"Στο Κοσσυφοπέδιο πρέπει να υπάρξει καθεστώς ευρείας, ευρύτατης αυτονομίας. Ο Μιλόσεβιτς δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται τις ενέργειες του Απελευθερωτικού Στρατού των Αλβανών και να ερημώνει τα χωριά". Με αυτή τη δήλωση, ο Ελληνας ΥΠΕΘΑ, Ακης Τσοχατζόπουλος, σχολίασε την έναρξη των ΝΑΤΟικών γυμνασίων στην Αλβανία, για να συμπληρώσει ότι η παρέμβαση του ΝΑΤΟ είναι απαραίτητη για την εμπέδωση της ειρήνης. Εύλογα, αναρωτιέται κανείς για το τι θα έλεγε ο εν λόγω υπουργός, εάν συνέβαινε κάτι ανάλογο σε γνωστό νομό της ελληνικής Θράκης, όπου υπερτερεί συντριπτικά σε αριθμό το τουρκογενές μουσουλμανικό στοιχείο. Σίγουρα, ο Ακης έπεσε σε βαρύτατο ολίσθημα κι ας ελπίσουμε ότι θα το αντιληφθεί, θα το αναιρέσει και, κυρίως, δε θα το επαναλάβει. Ωστόσο, το πρόβλημα ξεφεύγει από την ποιότητα των προσωπικών αντανακλαστικών ενός υπουργού. Είναι ένα σύνθετο πρόβλημα διεθνών σχέσεων και νέας τάξης που εμπλέκει την ποιότητα της πολιτικής της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των μικρών κομματικών κολαούζων που τις ακολουθούν. Το πρόβλημα της κρίσης του Κοσσυφοπεδίου είναι ένα δείγμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που ασκούν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού. Ως γνωστόν, το Κοσσυφοπέδιο είναι επαρχία και λίκνο του σερβικού κράτους. Με αυτή την ιδιότητα της σερβικής επαρχίας, ανήκει στη Νέα Γιουγκοσλαβία. Οταν, λοιπόν, οι ισχυρές δυτικές δυνάμεις, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, υποδαυλίζουν και ενισχύουν τον αλβανικό εθνικισμό, αποβλέπουν να πιέσουν τη Σερβία να αποδεχτεί το καθεστώς της νέας τάξης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η Αλβανία, στην πραγματικότητα, αποτελείται από μια εξωνυμένη, ανεύθυνη κι επικίνδυνη συνολική πολιτική ηγεσία που στηρίζεται, εν μέρει τουλάχιστον, σε μια πολιτικά και κοινωνικά καθυστερημένη αλβανική μάζα. Ο ψωραλέος αλβανικός εθνικισμός της φανταστικής επέκτασης εξυπηρετεί την αλβανική ηγεσία, που τον καλλιεργεί για να κρύψει την αναλγησία της έναντι των εξαθλιωμένων Αλβανών. Κυρίως, όμως, εξυπηρετεί τα σχέδια της Δυτικής Συμμαχίας, που στηρίζονται στο δόγμα της μετατροπής των χωρών σε χώρους και στην άμβλυνση έως εκμηδένιση των συνοριακών ευαισθησιών. Αυτοί οι χώροι, απαλλαγμένοι από το σύνδρομο της αποκλειστικής εθνικής επικράτειας, δύνανται να γίνονται λάστιχο στα χέρια των ιθυνόντων της νέας τάξης. Το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι στο Κοσσυφοπέδιο συνδέεται με αυτά της Μακεδονίας, του Αιγαίου, της Κύπρου και πάει λέγοντας. Η διαμόρφωση αυτών των χώρων είναι προϋπόθεση των γεωστρατηγικών σχεδίων της νέας τάξης στην ευρύτερη περιοχή, που εκτείνεται από τη Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή έως τα πετρέλαια της Κασπίας και βάλε. Παράδειγμα υποκρισίας των κάθε λογής πρακτόρων - τροφίμων των ευρω-ενωσιακών κοινοβίων είναι ότι, ενώ αναμασούν στα σάλια τους ως αναχρονιστική την υπεράσπιση των συνόρων, ταυτόχρονα, καλύπτουν την υποδαύλιση του αλβανικού εθνικισμού από τα δυτικοσυμμαχικά αφεντικά τους. Η ρευστότητα της κρίσης στην ευρύτερη περιοχή που προαναφέρθηκε υποδηλώνει ότι, ό,τι συμβαίνει σε ένα της σημείο αντανακλάται και στα υπόλοιπα με ανάλογο βαθμό στο καθένα.

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται με το επιπρόσθετο ζωτικό ενδιαφέρον της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Η στρατιωτική άσκηση στην Αλβανία, παρότι ΝΑΤΟική, γίνεται με τη συνεργασία χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας υπό το αμερικανικό δόγμα "Συνεταιρισμός για την Ειρήνη". Κυρίως όμως, νοθεύεται από τη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας, η οποία δεν ανήκει σε κάποιο ανάλογο δόγμα και είναι μέλος της πενταμελούς πολιτικής ομάδας επαφής, που αφορούσε χτες τη Γιουγκοσλαβία και που σήμερα φαίνεται να παίρνει βαλκανική διάσταση. Φαίνεται, δηλαδή, αμυδρό φως ότι, ίσως, η Δυτική Συμμαχία να θελήσει το διακανονισμό της νέας τάξης στα Βαλκάνια, με σχετική για την ώρα ρωσική παρουσία και συμμετοχή. Ως προς αυτό, γνωστή είναι η συνεπικουρούμενη από τη Γαλλία ρωσική θέση ότι ΝΑΤΟική επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο πρέπει να προκληθεί μόνο από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ ταυτόχρονα άφηνε να διαρρέει το ενδεχόμενο ότι θα ασκούσε βέτο για την αποτροπή της. Τώρα συμμετέχει στα στρατιωτικά γυμνάσια του ΝΑΤΟ στην Αλβανία, που προμηνύουν μια επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο. Εύλογη η ερώτηση: Τι σημαίνουν όλα αυτά για το περιεχόμενο, τόσο της ΝΑΤΟικής δραστηριότητας, όσο και για την ανάλογη ρωσική; Σε αυτό το φόντο, λαμπαδιάζεται η ανήμπορη ελληνική εξωτερική πολιτική, με αμφότερα τα κόμματά της και ο ατυχής υπουργός Εθνικής Αμυνας. Ακη, πρόσεχε, ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό.