Αποκαλυπτικότατη η ετήσια έκθεση για την υγεία στις ΗΠΑ, που δόθηκε τις μέρες αυτές στη δημοσιότητα. Ανάμεσα στις 400 σελίδες της υπάρχει και η εξής χαρακτηριστική υπογράμμιση: "Από το 1970 μέχρι το τέλος του 1996 η "ψαλίδα" μεταξύ πλούσιων και φτωχών στα ζητήματα περίθαλψης και υγείας έχει μεγαλώσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον όσοι βασανίζονται από σοβαρές ασθένειες ή πάσχουν από χρόνια προβλήματα υγείας να ανήκουν στις χαμηλόμισθες τάξεις". Εξίσου αποκαλυπτικά, όσο και τραγικά, τα παραδείγματα, που έδωσαν οι ειδικοί επιστήμονες: "Ενας άντρας 45 ετών, που το ετήσιο εισόδημά του κυμαίνεται στα 25.000 δολάρια αναμένεται να ζήσει 6,6 χρόνια περισσότερο από ένα συνομήλικό του, που κερδίζει 10.000 δολάρια ετησίως". Και, βέβαια, δεν ανέφεραν κάποιο στοιχείο, για τα δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς, που τα εισοδήματά τους βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και ακόμη περισσότερο, για τους μακροχρόνια άνεργους, τους ενοίκους των υπογείων του μετρό ή των γεφυρών και των δημόσιων πάρκων. Ο καθένας, όμως, μπορεί να "μαντέψει", ότι οι διάφορες ασθένειες, ακόμη και ο θάνατος, θερίζουν ασύδοτα τις κοινωνικές αυτές κατηγορίες.

Τραγικές εικόνες από τη χώρα της "ελευθερίας". Πόσο, άραγε, απέχει απ' αυτές η ελληνική πραγματικότητα; Κι αν δεν έχουμε φτάσει στο δραματικό αυτό κατάντημα, πόσος χρόνος μας μένει ακόμη, αφού ολοταχώς προς τα εκεί βαδίζουμε;