Τις δυνάμεις τους συγκεντρώνουν οι εργαζόμενοι όλης της χώρας, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, προκειμένου με τη συμμετοχή τους στην πανεργατική, πανδημοσιοϋπαλληλική, 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 27 του Μάη να δώσουν μια αποφασιστική αγωνιστική απάντηση στην κυβέρνηση, που με την πολιτική της μεθοδεύει την ανατροπή θεμελιακών δικαιωμάτων τους.

Οι εργαζόμενοι της χώρας είναι αυτό τον καιρό αντιμέτωποι με μια εξαιρετική πρόκληση, καθώς η κυβέρνηση σφυροκοπά, με τις ρυθμίσεις που προωθεί, τις εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ θέτει σε αμφισβήτηση την υπόσταση του δημόσιου τομέα της οικονομίας. Παράλληλα, το εργατικό κίνημα έχει να αντιμετωπίσει - κάτω από το δυσμενές κλίμα που δημιούργησε η νέα ΕΓΣΣΕ - τις αυξημένες πιέσεις των εργοδοτών, οι οποίοι ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά δηλώνουν αποφασισμένοι να μη δώσουν δραχμή παραπάνω από τις ισχνές δραχμικές αυξήσεις που προβλέπει η Εθνική Σύμβαση.

Η διπλή προσπάθεια των εργαζομένων, απέναντι σε κυβέρνηση - εργοδότες, αλλά και απέναντι στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που επιδίδονται σε ελιγμούς υπονόμευσης και απονεύρωσης των κινητοποιήσεων, είναι καθοριστικής σημασίας για την ανατροπή των αντεργατικών επιλογών. Ο Γ. Σταυρόπουλος,μέλος του προεδρείου της ΓΣΕΕ, μιλά στο "Ρ" για τα μέτωπα πάλης των εργαζομένων, την πανεργατική απεργία και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο αγώνας.

- Η πανεργατική απεργία γίνεται ενώ η κυβέρνηση προχωρά άμεσα σε δυο καθοριστικά νομοσχέδια για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό. Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι σε σχέση με αυτά τα ζητήματα;

- Η κυβέρνηση, με τη στήριξη της ΝΔ και ανταποκρινόμενη στις αξιώσεις της ΕΕ και του ΣΕΒ, επιμένει στη νομοθέτηση της διάλυσης βασικών εργατικών κατακτήσεων, όπως είναι το 8ωρο με τη διευθέτηση, όπως είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που αφήνουν τα συνδικάτα έξω από τις συλλογικές συμβάσεις και ρυθμίσεις, καταργώντας τα ελάχιστα όρια αμοιβών των συλλογικών συμβάσεων. Μέχρι τώρα έχουμε την "υπόγεια" εφαρμογή της έννοιας του "απασχολήσιμου" σε διάφορους οργανισμούς και χώρους και η κυβέρνηση μεθοδεύει μια σειρά ρυθμίσεων, ώστε η μισθωτή εργασία να εμφανίζεται - με διάφορα τεχνάσματα - με μια μορφή εργολαβίας ή του ασφαλισμένου του ΤΕΒΕ.

Οι εργαζόμενοι, ή τουλάχιστον ένα τμήμα τους, έχουν αντιληφθεί αυτή την κατάσταση, όμως υπάρχουν πολύ μεγάλα κενά στην ενημέρωση. Αιτία είναι ο απαράδεκτος ρόλος που παίζουν οι πλειοψηφίες σε πάρα πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπου αποσιωπούν, κρύβουν δηλαδή αυτές τις εξελίξεις και εμποδίζουν τον κοινό και συντονισμένο αγώνα διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Ενα πρέπει να είναι καθαρό. Οτι η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη να περάσει στην αντεπίθεση, όχι μόνο για να περιφρουρήσει βασικά εργατικά, ασφαλιστικά δικαιώματά της, αλλά και για να τα βελτιώσει.

- Λίγες μέρες πριν υπογράφτηκε η νέα ΕΓΣΣΕ, όμως οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας είναι ακόμα σε διαπραγμάτευση. Ποια χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει η παρέμβαση του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων;

- Ηδη έχουμε μια απαράδεκτη συμφωνία, η οποία οδηγεί σε παραπέρα υποβάθμιση το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης, χτυπά ακόμα και τα ελάχιστα που μπορεί να προσδοκούν οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι, αλλά κυρίως χτυπά - αυτή την περίοδο - τις όποιες διεκδικήσεις έχουν οι κλαδικές ομοσπονδίες. Η ολιγαρχία τρίβει τα χέρια της με αυτή τη συμφωνία που έκανε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, γιατί της δίνει ακόμα περισσότερα κέρδη και γιατί αυτά τα όρια είναι πιλότος και μέσο πίεσης για να περιοριστούν οι απαιτήσεις των συνδικάτων.

