Δυο βδομάδες τώρα, όταν το ρολόι του κόσμου σημαίνει μεσάνυχτα, ένας "ίσκιος" γλιστράει από τις τουρκικές φυλακές του Ιμραλί και αρχίζει να πλανιέται στα πέρατα της Οικουμένης. Σέρνοντας τις βαριές αλυσίδες του, ο "δραπέτης ίσκιος" διαπλέει τα νερά του Μαρμαρά, που μοιάζουν σαν αιμάτινα από τις ανταύγειες ενός κόκκινου φεγγαριού κι έπειτα διαπεραιώνεται στην απέναντι ακτή και αρχίζει τη μεγάλη περιπλάνησή του. Στο διάβα του, βουνά χαμηλώνουν, θάλασσες σκίζονται και οι μεγαλουπόλεις του κόσμου διαδέχονται η μία την άλλη, σκοτεινές όλες και ασάλευτες σαν νεκρές. Αλλες έχουν ναρκωθεί από την κτηνωδία τους και την οίηση της δύναμής τους, άλλες από τη βολική αδιαφορία τους, άλλες από τη δουλικότητά τους, άλλες από τα άνομα ζωτικά συμφέροντά τους. Κοιμούνται ασάλευτες οι πολιτείες, εξακοντίζοντας στο σκοτεινό ουρανό τα ξεφτισμένα Κοινοβούλιά τους και τα άλλα ερειπωμένα μνημεία των ιδεών τους και ανεμίζοντας ως κουρελόχαρτα σε ιστούς αισχύνης τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, τη Συνθήκη της Ρώμης και όσες άλλες διακηρύξεις περί ανεξαρτησίας, ελευθερίας και δικαιωμάτων υπέγραψαν κατά καιρούς. Οσες διακηρύξεις υπέγραψαν, δίκην μπαταξήδων εμπόρων, που ουδέποτε εξοφλούν τις επιταγές τους...

Δέκα πέντε νύχτες τώρα, ο "δραπέτης" του Ιμραλί με δεμένα τα χέρια και τα μάτια και μια βαθιά ουλή στην καρδιά από την προδοσία εχθρών και "φίλων" πλανάται πάνω από τις μεγαλουπόλεις, αλλά οι συνειδήσεις των ταγών τους δεν ξυπνούν ούτε και τώρα. Εξακολουθούν να είναι ναρκωμένες, όπως πριν λίγο καιρό, που ο Κούρδος ηγέτης ήταν ακόμη ελεύθερος και τους έκρουε τις θύρες, χωρίς κανείς να του ανοίγει για να τον δεχτεί. Κάνοντας κωλοσφούγγι οι Φαρισαίοι τις δήθεν "αρχές" τους, τον κυνηγούσαν σαν ψωραλέο σκύλο από παντού και τον έσπρωχναν έτσι όλο και πιο πολύ στα χέρια των λυσσασμένων διωκτών του. Κι αυτός, μη ξέροντας πού να κουρνιάσει, πού να σταθεί, είδε τη μικρή γη με τον Παρθενώνα και τις δάφνες των χιλιάδων ηρώων της και είπε: "Ας πάω ν' απαγκιάσω σ' αυτή τη γωνιά". Δε γνώριζε φαίνεται ο δύστυχος πως η χώρα που είχε διαλέξει δε γεννάει μόνο Κολοκοτρώνηδες, Μακρυγιάννηδες και Βελουχιώτες. Πότε πότε γεννάει και Εφιάλτες και Πήλιους Γούσηδες...

Σωστό φάντασμα του εαυτού του, ο έγκλειστος του Ιμραλί "δραπετεύει" τις νύχτες από τα σίδερα και τους δημίους του για να ζητήσει Δικαιοσύνη γι' αυτόν και τον κουρδικό λαό. Και οι έμποροι των εθνών αποπέμπουν αυτό το ενοχλητικό φάντασμα από τη στυγνή σκέψη τους και τα ληστρικά όνειρά τους. "Ζητήσαμε να δικαστεί τίμια. Τι άλλο να κάνουμε;", λένε υποκριτικά και εφησυχάζουν έτσι τις ένοχες συνειδήσεις τους. Και όμως, γνωρίζουν οι Πιλάτοι πως η κούφια "απαίτησή" τους για μια "τίμια δίκη" ουδόλως είναι δυνατόν να εμποδίσει τους στρατοκράτες της Αγκυρας να στήσουν μια αγχόνη. Και τότε το φάντασμα του Κούρδου ηγέτη δε θα έρχεται μπροστά τους απλώς αλυσοδεμένο, αλλά με μια θηλιά στο λαιμό. Και θα αιωρείται μπροστά τους και πάνω από την "Ενωμένη" τους ως αιώνιο στίγμα της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας που έχουν στήσει και των κούφιων διακηρύξεων που υπογράφουν και τελαλούν για να κρύβουν πίσω από αυτές την αισχρότητα των πραγματικών στόχων τους!