«Ανάμεσα στους λύκους μάθε να ζεις σαν λύκος»

Ι. Β. ΣΤΑΛΙΝ

Στα πλαίσια του διαλόγου θα ήθελα να θίξω και εγώ ορισμένα ζητήματα. Από το 15ο Συνέδριο κι έπειτα ξέσπασαν μια σειρά αγώνες που το Κόμμα μας πρωτοστάτησε. Οι αγώνες των ναυτεργατών, οι αγροτικές κινητοποιήσεις, το μεγαλειώδες μαθητικό κίνημα, οι αγώνες στην Ιονική, η αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού κατά της προδοσίας Οτσαλάν, κατά του εγκλήματος στη Γιουγκοσλαβία. Τι συμπεράσματα βγαίνουν απ' αυτήν την πάλη που το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κατάφεραν, έστω και μερικώς να της δώσουν ΑΑΔ χαρακτηριστικά, έστω και με αδυναμίες; α) Πώς το εργατικό και λαϊκό κίνημα της περιόδου '95-2000 είναι αντιεπιστημονικό να συγκριθεί με το αντίστοιχο της περιόδου '85-'90 αφού, η διάκριση «αριστεράς - δεξιάς» σβήνει και η πραγματική διάκριση που αναδεικνύεται είναι «λαός - μονοπώλια», μετά και το ξεσκέπασμα του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας. β) Η θέση για αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δικαιώνεται από τη ζωή αφού και τα δεινά από την ενσωμάτωση της Ελλάδας σ' αυτούς τους οργανισμούς είναι πολύ φανερά, αλλά και οι αντιφάσεις τους έχουν αρχίσει και τρίζουν τα θεμέλιά τους. (Ιδέες για ομοσπονδία με «ευρωπαϊκή κυβέρνηση» ή για ομοσπονδία εθνικών κρατών που ακούγονται για την ΕΕ).

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι απανταχού ρεφορμιστές, δεξιοί οπορτουνιστές και προδότες του λαού ξεκινούν από τη διαφωνία τους για τον ηγέτη του παγκόσμιου προλεταριάτου, τον Ιωσήφ Στάλιν, από τη διαφωνία τους για τον Νικόλα Ζαχαριάδη για να καταλήξουν στη συμφωνία τους με την ΕΕ, στην αναγκαιότητα της «ενωμένης αριστεράς». Βάσει αυτού πιστεύω πως το 16ο Συνέδριο θα πρέπει να καταδικάσει το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που άνοιξε το δρόμο για τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Με το συνέδριο αυτό η απαράβατη αρχή της δικτατορίας του προλεταριάτου αντικαταστάθηκε με τη θέση του «παλλαϊκού κράτους». Ευνουχίστηκαν οι αρχές λειτουργίας του κόμματος. Ουσιαστικά κόπηκε η ενότητα βάσης - ηγεσίας (που η σχέση τους είναι διαλεκτική και όπλο γι' αυτό είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός). Επίσης το Συνέδριο θα πρέπει να καταδικάσει την 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ που συνήλθε αντικαταστατικά το 1956.

Χωρίς απόφαση του ΠΓ της ΚΕ, αλλά με πραξικόπημα - επέμβαση από έξω, με ενέργειες της χρουτσοφικής οπορτουνιστικής ηγεσίας. Κλήθηκαν να πάρουν μέρος όλοι οι διαγραμμένοι για να καταδικάσουν τον Ζαχαριάδη. Ουσιαστικά για να καταδικάσουν τη Μ-Λ γραμμή και να επιβάλλουν την αναθεωρητική γραμμή της χρουτσοφικής ηγεσίας (που ο Ζαχαριάδης καταπολεμούσε συγκινητικά και αταλάντευτα ως το τέλος της ζωής του). Ετσι συμφωνώ με τον σ. Νίκανδρο Κεπέση ότι με αυτές τις καταδίκες θα αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια και θα επιδοθούμε σε μια ευρύτερη μελέτη για τα αίτια της ανατροπής του σοσιαλισμού (ο σ. Ν. Κεπέσης είναι φωτεινό παράδειγμα για μας τους πολύ νεότερους, ήρωας που «περπατά στα σκοτεινά» κατά το Σεφέρη και όχι στα φλας της δημοσιότητας).

Εχουμε χρέος στους νεκρούς της Τασκένδης, στους ήρωες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, χρέος στους αφανείς ήρωες του ΚΚΕ να καταδικάσουμε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το '56. Ακόμη θέλω ν' αναφερθώ στο ζήτημα ανάδειξης στελεχών στο Κόμμα και στην ΚΝΕ (λαμβάνοντας υπόψη τις αδυναμίες μετά την κρίση '89-'91). Εγώ θα παραθέσω κάποια λόγια του Ν. Ζαχαριάδη: «Στην πολιτική στελεχών θα πρέπει να είμαστε, όπως είπα, μακρόπνοοι. Χαλάμε το στέλεχος όταν το βάζουμε σε θέση όπου δε φτάνουν οι δυνάμεις του, όπως επίσης και όταν δεν αφήνουμε ν' αναπτυχθεί φυσιολογικά και το προωθούμε βιαστικά. Να προσέχουμε να τους δίνουμε σωστή φυσιολογική κομματική διαπαιδαγώγηση, να μπαίνουν στο κόμμα και ν' αναπτύσσονται φυσιολογικά, όχι απότομα, γιατί αυτό μετά πληρώνεται».¹ Ακόμη ο Ν. Ζ. λέει: «Ενας καθοδηγητής που δεν ξέρει καλά τη βάση δεν κάνει καλά τη δουλειά του».¹

Επίσης: «Θα είμαστε άνθρωποι σαν τους συνανθρώπους μας, όμως παράδειγμα συνειδητού και τίμιου λαϊκού αγωνιστή γι' αυτούς».¹ Πιστεύω λοιπόν πως για να εξασφαλιστούν αυτά πρέπει να δημιουργηθούν νέες κομματικές σχολές, αλλά και τα επαγγελματικά στελέχη να είναι ανακλητά. Η ζωή δείχνει πως απέναντι στην ανελέητη επίθεση της προπαγάνδας των αστών (ΜΜΕ, αστικά κόμματα, μηχανισμοί) μπορούν να σταθούν ατσαλωμένα ιδεολογικά μέλη και στελέχη που θα συνεπάρουν τις μάζες με το λόγο και τη δράση τους. Μέλη που θα έχουν αναδειχτεί από κινήματα όχι από καρέκλες.

Με φωτεινούς καθοδηγητές τους Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν (ο Στάλιν ήταν θεωρητικός, αφού συμπλήρωσε τον Λένιν στο Εθνικό Ζήτημα) το Κόμμα μας προχωράει στο 16ο Συνέδριο.

Το Κόμμα μας προχωράει προς την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής του που είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και ο θρίαμβος του σοσιαλισμού. Αγώνας δύσβατος μα με ομορφιά γεμάτος! Ζήτω το τιμημένο ΚΚΕ! Ζήτω ο κομμουνισμός!

1) Το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Εισήγηση και τελικός λόγος του σ. Ν. Ζαχαριάδη, εκδ. της ΚΕ του ΚΚΕ Αθήνα 1945.