Το ραντεβού δόθηκε για το ερχόμενο Σάββατο στη γαλλική πόλη Ραμπονιγιέ. Το ρόλο του οικοδεσπότη έχουν κληθεί να αναλάβουν ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ιμπέρ Βεντρίν και ο Βρετανός ομόλογός του, Ρόμπιν Κουκ. Ομως, φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν είναι οι οικοδεσπότες, αλλά εάν, τελικώς, θα φανούν συνεπείς σ' αυτή τη συνάντηση οι "προσκεκλημένοι". Σ' αυτήν την περίπτωση, πρόκειται για την κυβέρνηση του Γιουγκοσλάβου Προέδρου, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, και τους Κοσσοβάρους Αλβανούς - που περιλαμβάνουν τους"μετριοπαθείς" (όπως τον Ιμπραήμ Ρουγκόβα του "Δημοκρατικού Συνδέσμου" και τους "αυτονομιστές" (όπως ο Αντέμ Ντεμάτσι, πολιτικός εκπρόσωπος των ανταρτών του "Απελευθερωτικού Στρατού Κοσσόβου"...

Οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι, τόσο για τους Ευρωπαίους, όσο και για τους Αμερικανούς αξιωματούχους, που έχουν βάλει μπροστά τη "μηχανή" των απειλών, ακολουθώντας την τακτική του "μαστιγίου και του καρότου". Ετσι, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον φροντίζουν, αφ' ενός, να "μπήγουν τη φωνή" στο Βελιγράδι, απειλώντας με άμεση ΝΑΤΟική επέμβαση και, αφ' ετέρου, να "σιγοψιθυρίζουν" στο αυτί των αυτονομιστών ότι πρέπει να δώσουν τη συγκατάθεσή τους στο "ειρηνευτικό" σχέδιο που αυτές προτείνουν. Ομως, αυτός ακριβώς ο χειρισμός "των άλλων μέτρων και άλλων σταθμών" στις άμεσα εμπλεκόμενες πλευρές στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου δε δύναται να αποδώσει στο μέγιστο τους αναμενόμενους καρπούς (όπως μία πραγματική ευκαιρία μακροβιώσιμης ειρήνης στην περιοχή)! Ιδίως, μάλιστα, σ' αυτήν την περίπτωση, που έχουμε να κάνουμε με μία κυβέρνηση (τη σερβική) που δεν αναγνωρίζει την κρίση ως "διεθνή", αλλά ως "εσωτερικό ζήτημα", και με αυτονομιστές αντάρτες ("Απελευθερωτικός Στρατός Κοσσόβου"), που διόλου ικανοποιημένοι δεν είναι με το ενδεχόμενο δρομολόγησης "μέσων" λύσεων (όπως χορήγηση καθεστώτος αυτονομίας και όχι ανεξαρτησίας και, επιπλέον, συγκρότηση κοσσοβάρικης κυβέρνησης και αστυνομίας μετά ή πριν τη διεξαγωγή εκλογών...).

Το επικρατέστερο σενάριο θέλει το Βελιγράδι να εμμένει σε άρνηση έως και την τελευταία στιγμή (δηλαδή, λίγο πριν ή μετά την εκπνοή της 6ης Φλεβάρη), ώσπου να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος και διπλωματικοί "πόντοι" για μία καλύτερη διαπραγμάτευση. Οι αυτονομιστές λέγεται πως θα προσέρχονταν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, εάν, τουλάχιστον, οι Σέρβοι "πάγωναν" τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους κατά των υποστηριχτών και των ανταρτών του "Απελευθερωτικού Στρατού". Στο μεταξύ, διαφαίνεται σχεδόν βέβαιο το γεγονός ότι τις προσεχείς μέρες πρόκειται να γίνουμε, για μία ακόμη φορά, μάρτυρες εντονότατων διπλωματικών πιέσεων και ΝΑΤΟικών απειλών.