Το ζήσαμε στη δεύτερη από τις συναυλίες της Αθήνας, το ζούμε αυτές τις μέρες και στη Θεσσαλονίκη. Το αξίωμα της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης ένα: Αφού η ίδια επέλεξε να παραδώσει τον "τρομοκράτη" Οτσαλάν, κανείς δε δικαιούται να ζητά την αποφυλάκισή του, πολύ περισσότερο δε δικαιούται κανείς να φωνάζει "λευτεριά στο Κουρδιστάν", αφού άλλη γνώμη έχουν οι Αμερικάνοι επικυρίαρχοι. Στην Αθήνα επιχειρήθηκε η επιβολή της σχετικής σιωπής με κάπως κομψό τρόπο. Ετσι, αφού δεν έπιασε τόπο η παρέμβαση Θεοδωράκη, η κυβέρνηση προσπάθησε να εξασφαλίσει ότι τουλάχιστον όσοι θα ανέβαιναν στην εξέδρα θα δεσμεύονταν να μη λένε συνθήματα και να μην πολιτικολογούν. Και είδαμε πόσο "ευγενικά" μάζεψαν τον Γιάννη Γλέζο όταν δεν τήρησε τη συμφωνία. Στη Θεσσαλονίκη επιλέχτηκε ακόμα πιο σκληρή γραμμή. "Εξω οι αιρετοί από την εκδήλωση", ήταν το σύνθημα που πλάσαραν τις πρώτες μέρες οι κυβερνητικές κουρούνες. Κατανοητό το γιατί. Πόσο μάλλον που οι αιρετοί είχαν συναποφασίσει όχι μόνο να έχει πολιτικά χαρακτηριστικά η συναυλία, αλλά συζητούσαν και το ενδεχόμενο να γίνει και πορεία προς το αμερικανικό προξενείο! Ποιος ακούει τον Μπερνς... Τελικά, αφού δεν έπιασε ο πρώτος εκβιασμός, προσπάθησαν να μαντρώσουν όσους καλλιτέχνες μπορούσαν βάζοντάς τους να υπογράψουν ένα κείμενο - δήλωση ότι δε μετέχουν στη συναυλία. Οταν κι αυτή η απόπειρα είχε φτωχά αποτελέσματα, σειρά πήραν τα μέσα ενημέρωσης. Η είδηση - αναγγελία της συναυλίας δύο μέρες ήταν εξαφανισμένη!

Η συναυλία, βέβαια, έγινε. Και ήταν και καλή και δυναμική. Απόντες ήταν μόνο όσοι - λίγοι - επέλεξαν να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από το κατάπτυστο κείμενο που συνυπέγραφαν ο ιδιοκτήτης του "Μύλου" Ν. Στεφανίδης και ο παραγωγός της εκπομπής "Βόλτα" της ΕΤ-3, Γ. Τσολακίδης, που προσπαθούν να κατοχυρωθούν ως προστάτες της "αυτοοργάνωσης" του καλλιτεχνικού κόσμου της πόλης. Ας πρόσεχαν. Στους καιρούς που ζούμε, ή με το λαό και το ΟΧΙ του θα είσαι ή με το στόλο και τις απαιτήσεις του...