Σηκωμένα μανίκια, το λάστιχο σφιχτά δεμένο στο μπράτσο και η σύριγγα, κυριολεκτικά ρομφαία του θανάτου, να χώνεται στο νεανικό σώμα, το αίμα να ξεπηδά από την τρυπημένη φλέβα. Ομάδες τεσσάρων - πέντε ατόμων, με άθλια εμφάνιση και με θολό βλέμμα, τσακισμένα λουλούδια, που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν, σέρνουν βαριά τα βήματά τους στο άθλιο και βρωμερό στέκι, "βοηθούν" το ένα το άλλο στο αποτρόπαιο αυτό έργο, στο καθημερινό ραντεβού με το θάνατο. Μερικά είναι τόσο εξαντλημένα, ώστε, ακουμπισμένα σε κάποια γωνία, δεν έχουν τη δύναμη και το κουράγιο να τρυπηθούν...

Αυτό το μακάβριο έργο επαναλαμβάνεται κάθε μέρα στο ίδιο σημείο, με εκατοντάδες, χιλιάδες σιωπηλούς μάρτυρες, να περνούν δίπλα από το σκηνικό της τραγωδίας. Κανείς δε διαμαρτύρεται, καμία φωνή απόγνωσης δεν ακούγεται. Με σκυφτό το κεφάλι, γεμάτο από έγνοιες και τα προβλήματα της καθημερινότητας, βαδίζει ο καθένας στις ατομικές του διαδρομές...

* * *

Είναι γνωστός ο ένοχος και είναι γνωστή η αιτία, όπως λέει και ο ποιητής.

Αυτό που τους πληγώνει στην καρδιά και τους έχει κάνει να τα βλέπουν όλα κατάμαυρα στη ζωή, είναι η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα, όπου χτίζεται με κέντρο το επιχειρηματικό κέρδος, την οικονομία της αγοράς, την παγκοσμιοποίηση των χρηματαγορών, το ανελέητο κυνήγι της "παραγωγικότητας" και της "ανταγωνιστικότητας". Αυτό που απορρίπτουν, που δε συμβιβάζεται με τις ευαισθησίες τους και τα όνειρά τους, είναι η κοινωνία των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των ανέργων και των απασχολήσιμων... Η κοινωνία των δεικτών σύγκλισης του ελληνικού με το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο και σύνθλιψης των νεανικών τους ονείρων. Αυτό που απορρίπτουν, είτε το κατανοούν είτε όχι, είναι η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία και η πολύπλευρη βαρβαρότητα που τη συνοδεύει.

* * *

Υπάρχει, όμως, μια μικρή μειοψηφία παιδιών, που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν ακολουθεί τους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στους καταπιεστικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Είναι η μικρή αυτή μειοψηφία των παιδιών, που απορρίπτει το ζοφερό παρόν και αναζητά την ευτυχία στο μεταφυσικό κόσμο των ναρκωτικών. Τι θα έπρεπε να γίνει με αυτά τα παιδιά; Θα τα αφήσουμε να βουλιάζουν κάθε μέρα στην κινητή άμμο των ψευδαισθήσεων; Δε θα έπρεπε να υπάρχουν φτερούγες προστασίας που θα τα αγκάλιαζαν και θα τα βοηθούσαν να ορθοποδήσουν, ώστε να αντιμετωπίζουν τη ζωή με αισιοδοξία; Κανονικά θα έπρεπε. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από την εξουσία των "εκσυγχρονιστών", που έχει αναγάγει και μετρά τα πάντα με τη μεζούρα των κριτηρίων της ΟΝΕ; Που η πολιτική της στραγγαλίζει Κοινότητες πρόληψης και στήριξης των ναρκομανών, όπως πρόσφατα με την Κοινότητα "Ανω 18", που κόβει τις επιχορηγήσεις θεραπευτικών ιδρυμάτων προς δόξαν της "δημοσιονομικής εξυγίανσης";

* * *

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Τίποτα δεν μπορεί να περιμένει κανείς από την εξουσία των "εκσυγχρονιστών", που έχει αναγάγει και μετρά τα πάντα με τη μεζούρα των κριτηρίων της ΟΝΕ. Η πολιτική της στραγγαλίζει Κοινότητες πρόληψης και στήριξης των ναρκομανών, όπως πρόσφατα με την Κοινότητα "Ανω 18", προς δόξαν της "δημοσιονομικής εξυγίανσης"