Ο γιορτασμός της Παγκόσμιας Μέρας Περιβάλλοντος την προηγούμενη Παρασκευή ακολούθησε για άλλη μια φορά την πεπατημένη των προηγούμενων ετών. Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ έβγαλαν από τις ντουλάπες τους ντοκιμαντέρ - κυρίως από την άγρια φύση - για να μας δείξουν τον πλούτο του πλανήτη και σε κάποια βραδινά τραπέζια μας βομβάρδισαν με συζητήσεις κυβερνητικών παραγόντων (αρμόδιων ή όχι δεν έχει σημασία, αφού όλοι τα ίδια περίπου λένε) και ορισμένων μαϊντανών που έχουν στο... πέτο τους την πράσινη κονκάρδα (πάντως νονός τους δεν είναι το οικολογικό κίνημα, που ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια βρίσκεται εν υπνώσει), ζώντας (και μάλιστα πολύ καλά) από τον κρατικό κορβανά εκπονώντας γενικώς κι αορίστως προγράμματα (τα οποία δε θα διαβάσει και πολύ περισσότερο δε θα υλοποιήσει ποτέ κανείς). Και περνούν αυτοί καλά και οι κυβερνώντες καλύτερα, μια και έχουν εξασφαλίσει την υποστήριξή τους, όταν και όποτε χρειάζεται. Αν τώρα ανάμεσα σ' αυτούς ξεφύγει και κάποια φωνή διαφορετική μην τους θεωρήσετε αφελείς. Το αντίθετο. Οι σύγχρονες επικοινωνιακές θεωρίες απαιτούν την ύπαρξη του "διαφορετικού".Φυσικά στις "σωστές" δόσεις και με την πρέπουσα προσοχή...

Η Γη κάθε χρόνο χάνει δασική έκταση 125.000 τετρ. χιλ. Περίπου όσο και η Ελλάδα. Η μεγαλύτερη καταστροφή σημειώνεται στις τροπικές ζώνες, που αποτελούν τον κύριο πνεύμονα του πλανήτη.Το δάσος του Αμαζονίου ακούστηκε για άλλη μια φορά. Η υλοτομία αναφέρθηκε σαν η αιτία της καταστροφής. Κουβέντα όμως δεν τους ξέφυγε ότι η υλοτομία αυτή πραγματοποιείται από συγκεκριμένες πολυεθνικές, τα προϊόντα των οποίων εισάγουν οι Ιαπωνία, ΗΠΑ, και η ΕΕ. Αυτές δηλαδή που διοργανώνουν διεθνή συνέδρια και υπογράφουν συνθήκες για το περιβάλλον!

Παράλληλα με τη δραματική μείωση των δασικών εκτάσεων έχουμε το φαινόμενο της ερημοποίησης.Πάνω από το 25% των γεωργικών εκτάσεων και το 30% των βοσκότοπων στην Ευρώπη έχουν παρουσιάσει μερική ερημοποίηση.Μια έκταση περίπου 30 εκατ. εκταρίων. Το ποσοστό κινδύνου είναι το ίδιο σε Ευρώπη και Αφρική, με δεδομένο ότι το 65% των εδαφών είναι ευπαθή. Αυτά όμως συμβαίνουν λόγω του γεωργικού μοντέλου,που έχει επιλεγεί από το διεθνές κεφάλαιο.Μονοκαλλιέργειες με εντατικό τρόπο εκμετάλλευσης και ανεξέλεγκτη χρήση αγροχημικών, που υπολογίζονται σε πάνω από 150 εκατ. τόνους ετήσια, καταστρέφουν μακροπρόθεσμα τα εδάφη, περιθωριοποιώντας ταυτόχρονα εκατομμύρια αγροτών.

Σαν συνέπεια των παραπάνω έχουμε και την καταστροφή των υδροβιότοπων που είναι "πηγή ζωής".Ομως στη σημερινή συγκυρία η ζωή είναι αναλώσιμο είδος.Ενώ οι καταπατητές (με τις πάντα πολύ υψηλές διασυνδέσεις τους) και οι βιομήχανοι (με τις απορρίψεις τους) είναι το στήριγμα του... συστήματος και μπορούν να πράττουν κατά το δοκούν.

