Το προηγούμενο διάστημα δεχτήκαμε την κριτική από εχθρούς και «φίλους» ότι τα αποτελέσματα των αγώνων δεν είναι αυτά που θα έπρεπε, ή ότι είναι μηδαμινά και δε δημιουργούνε ρεύμα. Πολλές φορές κατηγόρησαν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ότι αυτό φταίει που δεν κινητοποιούνται οι εργάτες. Αλλες φορές ότι για τη μικρή συμμετοχή φταίει η γραμμή μας που είναι στενή δεν πείθει και δε συσπειρώνει γιατί είναι σεχταριστική.

Ολοι τους γνωρίζουν ότι η οργάνωση της πάλης δεν εξαρτάται μόνο από το τι θέλει ή το τι δε θέλει το ΚΚΕ αλλά και από τις διαθέσεις που είναι αντικειμενικό γεγονός και δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς. Αυτά τα λένε όμως γιατί θέλουν στην πραγματικότητα ένα άλλο ΚΚΕ και ρίχνουν στάχτη εκφράζοντας αγωνία για τη γραμμή μας. Ως ΚΚΕ και ΠΑΜΕ για παράδειγμα, κάναμε ό,τι μπορούσαμε «για να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία», αλλά αυτό δεν έγινε. Με την ίδια γραμμή πήγαμε στα εργοστάσια του Τύπου, στα τρόφιμα στον ιματισμό, σε δεκάδες χώρους της βιομηχανίας, που αντιμετωπίζανε αντίστοιχη επίθεση με τους χαλυβουργούς κι όμως δεν κινητοποιήθηκαν.

Επομένως όσο και αν το επιθυμούμε εμείς, όσο και αν οργανωθεί η απαραίτητη δουλειά απ' έξω και από μέσα, αν δεν υπάρχει διάθεση, αγωνιστικό κλίμα, θέληση και απόφαση από τους ίδιους τους εργάτες για αγώνα, τέτοιοι αγώνες δε μπορούνε να γίνουν, δεν επιβάλλονται. Δεν πυροδοτούνται από τα πάνω με μεγάλες κορώνες. Αγώνες γίνανε και στη ΔΕΗ, στο ΜΕΤΡΟ με μεγάλα επαναστατικά λόγια από τους συνδικαλιστές και ούτε βήμα οργάνωσης από τα κάτω, και είδαμε πού καταλήξανε, δε φοβίζουν αυτά τον αντίπαλο.

Ο ρόλος μας δεν είναι να αποτυπώνουμε τις διαθέσεις, αλλά να προσπαθούμε να επιδρούμε όσο μπορούμε πάνω σε αυτές και να είμαστε σε θέση όταν υπάρξει αγωνιστικό κλίμα, να βοηθήσουμε να εκφραστεί σε σωστή κατεύθυνση. Να παρακολουθούμε από κοντά τις διαθέσεις των εργατών και να δουλεύουμε σταθερά. Μπορεί να μη γνωρίζουμε προκαταβολικά σε ποια στιγμή και με ποια αφορμή θα ξεχειλίσει το ποτήρι στον κάθε χώρο ώστε να κάνουν το βήμα οι εργάτες. Εμείς όμως οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι τη στιγμή που θα υπάρχει όξυνση της ταξικής πάλης να έχουνε γίνει βήματα στην υποδομή. Να μη μας βρούνε φοβισμένους και υποταγμένους στις δυσκολίες, αλλά οργανωμένους αποφασισμένους και έμπειρους σε ζητήματα οργάνωσης.

Γι' αυτό η καθημερινή μας δουλειά δεν πρέπει να έχει μόνο τα χαρακτηριστικά της ζύμωσης, του μπούγιου, αλλά και της οργάνωσης. Να είναι προσανατολισμένη στην οργάνωση των εργατών στο Κόμμα και στα Συνδικάτα. Στη συγκρότηση των ανάλογων κομματικών και συνδικαλιστικών υποδομών μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, σωματειακών επιτροπών, κομματικών πυρήνων, κομματικών οργανώσεων.

Η προσπάθεια να ανοίξουμε δουλειά σε ένα μεγάλο εργοστάσιο, δε φέρνει γρήγορα και εύκολα αποτελέσματα, δεν είναι ευθύγραμμη, έχει σκαμπανεβάσματα. Θέλει αξιοποίηση κάθε δυνατότητας που μας δίνεται, από εξόρμηση μέσα ή απ έξω, περιοδείες, συσκέψεις στενή κομματική και συνδικαλιστική δουλειά που θα απαντάει στα ζητήματα που συναντάμε στον κάθε χώρο. Θέλει δουλειά με τους εργάτες στον τόπο κατοικίας τους. Μπορεί για χρόνια να παλεύουμε σε ένα χώρο να πιάσουμε επαφή για να σπάσει ο κρίκος, άλλα όταν τελικά το πετύχουμε, κάθε νέο ΚΜ που στρατολογούμε στα εργοστάσια, δεν μετριέται απλά ως ένας αριθμός, έχει πολλαπλασιαστική δύναμη. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις πολλές δεκάδες στρατολογίες που κάναμε στη Βιομηχανία από το προηγούμενο Συνέδριο.

