Σε τελική φάση μπαίνουν οι διαδικασίες διαμόρφωσης του σκηνικού της ελληνικής υποχώρησης στο θέμα της εγκατάστασης των ρωσικών πυραύλων "S - 300" στην Κύπρο. Στόχος της ελληνικής κυβέρνησης, όπως διαφαίνεται από τις κινήσεις της, είναι να τηρηθούν, έστω, κάποια προσχήματα, ώστε να μπορεί να εμφανίσει την άτακτη υποχώρηση, στην οποία οδηγείται, ως εξασφάλιση του ελάσσονος,έναντι του μείζονος, που θα ήταν η εγκατάσταση των πυραύλων στην Κύπρο.

Αυτό που επιδιώκει η ελληνική πλευρά, ως αντάλλαγμα για τη μη εγκατάσταση των πυραύλων στην Κύπρο, είναι η εξασφάλιση των αμερικανοΝΑΤΟικών "εγγυήσεων" για την εφαρμογή ενός μορατόριουμ πτήσεων μαχητικών πάνω από την Κύπρου. Στην πράξη, μια τέτοια εξέλιξη θα σημάνει πλήρη εγκατάλειψη των δικαιώματος άμυνας της Κύπρου και εναπόθεση της ασφάλειας της Κυπριακής Δημοκρατίας στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Δηλαδή, μια "λύση", που φέρνει την Κύπρο σε δυσμενέστερη θέση από αυτήν που ήταν πριν την εξαγγελία περί του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος και της αγοράς και εγκατάστασης των πυραύλων "S - 300". Οσο δε για τη λεγόμενη εναλλακτική λύση εγκατάστασης αντιαεροπορικών πυραύλων μικρότερου βεληνεκούς, αυτό, όπως μάλιστα το παραδέχονται, έχει μόνο ψυχολογική σημασία και προσφέρεται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση εκ μέρους της κυβέρνησης Κληρίδη. Εξάλλου, τέτοιου είδους ή παρόμοια αντιαεροπορικά συστήματα άμυνας σημείου ή μικρής περιοχής υπάρχουν στην Κύπρο, όμως δεν καλύπτουν το αμυντικό κενό που θα κάλυπταν οι "S - 300".

Ενδεικτικά, τόσο των αμερικανικών σχεδιασμών, όσο και της ελληνικής τακτικής, είναι τα όσα περιέχονται σε δύο συνεντεύξεις που φιλοξενούνται στον κυριακάτικο Τύπο, στο μεν "ΒΗΜΑ" του Αμερικανού πρεσβευτή Ν. Μπερνς και στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" του υπουργού Εθνικής Αμυνας Α. Τσοχατζόπουλου.

Ο Ν. Μπερνς, ο οποίος τις τελευταίες μέρες, με αφορμή και την τελευταία λεκτική "κρίση" στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, έχει εντείνει τις επαφές του με αξιωματούχους της ελληνικής κυβέρνησης, χτες συναντήθηκε με τον υφυπουργό Εξωτερικών Γ. Κρανιδιώτη, προσπαθεί να εμφανίσει την όλη ιστορία σαν ένα "πάρε - δώσε", όπου η αμερικανική πλευρά παίζει το ρόλο του μεσάζοντα."Θα είμαστε, λέει στο "ΒΗΜΑ", ένας αποτελεσματικός και έντιμος μεσολαβητής". Σχετικά με το πρόβλημα, όπως αναφέρει, των "S - 300", μιλάει με αισιοδοξία για τη νέα πρωτοβουλία του Αμερικανού μεσολαβητή Τ. Μίλερ τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη.

Ο Α. Τσοχατζόπουλος, από την πλευρά του, προσπαθεί να συντονίσει το βηματισμό του στη λογική προσχηματικών ανταλλαγμάτων, για τη μη εγκατάσταση των πυραύλων και, ουσιαστικά, προετοιμάζει το έδαφος για την αμερικανική φόρμουλα για "μερική αποστρατιωτικοποίηση στον αέρα, δηλαδή τη δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Κύπρο, με εγγυήσεις από το Συμβούλιο Ασφαλείας ή το ΝΑΤΟ". Για να συμπληρώσει ότι η πρόταση αυτή "βρήκε ευήκοον ους από τον Αμερικανό ομόλογό μου, συμφώνησε επί της αρχής, αλλά είχε κάποιες διαφοροποιημένες απόψεις ως προς τον τρόπο υλοποίησης". Επίσης επαναλαμβάνει τις γνωστές και χωρίς πρακτικό αντίκρισμα θέσεις ότι "δεν υπάρχει κυβέρνηση στην Κύπρο και στην Ελλάδα, η οποία μπορεί να αποδεχτεί θέσεις που ισοδυναμούν με άτακτη υποχώρηση". Συνεχίζοντας αναφέρει ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε "μια βαθιά πολιτική κρίση με απροσδιόριστες συνέπειες", σπεύδοντας να καλέσει τους Αμερικάνους να επέμβουν, λέγοντας ότι "γι' αυτό πρέπει να επιμείνουμε προς τις ΗΠΑ και τους άλλους συμμάχους ότι οι πρωτοβουλίες τους πρέπει να προσφέρουν θετικές προοπτικές στις θεμιτές επιδιώξεις και των δύο πλευρών".