"Να καούν όλες οι βίλες. Δε με νοιάζει καθόλου. Καλά να πάθουν αυτοί που χτίσανε μέσα στα δάση". Ακούω τον διπλανό μου, που συζητά με τον φίλο του μέσα στο λεωφορείο. Θέλω να του πω κάτι, αλλά στην επόμενη στάση κατεβαίνω και δεν προλαβαίνω.

Θέλω να του πω ότι ούτε εμένα με νοιάζει για τις βίλες που κάηκαν. Ομως, ούτε και τον ιδιοκτήτη τους μάλλον τον πολυνοιάζει, γιατί θα έχει και άλλες βίλες, σε άλλα δάση χτισμένες. Ασε που, σίγουρα, η βίλα του που κάηκε θα είναι ασφαλισμένη, οπότε θα πάρει τα λεφτάκια του πίσω, για να ξαναχτίσει κάπου αλλού. Ασε που ο τύπος που του κάηκε η βίλα, έχει τις τσέπες του γεμάτες με άφθονο ρευστό, οπότε μικρό το κακό.

Για τα ζωντανά, όμως, και τα δέντρα ποιος θα κλάψει; Ποιος θα πει το μοιρολόι πάνω από τα καρβουνιασμένα κορμιά τους; Ποιος θα θρηνήσει τη φύση, που μας δίνει πνοή απ' την πνοή της; Είναι, τελικά, ο άνθρωπος το χειρότερο είδος σ' αυτόν τον πλανήτη; Γιατί να νιώθουμε υπεύθυνοι εμείς που αγαπάμε το περιβάλλον και αγωνιζόμαστε γι' αυτό; Εμείς, που αγαπάμε τον άνθρωπο, τα ζώα, τη ζωή; Εμείς, που δεν περιμένουμε τη "Μέρα του Περιβάλλοντος" για να υμνήσουμε τη φύση και τις δημιουργίες της;

Τόσα ερωτηματικά, που δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Εμείς πρέπει να δώσουμε, σ' αυτούς που παίζουν με τις τύχες μας, να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να παίζουν με τη φύση, ούτε με τις ζωές μας, ούτε με το μέλλον των παιδιών μας.

Εμείς πρέπει να ενώσουμε τις ανησυχίες μας, τις φωνές μας, τη δύναμή μας.

Ενάντια στα ανθρωπίδια αυτά, που προσπαθούν να καταστρέψουν ό,τι ζει. Να γίνουμε ένα με τη φύση, γιατί αυτή γεννάει τη ζωή και δε θα σταματήσει να το κάνει, όσο υπάρχουν άνθρωποι με φλόγα στην καρδιά...

ΕλένηΑΡΓΥΡΙΟΥ