όλοι εσείς παρτιζάνοι, μπουμ μπουμ, σήμερα καπούτ! Ο Ναπολέων του λέει:

- Σου ζητώ μια χάρη, μην τους χτυπάς. Να τους φέρεσαι καλύτερα. Το χτήνος γελούσε. Υστερα ο Ναπολέων μπαίνει στη μέση και λέει:

- Ελάτε παιδιά να χορέψομε, να δουν οι Γερμανοί πώς πεθαίνουν οι Ελληνες!

Τον έπιασαν απ' το χέρι, κάνουνε κύκλο, η φρουρά τους περικυκλώνει, οι μπούκες τ' αυτόματα καταπάνω τους κι αρχινάν το χορό: "Εχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή...". Κάθε στροφή κι αλλάζανε. Εσερνε το χορό ο επόμενος. Σύρανε το χορό όλοι οι μελλοθάνατοι...

Η ώρα ήταν περασμένες 9. Τους φορτώνουνε στ' αυτοκίνητα. Μπρούμυτα τους φορτώσανε, για να χωράν πολλοί. Οπως τα παστά στα βαρέλια. Τότε κίνησαν τ' αυτοκίνητα. Εμείς πίσω ακούγαμε, όσο φεύγανε, το τελευταίο τους ηρωικό τραγούδι. Αυτό αντιπροσώπευε όλο το Χαϊδάρι μας. Ηρωισμός απάνω απ' ό,τι μπορεί να πιστέψει άνθρωπος, και αλληλεγγύη. Αυτό το ίδιο πράγμα αντιπροσώπευσε κι ο Ναπολέοντας, όταν αρνήθηκε να πάρει άλλος τη θέση του στο θάνατο...".