Επιμένει στα εκβιαστικά διλήμματά του ο Κ. Σημίτης, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να πείσει αλλιώς ούτε τους δικούς του. Το αγαπημένο του δίλημμα είναι "σταθερότητα ή θα τα τινάξουμε όλα στον αέρα" (!). Κατ' αρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η επίκληση της "σταθερότητας" είναι χαρακτηριστικό των δικτατοριών και των αυταρχικών καθεστώτων. Η "σταθερότητα" είναι επίσης η σημαία της "νέας τάξης", η οποία, τα Βαλκάνια, για παράδειγμα, με το πρόσχημα αυτό, θέλει να τα μετατρέψει σε προτεκτοράτο της Δύσης.

Ομως και επί της ουσίας. Αν σταθερότητα σημαίνει - και σημαίνει - αδιατάρακτη επιβολή της λιτότητας, του ξεπουλήματος του δημόσιας περιουσίας, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, των ιλιγγιωδών κερδών για την πλουτοκρατία, της συνεχούς χειροτέρευσης της ζωής των πολλών κ. ο. κ... Αν σταθερότητα, σημαίνει - και σημαίνει - διαρκές σκύψιμο της μέσης στο συνδικάτο του εγκλήματος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο κ. ο. κ.... Αν όλα αυτά - και χιλιάδες ακόμα σημαίνουν - και σημαίνουν - σταθερότητα για τον Κ. Σημίτη και την κυβέρνησή του, τότε ναι, χίλιες φορές ναι, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει και μπορούν να προτιμήσουν, να τα τινάξουν στον αέρα! Η κυβέρνηση χρειάζεται να το μετανιώσει ακριβά γι' αυτά τα γελοία διλήμματά της και ο καλύτερος τρόπος είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.