Εντάξει, έγινε κι αυτό και, ευτυχώς, η Αθήνα δεν γκρεμίστηκε... Για την προχτεσινή συναυλία των "Ρόλινγκ Στόουνς" μιλάμε, η οποία μονοπώλησε, για δυο μέρες, την πρώτη θέση των ραδιοτηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εφημερίδων.

Satisfaction, λοιπόν, ή, στα ελληνικά, ικανοποίηση για τρεις γενιές στο Στάδιο, όπως έγραψε χτες η "Καθημερινή", αλλά και οι υπόλοιπες εφημερίδες; Από τι, άραγε; Επειδή, τα τραγούδια του Μικ Τζάγκερ άγγιζαν κάποιες βαθύτερες χορδές, έρχονταν να συναντηθούν με την αμφισβήτηση, την αγανάκτηση και την οργή της σημερινής νεολαίας, αγκάλιαζαν ελπίδες και οράματα, έστω, κάποιων μεγαλύτερων; Η, από τα ειδικά εφέ, τη λαμπερή και θεόρατη γέφυρα, τις τεχνητές αστραπές, τους καπνούς, τα πολύμορφα και ογκώδη αξεσουάρ, την τεράστια οθόνη και τις λαμέ αντανακλάσεις, από την επιμελώς"αντικαθεστωτική" ενδυμασία των ακριβοπληρωμένων πρωταγωνιστών;

Προφανώς, από το δεύτερο. Αντε, και μια δόση ψευδαίσθησης ότι έβλεπες και άκουγες τα κάποτε "κακά παιδιά". Μικρή δόση, γιατί, λίγο παραπάνω, μπορεί και να μετατραπεί σε τύψεις και μελαγχολία, αφού κι εσύ κάποτε... Και στο στάδιο δεν πήγες για να μελαγχολήσεις. Πήγες, για να αισθανθείς "ωραία", να τη "βρεις", που λένε και στη γλώσσα που χρησιμοποιεί και ο αρχιεπίσκοπος πλέον.

Satisfaction, λοιπόν; Σίγουρα, για όσους θέλουν να ικανοποιούνται οι ανάγκες μας, από τις κάθε λογής "δόσεις", που σκορπίζουν απλόχερα οι αφέντες της "αγοράς". Για μας, όμως, και για όσους θέλουν ν' ανέβουν πραγματικά ψηλότερα, ήταν μια ακόμη χολιγουντιανή φιέστα, που καμιά σχέση δεν είχε με το ροκ.