Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τους αρχιτέκτονες της ΟΝΕ να υποστηρίξουν το αντίθετο. Μέσα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ προσδιόρισαν μάλιστα και τους δείκτες αυτής της "σύγκλισης", τον πληθωρισμό, το έλλειμμα, το χρέος και τα επιτόκια. Αν λοιπόν, ισχυρίζονται, οι συγκεκριμένοι δείκτες των εθνικών οικονομιών φτάσουν στο ίδιο επίπεδο, τότε η "σύγκλιση" έχει επιτευχθεί.

Οι θιασώτες, μάλιστα, των Συνθηκών του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι ακόμα και αν δεν είχαν επιβληθεί οι δείκτες της "σύγκλισης" θα έπρεπε να τους θεσπίσει η ίδια η Ελλάδα.

* * *

• Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και την εφαρμογή των περιβόητων προγραμμάτων "σύγκλισης" φαίνεται πιο καθαρά το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής αυτής των ενιαίων κριτηρίων καιο ουτοπικός χαρακτήρας των ισχυρισμών για τη μείωση του χάσματος κλπ.
• Αποδεικνύεται ότι πρόκειται για προσπάθεια προσαρμογής του καπιταλιστικού συστήματος στις νέες αντικειμενικές συνθήκες, η οποία ζημιώνει τα λαϊκά συμφέροντα.
• Εξάλλου, οι στόχοι της ονομαστικής σύγκλισης των οικονομιών (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος) δεν είναι τυχαίοι. Είναι όροι για ένα σχετικά σταθερό νόμισμα, που μπορούν να προσεγγιστούν μόνο με την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης δρα ο απόλυτος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης.

* * *

• Τα κράτη - μέλη δε θα μπορούν να εφαρμόσουν εναλλακτικά μέσα που χρησιμοποιούνται για μια κάποια παρέμβαση στον κύκλο της κρίσης (π. χ. ισοτιμίες, επιτόκια κ.ά.) τα οποία προσωρινά σ' αυτό το σύστημα θα μπορούσαν να ανακουφίσουν, έστω και λίγο, τα λαϊκά στρώματα από τη δυσβάσταχτη λιτότητα. Κάτω, βεβαίως, από την ανάπτυξη των αγώνων τους.
• Φυσικά, η νομισματική πολιτική που θα χαράσσεται πλέον με ευθύνη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα παίρνει υπόψη τις ανάγκες των ισχυρών οικονομιών της Ενωσης, με πιθανό αποτέλεσμα να οξύνονται τα προβλήματα στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, στο βαθμό που αποκλίνουν οι ανάγκες των οικονομιών τους, στη συγκεκριμένη συγκυρία.
• Ο λαός, οι εργαζόμενοι, τα πιο πρωτοπόρα τμήματα της κοινωνίας πρέπει να αναπτύξουν τα δικά τους κριτήρια, σύμφωνα με τις πραγματικές τους ανάγκες και την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, όπως η ανεργία και η υποαπασχόληση, η φτώχεια, τα εισοδήματα και οι κοινωνικές παροχές, για την ανάπτυξη και την ευημερία και να δίνουν τη δική τους ερμηνεία, που είναι το επίπεδο της ζωής τους, σε όρους και στατιστικά στοιχεία που τα εμφανίζουν οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί τους εκφραστές, για να δείξουν ότι υπάρχει πρόοδος, ανάπτυξη κλπ. ενώ η πραγματικότητα αποδεικνύει το αντίθετο για το λαό.

Δ. Π.