Αντί διαλόγου, έτσι για να θυμόμαστε, κάποιες θέσεις του Λένιν.

«Η ικανότητα να κάνουμε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις είναι σπουδαίος όρος για ένα εργατικό κόμμα» έλεγε ο Λένιν... «Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν κατάλαβε τίποτα από το Μαρξισμό».

«Το κόμμα μας χωρίς να υποχωρεί από τις αρχές της Μαρξιστικής μας ιδεολογίας πρέπει να δείχνει ευλυγισία παίρνοντας υπόψη και τα συμφέροντα των άλλων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Και είναι αδύνατη η εφαρμογή της πολιτικής της Δημοκρατικής Ενότητας χωρίς τον αποφασιστικό αγώνα κατά του Σεχταρισμού και του Δεξιού Οπορτουνισμού.

Ιδιαίτερο κίνδυνο αποτελούν τα αριστερο-σεχταριστικά στοιχεία που απωθούν από την εργατική τάξη τους ισχυρούς της συμμάχους. Οι Σεχταριστές θεωρούν απαράδεκτους τους αναγκαίους συμβιβασμούς για να μπορέσουν να εισχωρήσουν στα κλειστά κυκλώματα των οπορτουνιστών για να αποσπάσουν από την επιρροή τους τη μάζα των εργαζομένων. «Και οι κομμουνιστές που δεν θέλουν να το καταλάβουν και να διδαχτούν απ' αυτό», έλεγε ο Λένιν, «δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα κατακτήσουν την πλειοψηφία των εργατών...».

Ο Αναθεωρητισμός προσπαθεί να συμφιλιώσει το κόμμα με τον καπιταλισμό.

Ο Δογματισμός-Σεχταρισμός του αφαιρεί τους δεσμούς με τις μάζες.

Η βάση του Σεχταρισμού είναι η δογματική προσήλωση σε θεωρητικές, θέσεις του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του σήμερα, και πρακτικά σημαίνουν, όπως είπε ο Λένιν: «Πολιτική πολιτικής απραξίας».

Ο Σεχταρισμός εκδηλώθηκε από μέλη του κόμματος που θεωρούσαν τον εαυτόν τους «υπερεπαναστάτες» με την απροθυμία να δουλέψουν σε χώρους που βρίσκονταν στα χέρια των αντιδραστικών και οπορτουνιστών. Κάτι που ο Λένιν τότε το ονόμασε: «Αριστερισμό».

Ο Στάλιν είχε πει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι εκείνος που υποτιμάς, είτε είναι η δεξιά είτε αριστερή η παρέκκλιση και ο σ. Φλωράκης αναφέρθηκε στον κίνδυνο μετά την καταπολέμηση της δεξιάς παρέκκλισης να υποπέσουμε στην αριστερή.

Για να κατανικηθεί η ρεφορμιστική ιδεολογία χρειαζόμαστε τη μέθοδο της υπομονητικής πειθούς, της συντροφικής ανταλλαγής απόψεων και όχι της επανάληψης από καθέδρας των συνθημάτων μας σε τόνους μάλιστα που δεν επιδέχονται αντιρρήσεις.

Είναι απαράδεκτη η περιφρονητική στάση προς τις απόψεις του σοσιαλδημοκράτη εργαζόμενου και η όλη πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να έχει το χαρακτήρα πάλης γνωμών και όχι ανταλλαγής μειωτικών επιθέτων.

Ο Λενινισμός μας διδάσκει πως από το καπιταλιστικό κράτος με κοινές προσπάθειες μπορούν να αποσπασθούν μια σειρά μέτρα προς όφελος των εργαζόμενων (τα οποία και βέβαια απέχουν από εκείνα που μπορεί να δώσει ο Σοσιαλισμός). Αλλά και η μελέτη της πρόσφατης Ιστορίας μας διδάσκει για το πόσο αναγκαία στάθηκε στο παρελθόν, η συγκρότηση πλατιών Λαϊκών Μετώπων ενάντια στη πολύμορφη επίθεση του κεφαλαίου.

Από θέση μιας υπερώριμης ηλικίας, πιστεύοντας πάντα ότι το όμορφο μέλλον στον πλανήτη μας ανήκει στο Σοσιαλισμό προσπάθησα και προσπαθώ να συμβάλω, στην ολοκλήρωση της νικηφόρας πορείας του.

Και κάτι που δε θα το ήθελα. Να αποχωρήσω απ' τη ζωή σέρνοντας μαζί μου το χαρακτηρισμό του «Σταλινικού» ή «Αντι-Σταλινικού», του «Ζαχαριαδικού» ή «Αντι-Ζαχαριάδικού» κλπ.

Να μπορώ να πεθάνω όπως έζησα, Κομμουνιστής!