Αρχικά παραθέτω δύο αποσπάσματα από το έργο του Λένιν Τι να κάνουμε;:

«Αυτό σήμαινε ότι το συνειδητό πνίχτηκε ολότελα από το αυθόρμητο των "σοσιαλδημοκρατών" εκείνων που επαναλάμβαναν τις "ιδέες" του κυρίου Β. Β., από το αυθόρμητο των εργατών εκείνων που παρασύρονταν από το επιχείρημα ότι μια αύξηση κατά ένα καπίκι στο ρούβλι αξίζει περισσότερο από κάθε σοσιαλισμό και κάθε πολιτική, και ότι πρέπει "να αγωνίζονται όχι για κάποιες μελλοντικές γενεές, μα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους". Φράσεις σαν κι αυτές ήταν πάντα το αγαπημένο όπλο των αστών της Δυτικής Ευρώπη που, μισώντας το σοσιαλισμό, πάσχιζαν οι ίδιοι να μεταφυτέψουν στον τόπο τους τον αγγλικό τρεϊντ-γιουνιονισμό στον τόπο τους, λέγοντας στους εργάτες ότι μόνο ο συνδικαλιστικός αγώνας είναι αγώνας για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, κι όχι ο αγώνας για κάποιον μελλοντικό σοσιαλισμό» (σελ. 46).

«...κάθε υπόκλιση μπροστά στο αυθόρμητο του εργατικού κινήματος, κάθε μείωση του ρόλου του συνειδητού στοιχείου, της σοσιαλδημοκρατίας, σημαίνει ταυτόχρονα - εντελώς ανεξάρτητα από το αν αυτός που μειώνει αυτό το ρόλο το θέλει είτε όχι - δυνάμωμα της επίδρασης της αστικής ιδεολογίας πάνω στους εργάτες» (σελ. 48).

Τα λόγια αυτά του Λένιν αποδεικνύονται προφητικά σήμερα που πάνω από εκατό χρόνια μετά - είτε μιλάμε για το καρότο είτε το μαστίγιο - η αστική τάξη έχει πολύ μεγαλύτερη πείρα στην εξαγορά και χειραγώγηση της εργατικής τάξης. Ακόμη και αν αυτές οι δυνατότητες σήμερα μειώνονται λόγω του βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, το Κόμμα μας σωστά εκτιμά ότι η παρακαταθήκη που άφησε η ενσωμάτωση της μεταπολίτευσης στην εργατική τάξη είναι σοβαρό δίδαγμα και για μας. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για να μιλήσει κανείς για αυθόρμητο. Σχεδόν σήμερα δεν υπάρχει. Φτάνει μέχρι τη διάθεση κάποιου εργάτη να παλέψει, το περισσότερο. Ακόμη και όταν πρωτομπαίνει στην πάλη κουβαλάει βαριά μπαγκάζια, όλο το συρφετό της αστικής ιδεολογίας, δεν καταλαβαίνει ακριβώς ποιος του φταίει, έχει την αυταπάτη ότι αν συζητήσει με τον εχθρό ίσως να βγει κάτι, πιστεύει ότι με ένα μικρό αγώνα μπορεί να καταφέρει εύκολα αποτελέσματα. Δεν αλλάζει δηλαδή αυτόματα η συνείδησή του, εξακολουθεί άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο να είναι ενσωματωμένος στην αστική ιδεολογία, παρότι έχει κάνει σπουδαίο βήμα προς τον απεγκλωβισμό.

Με λίγα λόγια, η ταξική πάλη είναι πρώτα από όλα ιδεολογική και πολιτική, αυτό διέπει το σύνολο των θέσεων του 19ου Συνεδρίου. Σήμερα για το εργατικό κίνημα δεν κρίνεται αν θα του πετάξουν ένα ψίχουλο οι αστοί για ανακούφιση. Η αριστοτεχνική ανάλυση του Κόμματός μας για το χαρακτήρα της εποχής, για τις εξελίξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τους οξύτατους ανταγωνισμούς, την αδυναμία διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου που ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ για το κεφάλαιο το τσάκισμα της εργατικής δύναμης, αποδεικνύει ότι το βασικό καθήκον σήμερα δεν είναι απλά η ένταξη των εργατών στην πάλη, αλλά πόσοι περισσότεροι θα κατανοούν το χαρακτήρα της επίθεσης ως επίθεσης τάξης απέναντι σε τάξη, θα ξεμπερδεύουν με αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος. Πώς οργανωμένα, με υπομονή, επιμονή, αποφασιστικότητα θα δυναμώνει καθημερινά ο στρατός των κομμουνιστών και των πυρήνων γύρω από αυτούς κάτω, στους κλάδους, ώστε την κατάλληλη στιγμή η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία. Εν τέλει δεν είμαστε Κόμμα που παλεύει ενάντια στην πιο βαριά ΜΟΝΟ εκμετάλλευση των εργατών και των συμμάχων τους. Εμείς αντιπαλεύουμε την εκμετάλλευση στην ουσία της, ανεξαρτήτως βαθμού, κατανοώντας πως η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με την εμφάνιση και τη γιγάντωση των μονοπωλίων, την ίδια ώρα που γεννά τη μεγαλύτερη αντίφαση, εμπεριέχει όλα τα υλικά της ανατροπής του συστήματος, καταρχάς την τάξη που θα οικοδομήσει τη νέα εξουσία.

