Το επιχείρημα ότι αν η Ελλάδα δεν είχε ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, (ΕΕ), θα ήταν σήμερα χειρότερη η κατάσταση είναι ένα από τα χωρίς αποδείξεις προπαγανδιστικά ατού των θιασωτών της πορείας προς την ΟΝΕ. Προσπαθούν έτσι να πείσουν το λαό να αποδεχτεί αυτή την πορεία, τον "μονόδρομο", τον "εθνικό στόχο". Το ζήτημα, όμως, που τίθεται αντικειμενικά, είναι για ποιον θα ήταν χειρότερη η κατάσταση. Για την άρχουσα τάξη ή για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα; Εμείς οι κομμουνιστές λέμε ότι η κατάσταση της Ελλάδας και του λαού της θα ήταν καλύτερη αν δεν είχε ενταχθεί στην ΕΕ. Η πλουτοκρατία όμως της Ελλάδας δε θα είχε τη σημερινή πλεονεκτική θέση που έχει και που επιδιώκει να την ενισχύσει μέσω της ένταξης στην ΟΝΕ. Αυτό που ισχυρίζονται οι ένθερμοι υποστηριχτές της ΕΕ, ότι θα ήταν χειρότερα έξω από την ΕΕ, αποτελεί μια υπόθεση και τίποτε άλλο. Αλλωστε, υπάρχουν κράτη στην Ευρώπη και αλλού που δεν είναι ενταγμένα σε τέτοιες ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ πάει από το κακό στο χειρότερο, είναι μια πραγματικότητα. Αλλωστε το ζει η εργατική τάξη το ζουν τα μεσαία στρώματα της πόλης, η φτωχή και μεσαία αγροτιά, η νεολαία, το δείχνουν οι αγώνες τους. Το αποκαλύπτουν η ανεργία, που έφτασε και ξεπέρασε το διψήφιο αριθμό, τα εργοστάσια που κλείνουν οριστικά, οι επιχειρήσεις, που κλείνουν στην Ελλάδα και μεταφέρονται εκτός Ελλάδας, στα Βαλκάνια και αλλού, οι ποσοστώσεις στα αγροτικά προϊόντα που σημαίνει μείωση της παραγωγής, η μείωση των τιμών τους κλπ.

Η ελληνική οικονομία έχει δυνατότητες για καλύτερη θέση στο διεθνή καταμερισμό. Αλλά με μια προϋπόθεση. Να κινείται σε ένα δρόμο εξέλιξης αυτοδύναμο, που θα δίνει στο λαό δικαίωμα ελεύθερης επιλογής. Αυτό όμως για να γίνει απαιτεί η εργατική τάξη, ο λαός, να γίνει ο πραγματικός ιδιοκτήτης του πλούτου της χώρας. Γιατί η Ελλάδα διαθέτει πλούτο. Διαθέτει έμπειρο εργατικό δυναμικό, πολυάριθμο και ικανό επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει καλή γεωγραφική θέση, έχει δηλαδή ένα μίνιμουμ, έστω, δυνατοτήτων να διεκδικήσει να μετάσχει υπό καλύτερους όρους στο διεθνή καταμερισμό, όντας έξω από ιμπεριαλιστικές ενώσεις και με το λαό αφέντη της. Το παράδειγμα και μόνο των δυνατοτήτων της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, που έχει καταστραφεί μέσα στην ΕΕ, αρκεί για να πείσει.