Αυτή βεβαίως δεν είναι συμβολή στη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών λαϊκών συνειδήσεων, είναι δηλητήριο για την καταστολή τέτοιων διεργασιών, προϋπόθεση άλλωστε για όσους άγονται και φέρονται από τον πόθο τους για την αστική διαχείριση. Αυτή η θέση - πρόταση αξιώνει από τον κυπριακό λαό να βάλει τα χεράκια του, να βγάλει τα ματάκια του. Να αναζητήσει στη διεθνή πιάτσα «νταβατζήδες» και σε αντάλλαγμα για τις «υπηρεσίες» τους να τους εκχωρήσει τον ενεργειακό πλούτο της χώρας του, την ίδια τη χώρα του για να τη μετατρέψουν σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο. Αξιώνει από το λαό της Κύπρου να ανάψει μόνος του το φιτίλι της βόμβας που θα τινάξει στον αέρα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, την ίδια την ειρήνη, σε μια περιοχή όπου κονταροχτυπιούνται ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι και βρωμάει μπαρούτι. Και ταυτόχρονα δεν αφήνει ανοιχτή ούτε μια τόση δα σχισμή απ' όπου θα μπορούσε να διαφανεί μια άλλη επιλογή, προς όφελος των λαών της περιοχής και των συμφερόντων τους. Δυστυχώς για τους κήρυκες της υποταγής και της μοιρολατρίας, οι λαοί πάντα προχώραγαν μπροστά και έγραφαν ιστορία - πραγματικά κορυφαία - όταν απέρριπταν τα κίβδηλα διλήμματα, όταν δεν συμβιβάζονταν με το μικρότερο κακό κι αρνούνταν να σκύψουν το κεφάλι ακόμα κι όταν οι δυσκολίες φάνταζαν βουνό. Κι έτσι θα συνεχίσουν όσο δηλητήριο κι αν ρίξουν οι απολογητές του καπιταλισμού στις συνειδήσεις τους.