Είναι καθοριστικό για τις ομοσπονδίες να στηριχτούν στη δράση των ίδιων των εργαζομένων και στην κοινή δράση των συνδικάτων, έτσι ώστε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που έβαλε η υπογραφή αυτής της ΕΓΣΣΕ. Είναι μονόδρομος η ενότητα δράσης της βάσης των εργαζομένων και νομίζω ότι σήμερα είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε να ανοίξει η εργατική τάξη μέτωπο και απέναντι στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία αυταπάτη για το ρόλο του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Οσο μπορεί, θα εξυπηρετεί την κυβέρνηση και την ολιγαρχία. Οι πλειοψηφίες, για να δικαιολογήσουν τη στάση τους, υπονομεύουν τη δράση των εργαζομένων, θέλουν οι κινητοποιήσεις τους να είναι άνευρες και άμαζες και γι' αυτό το σκοπό χρησιμοποιούν ακόμα και την απεργοσπασία. Γι' αυτό και η εργατική τάξη πρέπει να κάνει δική της υπόθεση το όπλο της απεργίας στις 27 του μήνα.

- Η κυβέρνηση παραμένει προκλητικά αδιάλλακτη στις αποφάσεις της για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση απέναντι σε αυτή την αδιαλλαξία;

- Δεν πρέπει κανείς εργαζόμενος στις ΔΕΚΟ να έχει αυταπάτες. Η κυβέρνηση, βεβαίως, επιδιώκει με το μικρότερο δυνατό κόστος, χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις, να ξεπουλήσει κυριολεκτικά μια - μια επιχείρηση στο ντόπιο και ξένο ιδιωτικό κεφάλαιο. Κυρίαρχο μέσο για την επιτυχία της αποστολής της είναι το "διαίρει και βασίλευε". Δυστυχώς, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και σε αρκετές ΔΕΚΟ δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τις αναγκαιότητες και αποσπασματικά, στη βάση της αντίληψης "ο καθένας από μόνος του", επιχειρούν να λύσουν τα προβλήματα του χώρου τους, κάτι που είναι επικίνδυνο και αναποτελεσματικό. Τώρα χρειάζεται οι εργαζόμενοι να ξεπεράσουν τις συνδικαλιστικές αυτές ηγεσίες που τους διαιρούν και να υπάρξουν αποφασιστικοί αγώνες, όπου αιχμή θα έχουν το κύριο ζήτημα να μείνουν οι ΔΕΚΟ 100% στο δημόσιο. Μέσα από αυτή τη δράση και τον αγώνα, θα ακυρωθεί και η επιλογή των "διαλόγων" απάτης, που τόσο προβάλλουν αυτές οι ηγεσίες.

Οι εργαζόμενοι αυτών των επιχειρήσεων ταυτόχρονα παλεύουν για το συμφέρον του λαού και του τόπου, άμεσα και μακροχρόνια, αφού επιβάλλοντας να μείνουν δημόσιες αυτές οι επιχειρήσεις, υπερασπίζονται μια άλλη πορεία τους, από αυτή που επέβαλλαν μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, εξυπηρετώντας τους ιδιώτες.

- Την προηγούμενη βδομάδα έγινε η στάση εργασίας σε ΔΕΚΟ - Τράπεζες, την Τετάρτη πραγματοποιείται η πανεργατική απεργία. Ποια πρέπει να είναι η συνέχεια του αγώνα;

- Με βάση το τρίπτυχο: Αντίσταση στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Σταμάτημα του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Υπογραφή των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, πρέπει ο αγώνας να οδηγηθεί σε κλιμάκωση. Απαιτείται παράλληλα αποφασιστικός συντονισμός της δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, με κύριο χαρακτηριστικό την κινητοποίηση της βάσης των συνδικάτων, μέσα από διαδικασίες όπου οι εργαζόμενοι οι ίδιοι, με διάφορους τρόπους, θα χτίσουν την κοινή δράση που είναι απαραίτητη για το δικό τους μονόδρομο του αγώνα. Είναι αναγκαίο σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, να υπάρξει μέτωπο για όλα αυτά τα ζητήματα. Είναι πια ώριμο ότι ο τραπεζοϋπάλληλος έχει κοινά συμφέροντα με τον οικοδόμο, με τον μεταλλεργάτη, τον κλωστοϋφαντουργό και από κοινού πρέπει να κοντραριστούν με την προκλητική κυβερνητική πολιτική.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