Πυρετώδεις αποδεικνύονται οι δραστηριότητες των "σεναριογράφων" της πολιτικής επικαιρότητας το τελευταίο διάστημα. Καθημερινά σχεδόν έρχονται στο φως της δημοσιότητας "πληροφορίες" και "εισηγήσεις" προς τον πρωθυπουργό που κάνουν λόγο είτε για προσφυγή σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές, μετά το καλοκαίρι, είτε για ταυτόχρονη διεξαγωγή βουλευτικών και ευρωεκλογών, το 1999. Σενάρια που πρέπει να σημειωθεί ότι συνοδεύονται με το αναγκαίο "κερασάκι" περί ανάδειξης, προεκλογικά πάντα, του "κοινωνικού προσώπου" του ΠΑΣΟΚ, και που προϊδεάζουν για τη γνώριμη τακτική της παροχολογίας και των "ψίχουλων" που θα τάξει η κυβέρνηση, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, για να υποκλέψει την ψήφο όσων θα έχει "ψήσει" μέχρι τότε. Την ίδια ώρα, πληθαίνουν τα σενάρια για επερχόμενες εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, άλλοτε με αφορμή τις κινήσεις των διαφόρων εσωκομματικών τάσεων, ενόψει συνεδρίου, και άλλοτε με έναυσμα τις εκτιμήσεις που υπάρχουν για "ήττα" του κυβερνώντος κόμματος στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του Οκτώβρη, γεγονός που, όπως υποστηρίζεται, θα πυροδοτήσει ευρύτερες διεργασίες. Κοντά στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν τα διαρκώς επανερχόμενα και επαναλαμβανόμενα στην πολιτική ζωή "κεντροαριστερά" και "κεντροδεξιά" αναγνώσματα και στρογγυλά τραπέζια. Τα τελευταία, δε, έχουν πρόσφατα συμπληρωθεί και από σενάρια για ευρύτερου, "οικουμενικού" τύπου διεργασίες, τις οποίες φέρεται να ευνοεί ο πρωθυπουργός. Σύμφωνα με τα εν λόγω σενάρια, αυτές οι διεργασίες "οικουμενικού" χαρακτήρα θα γεννήσουν τέτοια πολιτικά σχήματα, που θα παράσχουν πολιτική ομπρέλα σε όλες τις... υγιείς και "εκσυγχρονιστικές" δυνάμεις του τόπου, από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ, μέχρι τον Σουφλιά και τον... Μαρκεζίνη.

Ολη αυτή η σεναριολογία, σε κάθε περίπτωση, δείχνει να είναι απολύτως σχετιζόμενη με τη θρυλούμενη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Μια ανασύνθεση, την οποία η ολιγαρχία επιδιώκει και θα θελήσει να προωθήσει, εφόσον καταλήξει πως το μεταπολιτευτικό πολιτικό της όχημα, ο κλασικός δικομματισμός, έχει απολέσει τις δυνατότητές του για εγκλωβισμό και εξαπάτηση ευρύτερων λαϊκών μαζών. Πρόκειται για μια ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου σε ακόμα πιο αντιλαϊκή κατεύθυνση, στην οποία θα συμβάλουν όλα τα σημερινά "υλικά" της καθεστηκυίας τάξης, ρετουσαρισμένα φυσικά μετά από την αναγκαία αναπαλαίωση που θα υποστούν. Αλλωστε, όλη η μέχρι τώρα συζήτηση περί "κεντροαριστεράς" και "κεντροδεξιάς", δηλώνει ότι η πλουτοκρατία αναζητά την αντικατάσταση των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος, με άλλες, πιο "σύγχρονες" και, το κυριότερο, ακόμα πιο κάλπικες.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι η πληθώρα των σεναρίων εμφανίζεται σε μια περίοδο ανάπτυξης των λαϊκών αγώνων και αντίστασης των κοινωνικών στρωμάτων που υφίστανται την επιδρομή της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής. Ακριβώς αυτοί οι αγώνες είναι που αναγκάζουν τα επιτελεία της ολιγαρχίας να εντείνουν τις διεργασίες για την ανεύρεση των κατάλληλων σχημάτων, που θεωρούν ότι θα δράσουν ως καταλύτης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, για να περάσει με τις λιγότερες δυσκολίες η πολιτική της άρχουσας τάξης. Το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει είναι ότι αυτοί οι λαϊκοί αγώνες, έχουν τη δύναμη να καταστήσουν εύθραυστο, από σήμερα κιόλας, το αντιλαϊκό πολιτικό σκηνικό του αύριο, όπως τουλάχιστον το επεξεργάζονται οι "αρχιτέκτονες" της ανασύνθεσης. Εχουν τη δυνατότητα να ακυρώσουν την επιχειρούμενη ανασύνθεση της εξαπάτησης και της αλλαγής φρουράς του δικομματισμού, ανοίγοντας το δρόμο για συσπείρωση εκείνων των δυνάμεων που μπορούν να επιβάλουν την "άλλη" πολιτική που έχει ανάγκη ο τόπος, μέσα από τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου πάλης.