Είμαι σίγουρος, πως αν ζούσε ο Νικηφόρος Βρεττάκος, σε καμία περίπτωση, δε θα συμφωνούσε και δε θα επέτρεπε στον Τίτο Πατρίκιο, να στηρίξει επάνω του, και ερήμην του, όλο το αντιΚουκουέ λογύδριό του. Ο Τίτος Πατρίκιος, μιλώντας στην ταινία της Δρακοπούλου για τον Νικηφόρο Βρεττάκο, εκμεταλλεύτηκε την περίπτωση και έβγαλε δικά του απωθημένα! Ο Νικηφόρος Βρεττάκος διέθετε τέτοιο ήθος και τέτοια γνώση που έδινε άλλες ερμηνείες στα γεγονότα. Ακόμα και όταν ένιωθε πικραμένος ή αδικημένος δεν έβγαζε χολή...

Το λάθος (τη σκοπιμότητα) του Τίτου Πατρίκιου ακολούθησε και η σκηνοθέτης. Εστω και αν δεν ήταν στις προθέσεις της, μίκρυνε τον πολύ καλό ποιητή! Μίλησε γι' αυτόν χωρίς να μιλήσει για τις πηγές του. Ο ποιητής, ο καλλιτέχνης γενικά, χωρίς τις πηγές, είναι στέρφος. Η έμπνευση δεν είναι μεταφυσική λειτουργία. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ακόμα και όταν έδειχνε να μονάζει, κουβέντιαζε με το λαό, έπαιρνε υλικό από εκείνον. Υλικό που αυτός το μετέπλαθε σε ποίηση!

Η ταινία της Δρακοπούλου μιλάει για τον ποιητή χωρίς έμπνευση. Δείχνει βέβαια σεβασμό για εκείνον, όμως, λείπει η πνοή. Λείπει το ανάλογο με τον ποιητή ύψος. Τι μένει, λοιπόν; Μένουν τα καλά, αλλά πρόχειρα λόγια. Λόγια που δεν έχει ανάγκη ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Λόγια, δυστυχώς, που δεν είναι ικανά να γνωρίσουν τον ποιητή στον σημερινό άνθρωπο. (Εμείς οι μεγαλύτεροι είχαμε «προσωπική» επαφή μαζί του. Τον μαθαίναμε από πρώτο χέρι).

Ο σκηνοθέτης πορτρέτων μεγάλων ανθρώπων, ποιητών, πολιτικών, καλλιτεχνών κλπ. πρέπει να αναζητά την αλήθεια. Το βάθος της αλήθειας, όχι την επιφάνεια! Βλέποντας τα «Περιουσιακά στοιχεία», αποκομίζεις την εντύπωση, πως ο ποιητής ήταν ένας καλός άνθρωπος! Ομως, στο εσωτερικό του ποιητή έκαιγε μια δυνατή φλόγα (αυτό μαρτυρούν τα ποιήματά του). Και η φλόγα έχει μεγαλύτερη αξία από το «καλός άνθρωπος»! Η φλόγα αυτή δε φαίνεται στην ταινία. Η πολιτική μονομέρειά της σβήνει το ξεχωριστό και το ισοπεδώνει!

Εμφανίζονται και ακούγονται: Τίτος Πατρίκιος, Αλέξης Αργυρίου, Βιντσέντσο Ρότολο, Μάριο Βίτι, Κώστας Βρεττάκος (γιος του) κ.ά.