Ετσι είχαμε μια πληθώρα υπουργικών παρεμβάσεων και δηλώσεων, μια έντονη παρουσίαση από τα ΜΜΕ στο φόντο των αποκαλύψεων, αλλά και διεκδικήσεων των εργαζομένων στο χώρο της υγείας. Για άλλη μια φορά οι κυβερνητικοί παράγοντες, σε κάθε ευκαιρία, απαριθμούν σειρά μέτρων, παρεμβάσεων, νόμων, διορθωτικών κινήσεων, που όλα αυτά γίνονται για το καλό της δημόσιας υγείας. Βεβαίως αυτά τα ακούμε - και το χειρότερο, αισθανόμαστε τα αποτελέσματά τους - από τη μεταπολίτευση.

Πώς όμως τόσες παρεμβάσεις αντί να βελτιώνουν την κατάσταση την οδηγούν σε ένα χειρότερο επίπεδο;

Για τις λαϊκές αντιδράσεις στα κυβερνητικά μέτρα ο γράφων δέχεται δύο εκδοχές:

• Η πρώτη εκδοχή είναι ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν υποστεί μαζική παράκρουση και δεν αντιλαμβάνονται την κοσμογονία που συντελείται - προς όφελός τους - στον τομέα της υγείας!
• Η δεύτερη εκδοχή βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την πρώτη, αφού μιλάμε επί πραγματικών γεγονότων. Προσεγγίζει δε την εκδοχή που λέει: Ο,τι είναι και θεωρείται καλό για την κυβέρνηση, είναι κακό για το λαό και τους εργαζόμενους - και το αντίθετο.

Επειδή μου είναι δύσκολο να πιστέψω - εκ των γεγονότων - την εκδοχή της μαζικής παράκρουσης, προσχωρώ στη δεύτερη εκδοχή, μιας δηλαδή κυβέρνησης αντιπαραθετικής προς τα συμφέροντα του λαού. Βεβαίως αμέσως κάποιος θα ρωτήσει: Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, ποιανου είναι η κυβέρνηση; Ποια είναι η κοινωνική της αναφορά; Για να μην την αδικήσουμε στην απάντηση του ερωτήματος αυτού, ας αφήσουμε την ίδια την κυβέρνηση να απαντήσει.

Οι κατευθύνσεις που υπάρχουν από την ΕΕ υιοθετούνται από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του "ευρωπαϊκού προσανατολισμού" όχι λόγω δυσμενών συσχετισμών σε διεθνές επίπεδο, αλλά επειδή αποτελεί και δική τους πεποίθηση. Επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, ο παράγοντας λαϊκό κίνημα, η αύξηση της μαζικότητάς του, της δυναμικής του και του ταξικού προσανατολισμού δεν μπορεί να δημιουργήσει αυταπάτες ότι θα σπρώξει αυτή την κυβέρνηση σε φιλολαϊκές θέσεις. Αφού είναι και δικές της θέσεις, θα την έχει αυτή και τους μηχανισμούς της απέναντί του.

Η κατάκτηση ενός Δημοσίου Συστήματος Υγείας, που να ανταποκρίνεται στις λαϊκές ανάγκες, η επαρκής χρηματοδότησή του από τον κρατικό προϋπολογισμό, με εργαζόμενους να προσφέρουν σε ανθρώπινες συνθήκες και ικανοποιητικά αμειβόμενους. Με εργασιακές σχέσεις και ασφαλιστικά δικαιώματα που θα ικανοποιούν τις ανάγκες τις δικές τους και όχι το συμφέρον της ολιγαρχίας που είναι το ξεθεμελίωμά τους. Για να είναι το σύνολο της υγείας κοινωνικό αγαθό με δημόσια και κρατική ευθύνη και όχι εμπορεύσιμο είδος μπαίνοντας στη διατίμηση και σε ένα ιδιόμορφο τύπο χρηματιστηρίου.

Η αντίθεση ανάμεσα στα λαϊκά συμφέροντα και την κυβερνητική πολιτική επιβεβαιώθηκε πρόσφατα, με τραγικό τρόπο, στην υπόθεση Οτσαλάν. Η οικειοθελής υποταγή της κυβέρνησης στα συμφέροντα των ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ενωσης την οδήγησε στην παράδοσή του στην κυβέρνηση της Τουρκίας. Μια τέτοια κυβέρνηση χωρίς φραγμούς και αναστολές, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει την ολιγαρχία, δε θα διστάσει - και ήδη το έχει δείξει - να θυσιάσει και τα συμφέροντα των εργαζομένων της χώρας στο βωμό της ΟΝΕ και του Μάαστριχτ. Η στάση των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων - ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ - ήταν και αυτή τη φορά σε πλήρη δυσαρμονία με το αίσθημα των εργαζομένων. Η καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής εκφράστηκε ποικιλότροπα και αγωνιστικά. Δε "στριμώχτηκαν" οι αντιλαϊκές αντιδράσεις στα εθιμοτυπικά πρωτόκολλα, των έτσι κι αλλιώς, συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Κατά τον ίδιο τρόπο οι εργαζόμενοι, ξεπερνώντας αυτές τις ηγεσίες, πρέπει να περπατήσουν τον υποχρεωτικό δρόμο της συσπείρωσης, της αγωνιστικής στάσης και του ταξικού προσανατολισμού. Η απαξίωση αυτής της πολιτικής, των κομμάτων και των συνδικαλιστικών ηγεσιών που την υποστηρίζουν, στη συνείδηση των εργαζομένων θα έχει αποτέλεσμα στο βαθμό που οργανώνουμε τη δική μας αντεπίθεση. Αποκρούοντας αυτή την πολιτική και τις μεταμφιέσεις της.

Η κυβέρνηση έθεσε "εκτός νόμου" κάθε αμφισβήτηση της πολιτικής της από το λαό. Η αξιωματική αντιπολίτευση διεκδικεί την εφαρμογή της, ενώ ο ΣΥΝ ζητάει μετοχές στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας και δικαιολογημένα θα λέγαμε, αφού πρόθυμα ανταποκρίθηκε στο ρόλο που του ανέθεσαν.

Οι περιορισμένες και ανασφαλείς κατακτήσεις με πισωγύρισμα - όπως συμβαίνει σήμερα - είναι αποτέλεσμα και των περιορισμένων πολιτικών επιλογών και αγώνων, που μπορεί εύκολα το κατεστημένο να "απορροφήσει".

Αυτή η εμπειρία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη στις επιλογές που πολύ γρήγορα θα κληθούμε να κάνουμε. Στους αγώνες, στο σωματείο, στις πολιτικές εκλογές.

Γιώργος ΝΑΝΟΣ

Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕΔΗΝ, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της ΕΣΑΚ