Νάταλι Πόρτμαν και Χιούγκο Γουίβινγκ

Στις 5 Νοέβρη του 1605, ο επαναστάτης Γκάι Φοκς, απαυδισμένος από την τυραννία του βασιλιά Ιακώβου του Ι΄, τοποθέτησε στα θεμέλια του αγγλικού κοινοβουλίου 36 βαρέλια πυρίτιδας και αποπειράθηκε να το τινάξει στον αέρα. Μαζί με αυτό ήλπιζε να τινάξει στον αέρα και την τάξη που κυβερνούσε τον τόπο απολυταρχικά! Η απόπειρα απέτυχε! Ο Φοκς και οι συνεργάτες του κρεμάστηκαν και διαμελίστηκαν!

Την ίδια ημερομηνία, αλλά στο άμεσο ιστορικό μέλλον, ένας άλλος επαναστάτης, ο μασκοφόρος V, απαυδισμένος και αυτός από τη διαφθορά, την ωμότητα της κυβέρνησης απέναντι στους πολίτες, την ασυδοσία και τη βία που ασκεί η, όχι μακρινή, μελλοντική αγγλική φασιστική εξουσία πάνω στο λαό, αλλά και για να τιμήσει τον πρωτοπόρο επαναστάτη, οργανώνει το ίδιο εγχείρημα με τον ίδιο σκοπό. Θέλει και αυτός να τινάξει το αγγλικό κοινοβούλιο στον αέρα και μαζί με αυτό και την τάξη που κυβερνάει!

Η ταινία κατά 90% είναι μια ταξική ταινία! Οι αναλύσεις που κάνει για τη σημερινή και τη μελλοντική πραγματικότητα, αλλά και τα σημερινά και μελλοντικά αιτήματα που βάζει, είναι ταξικά. Και μάλιστα προχωρημένα. Οι αντιρρήσεις μου βρίσκονται σε δύο επίπεδα: Το πρώτο έχει να κάνει με τη γραφή της ταινίας. Με την επιλογή των δημιουργών στην κινηματογραφική γραφή και αισθητική των κόμικς. Του λαϊκού μεν, αλλά την ίδια στιγμή και θορυβώδη (χαβαλέ) κινηματογράφου. Ο οποίος θορυβώδης (χαβαλέ) κινηματογράφος με τα γκανγκς και τις υπερβολές του, ακυρώνει την απαραίτητη, για παρόμοια θέματα, σοβαρότητα. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον κεντρικό ήρωα της ταινίας. Ο οποίος είναι ένας αφ' υψηλού επαναστάτης. Ενας διανοούμενος επαναστάτης, ο οποίος προέκυψε από το πουθενά. Δε γεννήθηκε μαζί με την ανάγκη. Δεν προέκυψε από κάποιον λαϊκό αγώνα. Ενας τέτοιος ήρωας, όμως, ένας τέτοιος επαναστάτης, δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει και στο μέλλον!

Οι δυο παραπάνω επιλογές των δημιουργών, έστω και αν προέκυψαν τυχαία (αν προέκυψαν τυχαία), υποσκάπτουν και υποβαθμίζουν την όποια καλή πρόθεσή τους. Το όποιο θετικό μήνυμα της ταινίας. Καταργούνε ακόμα και το τέλος της. Στο οποίο φαίνεται ότι το κάλεσμα του μασκοφόρου επαναστάτη V, βρίσκει λαϊκή ανταπόκριση. Και γι' αυτό, άλλωστε, πετυχαίνει η δική του απόπειρα! Το κοινοβούλιο τινάζεται στον αέρα!

Η ταινία πάσχει από μικροαστικό επαναστατισμό! Μετατρέπει χωρίς ιδιαίτερο λόγο υπαρκτά πράγματα σε φανταστικά. Και παρασύρει το θεατή σε ένα δαιδαλώδες ταξίδι. Ενώ η ίδια η ζωή, η ίδια η πραγματικότητα είναι εδώ, μπροστά μας. Παρ' όλα αυτά ο θεατής δεν έχει να χάσει. Οι εύστοχες παρατηρήσεις που κάνει η ταινία λειτουργούν θετικά και δημιουργικά. Ιδιαίτερα στους νέους. Φτάνει, βγαίνοντας από την αίθουσα να προσαρμοστεί το φανταστικό στο πραγματικό και όχι να συμβεί το αντίθετο!

Παίζουν: Νάταλι Πόρτμαν, Χιούγκο Γουίβινγκ, Στίβεν Ρία, Τζον Χαέρτ.