Αναδείχτηκε το πόσο μεγάλη αξία έχουν τα ΔΣ των σωματείων και κάθε μέλος τους, να έχουν κύρος στο χώρο δουλειάς τους, να τους σέβονται και να τους εμπιστεύονται οι εργάτες. Αυτό δεν εξασφαλίζεται με λόγια, αλλά καθημερινά στην πράξη. Η καθημερινή μας δράση στο χώρο δουλειάς, η αδιάλλακτη στάση μας απέναντι στην εργοδοσία, η ταύτιση λόγων και έργων μετράνε και υπολογίζονται πολύ.

Τέτοιες δυνάμεις έχουμε και πρέπει να στηριχτούμε περισσότερο. Πολλές φορές δεχόμαστε πίεση για να αναδεικνύουμε αυτούς που τα λένε καλά, που μετράνε στο γυαλί και όχι αυτούς που εμπιστεύονται οι εργάτες στους χώρους δουλειάς τους, που είναι φυσικοί ηγέτες στο χώρο τους, που συγκρούονται με την εργοδοσία χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.

Το γεγονός ότι κάποιοι αναδεικνύουν αδύνατες πλευρές της πάλης για να χρεώσουν τη γραμμή μας, δεν πρέπει να μας φοβίσει. Εμείς πρέπει να δουλεύουμε καλύτερα με τη γραμμή μας, που καθημερινά επιβεβαιώνεται η ορθότητά της.

Να χρεώνουμε καθήκοντα τους εργάτες δίπλα στο Κόμμα και τα Σωματεία. Χωρίς φόβο να τους εμπιστευόμαστε να πάρουν πρωτοβουλίες ακόμα και αν κάνουνε λάθη. Να τους λέμε τις όποιες διαφωνίες έχουμε, τίμια και συναδελφικά. Εχουμε έναν εφεδρικό στρατό δίπλα στις οργανωμένες μας δυνάμεις, που δεν τον αξιοποιούμε. Να τους βοηθάμε να οργανώνονται και να παίρνουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους. Πολλές φορές τους προσπερνάμε και δραστηριοποιούμαστε εμείς εξ ονόματός τους. Πρέπει να βοηθήσουμε τους εργάτες σε κάθε χώρο δουλειάς, να συζητάνε και να αποφασίζουν για τα προβλήματα, τα αιτήματα, τις μορφές πάλης και εμείς να τους στηρίζουμε όσο μπορούμε καλύτερα ιδεολογικοπολιτικά, οργανωτικά και πρακτικά.

Φάνηκε ότι δε φτάνει μόνο η συμμετοχή στον αγώνα για να γίνουν ολοκληρωμένα βήματα στη συνείδηση, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται γερή κομματική δουλειά. Μόνο με την καθημερινή δουλειά με το «Ριζοσπάστη», τις τακτικές κομματικές συσκέψεις, την προσωπική επαφή και καθοδήγηση των πρωτοπόρων εργατών, κατανοούν σιγά-σιγά τη δυσκολία. Οτι χρειάζεται σύγκρουση και μακροχρόνιος αγώνας. Οτι δε φτάνει η σύγκρουση μόνο με τον εργοδότη, γιατί αυτός δεν είναι μόνος του, έχει την κυβέρνηση, τα κόμματα, την ΕΕ, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, ότι ο αγώνας χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί.

Χωρίς γερό Κόμμα σε κάθε κλάδο και μεγάλο χώρο δουλειάς, τέτοιοι αγώνες δεν μπορούν να γίνουν, ούτε να έχουν σωστό προσανατολισμό. Γι' αυτό ο αντίπαλος προσπαθεί συνεχώς να δημιουργεί φράγματα ανάμεσα σε εργάτες που απεργούν και στο ΚΚΕ.

Εμείς πρέπει να «σπέρνουμε» συνεχώς, χωρίς το άγχος του άμεσου αποτελέσματος, με σιγουριά ότι θα έρθει «στην ώρα του». Γιατί το αποτέλεσμα ενός αγώνα δε μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Ο βασικός δείκτης για ένα επαναστατικό κόμμα σε αυτές τις συνθήκες είναι κατά πόσο συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την τελική αναμέτρηση. Εάν στην επαναστατική κατάσταση οι εργάτες του κάθε κλάδου θα είναι σε θέση να παίξουν τον ιστορικό τους ρόλο, να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής.