Αυτή τη φορά η κάννη δε σημάδευε στον αέρα. Αυτή τη φορά δεν κράδαιναν το όπλο με μανία μπροστά σε αδηφάγες τηλεοπτικές κάμερες. Αυτή τη φορά δεν είχαμε να κάνουμε "απλώς" με κραυγές του τύπου "θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας" (!) μπροστά σε λαίμαργα μικρόφωνα. Αυτή τη φορά - και, δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη - χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Από το χέρι ενός 17χρονου παιδιού! Ενός παιδιού, που είναι θύτης, αλλά και, ταυτόχρονα, θύμα μιας εξαιρετικά επικίνδυνης περιρρέουσας ατμόσφαιρας, σκόπιμα - τολμούμε να πούμε - καλλιεργούμενης. Δε φτάσαμε τυχαία ως εδώ. Οπως δε θα φτάσουμε τυχαία σε ακόμα πιο ανεξέλεγκτες καταστάσεις, αν δεν υπάρξουν οι αναγκαίες αντιστάσεις. Αν δε λεχθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Αν δεν κραχτούν κυριολεκτικά και δεν απομονωθούν, ως ιδιαζόντως επικίνδυνοι, εκείνοι οι παράγοντες, εκείνα τα κέντρα, που καλλιεργούν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα τον τρόμο απέναντι σε κάθε τι θεωρούμενο ξένο και διαφορετικό. Αν ο ίδιος ο πολίτης δεν οχυρωθεί με τα απαραίτητα αντισώματα απέναντι στη χολέρα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Αν, πάνω απ' όλα, δεν καταπολεμηθούν οι αιτίες τέτοιων φαινομένων, σε μια κοινωνία που βυθίζεται όλο πιο μαζικά στη φτώχεια, στην ανεργία, στις πιο κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες.

Πριν να φτάσουμε εδώ, παρακολουθήσαμε πολλές φορές - άλλοι με τρόμο, άλλοι με απάθεια, ορισμένοι αφελείς, ίσως, και με ικανοποίηση - τις σχετικές "πρόβες" στα κανάλια των "αφεντικών" της ενημέρωσης. Πόσες φορές δε γέμισαν οι οθόνες μας από υστερία, αλβανοφαγία, από όπλα και μπαλάσκες "αγανακτισμένων" πολιτών; Πόσες φορές δε γέμισαν τα τηλεοπτικά "παράθυρα" από ρατσιστικές κραυγές, που "κατάπιαν" κάθε ψύχραιμη φωνή που προσπαθούσε να προειδοποιήσει ότι οι κάννες, που σημαδεύουν στον αέρα, είναι πολύ πιθανό πολύ σύντομα να στραφούν προς "ό,τι κινείται ύποπτα"; Ισως για ορισμένους από τους διαμορφωτές ενός τέτοιου κλίματος να είναι και ακριβώς αυτό το ζητούμενο. Για άλλους, γιατί έτσι εξασφαλίζουν το επόμενο "θέμα", που θα γεμίσει τις οθόνες τους ...θέαμα και που θα εμπλουτίσει την προπαγάνδα τους από ολίγον ...αντιρατσισμό. Για άλλους, γιατί αυτό ακριβώς τους συμφέρει: Το "ζουμάρισμα" στο επιφαινόμενο και ποτέ στην αιτία. Στον Αλβανό και όχι στην "αλβανοποίηση", που, ήδη, έχει αγκαλιάσει πλατιά στρώματα και του ντόπιου πληθυσμού. Μιλάμε γι' αυτούς που ξεζουμίζουν μέχρι τελευταίας ρανίδας τους οικονομικούς μετανάστες, τους σύγχρονους "κολασμένους" της Γης, για να αποδώσουν μετά σ' αυτούς ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα, όλες τις πληγές μιας κοινωνίας, που είναι δικό τους έργο. Μιλάμε για την κυβέρνηση, που σκόπιμα διαιωνίζει μια άρρωστη κατάσταση ακραίων διακρίσεων, όπως απέδειξε, ήδη, και η εξέλιξη της ιστορίας της λευκής και πράσινης κάρτας. Μιλάμε για ένα ολόκληρο σύστημα, που σε ένα "ναό" προσεύχεται, σ' αυτόν των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, που πολλαπλασιάζονται πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων των εργαζομένων (ντόπιων και ξένων), των εκατοντάδων χιλιάδων χαμένων θέσεων εργασίας, αλλά και των χαμένων αξιών της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, της ανοχής.

Και - πώς να το κάνουμε; - αυτές οι αξίες κουρελιάστηκαν σε εκείνο το ανατριχιαστικό χειροκρότημα πολιτών υπέρ μιας αποκρουστικής πράξης, που, ανεξάρτητα κάτω από ποιες ακριβώς συνθήκες διαπράχθηκε, αφαίρεσε δυο ανθρώπινες ζωές! Σ' εκείνο το επικίνδυνο χειροκρότημα, το οποίο οφείλει να βγάλει από πάνω της σαν στίγμα η ελληνική κοινωνία, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι διαθέτει και μπορεί να επιστρατεύει τις απαραίτητες αντιστάσεις.