Πριν 65 εκατ. χρόνια εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι λόγω των παρατεταμένων παγετώνων (σύμφωνα με μια θεωρία) ή της πτώσης μετεωριτών (κατά μια άλλη). Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην πιθανότητα εξαφάνισης εκατοντάδων χιλιάδων ειδών, πολλά από τα οποία δεν έχουμε προλάβει να τα γνωρίσουμε! Σε 4.000-6.000 λογαριάζονται τα είδη που χάνονται ετησίως. Η βιοποικιλότητα κινδυνεύει εξαιτίας του οικονομικού συστήματος,που θυσιάζει τα πάντα στο όνομα του ιδιωτικού κέρδους, του ανταγωνισμού και των "νόμων της αγοράς".

Τα νερά μολύνονται από τα φυτοφάρμακα και τα τοξικά απόβλητα των βιομηχανιών, κατασπαταλώνται από χρήσεις συχνά περιττές και δε βρισκόμαστε μακριά από το σημείο μηδέν,όπου θα ξεσπάσουν πόλεμοι για τον έλεγχο πηγών, ροής ποταμιών, εκμετάλλευσης λιμνών κτλ.

Η ατμοσφαιρική ρύπανση έχει αγκαλιάσει θανάσιμα τις μεγαλουπόλεις, στις οποίες έχουν εισρεύσει εκατομμύρια άνθρωποι για να βρουν μια θέση εργασίας και γενικά... καλύτερη τύχη από αυτήν που τους επιφύλαξαν οι εταιρίες τροφίμων και οι αγροτοβιομηχανίες, οι οποίες λήστεψαν τη γη τους. Κι ας μην ξεχνάμε την ηχορύπανση, το σύνδρομο των άρρωστων κτιρίων και τον ευτελισμό της ποιότητας ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών.

Τα πυρηνικά παραμένουν πάντα μόνιμη απειλή, όπως διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά με τα επικίνδυνα "παιχνίδια" μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, χωρών όπου καθημερινά χάνουν τη ζωή τους χιλιάδες παιδιά από έλλειψη των αναγκαίων φαρμάκων και τροφίμων. Ομως οι κυβερνήσεις τους επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την πολυτέλεια να ανήκουν στο κλαμπ του θανάτου ή επί το κομψότερο στο πυρηνικό λόμπι.

Οι θάλασσες εξακολουθούν να λειτουργούν σαν χωματερές, η τρύπα του όζοντος μας απειλεί, όπως και η όξινη βροχή.Τέλος ας μην ξεχνάμε το μεγαλύτερο εφιάλτη της γης: Το φαινόμενο του θερμοκηπίου,η τυχόν εκδήλωση του οποίου θα συνοδευτεί με τέτοιας έκτασης κλιματικές αλλαγές που θα αλλάξουν την όψη του πλανήτη. Και για όλα αυτά δε φταίει αυτός που ρίχνει ένα χαρτάκι ή το αποτσίγαρό του στο δρόμο, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι γραφικοί. Είναι φυσικά κι αυτά δείγματα πολιτισμού, όμως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το μείζον οικολογικό πρόβλημα. Κι αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι η γενεσιουργός αιτία. Κι όσο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής βρίσκεται σε μια ελάχιστη μειοψηφία κι όχι υπό κοινωνικό έλεγχο, ελάχιστα μπορούμε να περιμένουμε προς το καλύτερο. Ο πράσινος καπιταλισμός που πλασάρεται τώρα τελευταία ως η εναλλακτική λύση δεν είναι παρά μια ακόμα απάτη του συστήματος, με στόχο την απορρόφηση των κραδασμών που ολοένα και πληθαίνουν...

Νίκος ΜΟΛΥΒΙΑΤΗΣ