Απλά τα πράγματα. Εμείς παλεύουμε στο σήμερα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και σε αυτό υποτάσσεται κάθε πλευρά της καθημερινής πάλης. Αυτό εξυπηρετεί η συμμαχία που θέλουμε να οικοδομήσουμε ακριβώς για να τραβήξουμε στον άλλο δρόμο ανάπτυξης τα λαϊκά στρώματα. Αυτή η συμμαχία μπορεί να δώσει απάντηση και στα άμεσα προβλήματα ακριβώς γιατί δεν κάνει τουφεκιές στον αέρα αλλά κλιμακώνει, γιατί στην εμπροσθοφυλακή βρίσκονται οι μόνοι που πραγματικά εμπιστεύονται την εργατική τάξη, όχι απλά για έναν αγώνα, αλλά για την ίδια την εξουσία.

Η κατανόηση και εφαρμογή αυτών των καθηκόντων στην ΚΝΕ, ειδικά στο χώρο των ΑΕΙ, που η κυρίαρχη ιδεολογία σπάει κόκαλα και το κίνημα είναι - πλην του ΜΑΣ - διαλυμένο, κρίνεται από το σωστό τιμόνι των ΟΒ, του κάθε μέλους, να δώσουμε τέλος σε έναν τρόπο δουλειάς που δεν εξυπηρετεί τη στρατηγική μας. Εχουμε ισχυρό όπλο τις εκτιμήσεις του Κόμματος, το ζητούμενο είναι η σωστή εξειδίκευση και καθημερινή διαπάλη για να επιβεβαιώνονται στη ζωή των παιδιών της εργατικής τάξης. Παρά την απειρία και τις μειωμένες απαιτήσεις, τα εργατόπαιδα στις σχολές δένονται με πολύ λιγότερους μηχανισμούς από τον αντίπαλο. Υπάρχουν όροι η γενικότερη αηδία για το αστικό πολιτικό σύστημα, που συχνά τσουβαλιάζει και εμάς, να μετατραπεί σε ταξική συνείδηση.

Εκεί κρινόμαστε, στο πώς θα βοηθήσουμε το κάθε μέλος της ΚΝΕ να ξεχωρίσει τα παιδιά που έχουμε τα ίδια χνότα, να αναπτύξουμε ισχυρούς προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς. Δουλειά με κοινωνικοταξικό προσανατολισμό σημαίνει τα παραπάνω μαζί με επιμονή στην ανάδειξη της αδιάρρηκτης σύνδεσης οικονομίας και πολιτικής, διαπάλη των δύο δρόμων ανάπτυξης στη βάση της κλαδικής αναφοράς του κάθε χώρου, προβολή αιτημάτων πάλης που θα συνδέουν τις επιτροπές και τους συλλόγους με το εργατικό κίνημα, τις λαϊκές επιτροπές. Σε τέτοια βάση και με οδηγό τα κομματικά έντυπα αναδεικνύουμε την ανάγκη οργάνωσης απέναντι στον αντίπαλο, έχουμε τη δυνατότητα να προβλέπουμε, να προετοιμάζουμε μάζες, να μπαίνει στην πάλη κόσμος που δικαιωματικά μας ανήκει αλλά πριν ήταν στην αφάνεια. Κρίσιμο ζήτημα είναι στην καθημερινή δράση να μην υποκύπτουμε, λόγω αρνητικού συσχετισμού, στην προβολή μόνο των αιτημάτων πάλης, αφήνοντας πίσω την ιδεολογικοπολιτική δουλειά. Ετσι αποστεώνεται ο χαρακτήρας του ΜΑΣ, ακόμη και αν τραβήξει κόσμο βραχυπρόθεσμα, σύντομα μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση ενός κόσμου. Οδηγός πρέπει να είναι η οικοδόμηση, το βάθεμα της συμφωνίας με τη γραμμή σύγκρουσης, σε αυτή τη βάση πρέπει να συνεδριάζουν και να κάνουν απολογισμό οι ΟΒ.

Με όπλο το Συνέδριο του Κόμματος και την κοσμοθεωρία μας, υπάρχουν σήμερα οι δυνατότητες να εξοπλίσουμε αύριο το εργατικό κίνημα με εκατοντάδες κομμουνιστές σε κομβικούς κλάδους, μαχητές στη στρατιά της επανάστασης.