Τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (ΤΕΕ), ιδρύματα για τους πληβείους της εκπαίδευσης, αποτελούν την άλλη όψη του "Ενιαίου Λυκείου". O νόμος 2525/97 οικοδομεί ένα Λύκειο "αριστοκρατικότερο". Η πλήρης προσαρμογή του προγράμματός του στην προετοιμασία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση ήρθε να ενισχύσει το "θεωρητικό" - ελιτίστικο χαρακτήρα του Λυκείου, ενώ οι πανελλαδικές εξετάσεις της Β' και Γ' τάξης αποθάρρυναν ήδη 40.000 μαθητές να συνεχίσουν τη μορφωτική τους προσπάθεια. Το ακόμη πιο ταξικό οικοδόμημα της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ολοκληρώνει ο νόμος 2640/98, που ίδρυσε τα ΤΕΕ. Τα ΤΕΕ, ιδρύματα που προβάλλονται σαν διέξοδος "σε όσους δεν "παίρνουν" τα γράμματα", είναι σε τέτοιο βαθμό υποταγμένα στην προετοιμασία για τη στενή πρακτική επαγγελματική κατάρτιση, που ουσιαστικά δεν αποτελούν σχολεία. Σε κυρίαρχη εκπαιδευτική λειτουργία αναγορεύουν τη μαθητεία σε επιχειρήσεις, που καταμαρτυρεί το στενό και αποσπασματικό χαρακτήρα της επαγγελματικής εκπαίδευσης που παρέχουν. Κι όσοι λογαριάζουν για προσωρινό το γεγονός, ότι λειτουργούν ως σήμερα χωρίς βιβλία, καθηγητές και προγράμματα, δεν έχουν κατανοήσει τη στρατηγική της αντιδραστικής μεταρρύθμισης. Η "διά βίου κατάρτιση" είναι ένα από τα πολλά της ονόματα, ενώ "το κεντρικό ζήτημα", όπως διευκρινίζει η "Λευκή Βίβλος" της ΕΕ για την εκπαίδευση και την κατάρτιση, "είναι η μετάβαση προς μια μεγαλύτερη ευελιξία της εκπαίδευσης και της κατάρτισης". Ο απώτερος σκοπός διατυπώνεται καθαρά από τους Αμερικανούς "θεωρητικούς" Carnoy και Castells: "Η αντίληψη μιας εγγυημένης "διά βίου εργασίας" ανήκει στο παρελθόν. Η εργασία... απαιτεί πλέον ευέλικτους, εξειδικευμένους και πολυμαθείς εργάτες. Να γίνει αποδεκτή η παρούσα κατάσταση της επαγγελματικής αβεβαιότητας και να βοηθήσουμε τους πολίτες να το αντιμετωπίσουν ως διαρκή κατάσταση. Κεντρικός άξονας γι' αυτό, η διά βίου εκπαίδευση". (1)

Η διάκριση των μορφών της εκπαίδευσης στην εξέλιξή της δείχνει πώς αυτή παρακολουθεί και εξυπηρετεί τον κοινωνικό καταμερισμό: Η διάκριση μεταξύ της Γενικής και της Τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης αντανακλά την κοινωνική διάκριση ανάμεσα στην πνευματική και τη χειρωνακτική εργασία. Ανάμεσα, σε κείνους που κυριαρχούν και υπηρετούν την εκμετάλλευση της εργασίας, και κείνους που γίνονται αντικείμενο της εκμετάλλευσης. Η χειρωνακτική εργασία και η Τεχνική εκπαίδευση είναι για τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, γι' αυτό και η θέση της είναι ανισότιμη και σε καμιά περίπτωση, στην Ελλάδα τουλάχιστο, δεν αναγνωρίστηκε ισότιμη με τη Γενική εκπαίδευση.

Σήμερα, στο διαχωρισμό Γενικής εκπαίδευσης από τη μια και Τεχνικής - επαγγελματικής εκπαίδευσης από την άλλη, η ίδια διάκριση υπάρχει, είναι όμως τροποποιημένη. Πρόκειται για το διαχωρισμό της Γενικής εκπαίδευσης από τη μια και την Επαγγελματική κατάρτιση από την άλλη, με την έννοια ότι η Επαγγελματική κατάρτιση γίνεται προτεραιότητα της άρχουσας τάξης και το ιδανικό για την εκπαίδευση των πολλών.

Η Τεχνική - Επαγγελματική εκπαίδευση εξαρτάται και αποτελεί τον προθάλαμο της Επαγγελματικής Κατάρτισης. Η μετωνυμία αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά αντανακλά τις αλλαγές που σημειώνονται στην πολιτική της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης, που, αντί να καταργεί, μεγαλώνει τις αντιθέσεις του καταμερισμού εργασίας.