Δέκα νέες ταινίες μέσα σε μια βδομάδα, υπερβολικός, σίγουρα, αριθμός! Ούτε στην Αμερική δε γίνεται αυτό ή στην Ινδία του 1,2 δισεκατομμυρίου ανθρώπων! Ευτυχώς που η αγορά, αυτή τη φορά μόνον - και κατ' εξαίρεση - λειτούργησε σύμφωνα με τους προπαγανδιστές της! Αυτοσυμμορφώθηκε! Οι εννέα από τις δέκα ταινίες, σχεδόν, μας βγάζουν από τον κόπο... Ακόμα και αν τις βάλεις στο μίξερ, και να τις στύψεις, δεν πλησιάζουν τη σκέψη και τους προβληματισμούς της δέκατης, της εξαιρετικής ταινίας του πρόσφατα χαμένου Ζυλ Ντασσέν, «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται! Από τη μια το βαθιά σκεπτόμενο κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη, από την άλλη ο καθαρός ιδεολογικός προβληματισμός του Ζυλ Ντασσέν (λαέ, πάρε τα όπλα) και από κοντά η πλειάδα των καλών ηθοποιών που παίζουν στο «Χριστό...» κάνουν την ταινία φρέσκια, σα να γυρίστηκε χτες και ας έχουν περάσει 50 ολόκληρα χρόνια (γυρίστηκε το 1957)! Να τη δείτε, οπωσδήποτε!

Η δεύτερη ...ελληνικού ενδιαφέροντος ταινία είναι το ντοκιμαντέρ της Αθανασίας Δρακοπούλου «Περιουσιακά Στοιχεία». Ενας πολιτικά - και κινηματογραφικά - μονοδιάστατος επικήδειος για τον Νικηφόρο Βρεττάκο, πολύ κάτω από το μέγεθος του ποιητή. Μένοντας στο ντοκιμαντέρ έχουμε την πρώτη ταινία (σαν σκηνοθέτης) της Γαλλίδας ηθοποιού Σαντρίν Μπονέρ «Το Ονομά της Είναι Σαμπίν». Ο φακός της Μπονέρ για 25 ολόκληρα χρόνια καταγράφει τη ζωή της αυτιστικής αδερφής της. Αυτιστικού περιεχομένου είναι και η ταινία «Ο Αδίστακτος Ηρωας», του Νικ Μπαλτάζαρ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με επινοημένη ιστορία. Και οι δυο αυτές ταινίες προσπαθούν να μας γνωστοποιήσουν το πρόβλημα και να μας ευαισθητοποιήσουν. Ομως, και οι δυο είναι αδύνατες και πολύ ...προσωπικές! Στις «ειδικές» ταινίες πρέπει να χρεωθούν και οι «Μάρτυρες», του Αντρέ Τεσινέ. Η ταινία, με αφορμή τον έρωτα, πραγματεύεται επιπόλαια και επιφανειακά την ομοφυλοφιλία! Τέτοια ζητήματα απαιτούν μεγαλύτερη προσοχή!

Η «Δεύτερη Πνοή», του Αλεν Καρνέ και η «Εξουσία της Νύχτας», του Ντέιβιντ Αγιερ είναι δυο αστυνομικές ταινίες! Η πρώτη γαλλική, η δεύτερη αμερικάνικη. Και οι δυο, όμως, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες βροχής. Σκοτεινή φωτογραφία, σασπένς, πολλοί αιματηροί φόνοι! Κρίμα, άλλα μας είχε μάθει η γαλλική αστυνομική ταινία!

«Η Μέρα που Αρχισα να Ζω», του Μπαράτ Ναλιούρι και το «Προσεχώς ...Ζάμπλουτοι», του Αντι Τέλαντ, είναι κωμωδίες! Η πρώτη προσπαθεί να μοιάσει στις παλιές καλές αμερικάνικες κωμωδίες (η ταινία είναι αγγλική!) και η δεύτερη είναι τελείως αμερικάνικη! Χοντρή κωμωδία για χαβαλέ σε καλοκαιρινό σινεμά!

«Το Παιδί και η Αλεπού», του Λικ Ζακέ, χωρίς να ενθουσιάζει, παρακολουθείται με αρκετό ενδιαφέρον από μικρούς και μεγάλους. Αναφέρεται στη σχέση (γνωριμία) μιας νεαρής κοπέλας με το πανέξυπνο αυτό ζώο (αλεπού).