Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Καταρχάς χαιρετίζω τον προσυνεδριακό διάλογο για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Συμμετέχοντας στον διάλογο θα ήθελα να εκφράσω τη συμφωνία μου με το πρόταγμα των θέσεων και τη θεώρηση ότι αποτελούν μια ακόμα πιο βαθιά επαναστατική τομή για τους αγώνες που έρχονται.

Ξεκάθαρα ο στόχος του Κόμματος είναι η ένταση της ταξικής πάλης και η ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας για τη δημιουργία ταξικής συνείδησης και ταξικής αλληλεγγύης στους εργάτες και στους συμμάχους τους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ενταση της ταξικής πάλης όχι απλά μόνο για την προάσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων ή για την ανάκτηση των ήδη απολεσθέντων αλλά για να καταδείξουμε ότι όλα αυτά δε θα υλοποιηθούν στο έδαφος του καπιταλισμού αλλά μόνο στο σοσιαλισμό - εξ ου και ο στόχος που θέτουμε: η εξουσία, όχι μέσω κοινοβουλευτικών αυταπατών αλλά μέσω της αλλαγής της τάξης που επιβάλλει τη δικτατορία της στο εποικοδόμημα και όχι με αντιεπιστημονικό τρόπο, αντίστροφα.

Στο στόχο αυτό καταλυτικό ρόλο θα διαδραματίσει όχι μόνο η σύγκρουση με το φανερό ταξικό εχθρό (αστικό κράτος, μηχανισμούς καταστολής, ΜΜΕ, κυβερνητικό συνδικαλισμό, εθνικοσοσιαλιστές και πατριδοκάπηλους) αλλά κυρίαρχα η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό (δεξιό και αριστερό).

Η στρατηγική στόχευση του καπιταλισμού, η διάσωση της κερδοφορίας του και άρα η συμπίεση του εργατικού κόστους, οδηγεί στη μαζική φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η επίθεση σε συνδυασμό με την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες, τον εκφυλισμό και την απομαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την προηγούμενη συστηματική ενσωμάτωση και εξαγορά μεγάλου τμήματος της εργατικής τάξης δημιουργούν την ακόλουθη αντίφαση: Ενώ ο υποκειμενικός παράγοντας - η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα οδηγούνται στην εξαθλίωση και συνεπώς αντικειμενικά δεν έχουν κανένα λόγο πλέον ούτε προσχηματικό ούτε ουσιαστικό να στηρίζουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, από την άλλη μεριά δυσκολεύονται ή και αρνούνται να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, στην ταξική πάλη, στη ρήξη. Ετσι μερίδα τους στρέφεται στην παραίτηση, άλλοι υποκύπτουν στη λαϊκίστικη ρητορεία εθνικοπατριωτικών δυνάμεων και άλλοι (ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι) τρέφουν αυταπάτες περί κοινοβουλευτικής διεξόδου μέσω μιας «αριστερής» κυβέρνησης.

Κι εδώ σ' αυτό το σημείο έρχεται ο οπορτουνισμός να αποτρέψει τη ριζοσπαστικοποίηση, δηλαδή την ανάδειξη της πραγματικής αιτίας της κρίσης, και να αποπροσανατολίσει για να επαναλάβει τη διαδικασία της ενσωμάτωσης. Σκόπιμα καλλιεργεί αυταπάτες στην εργατική τάξη ότι η βαθιά οικονομική κρίση είναι δυνατόν να ξεπεραστεί μέσω μιας «αριστερής» κυβέρνησης, η οποία θα διαχειριστεί το καπιταλιστικό κράτος και τους μηχανισμούς του (δηλαδή το εποικοδόμημα) για να επιφέρει αλλαγές στην οικονομία και στις σχέσεις παραγωγής (δηλαδή στη βάση, στη μήτρα του συστήματος) προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αποπροσανατολίζει ο οπορτουνισμός υποσχόμενος εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, τη στιγμή που γνωρίζει καλά ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση είναι είτε με τους εργαζόμενους ισοπεδωμένους, δηλαδή σε όφελος του κεφαλαίου, είτε με την εργατική τάξη κυρίαρχη του πλούτου που παράγει. Ολα τα ενδιάμεσα είναι εσκεμμένα ψεύδη.

Η ένταση της ταξικής πάλης και η ταξική συνειδητοποίηση πλατιών λαϊκών στρωμάτων περνάει, κατά τη γνώμη μου, μέσα από την ολομέτωπη σύγκρουση με τον οπορτουνισμό μέχρι το τελικό τσάκισμά του. Εκεί υστερούμε: Εχουν την πρωτοβουλία και λασπολογούν. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Οι συκοφαντίες για τις απολύσεις στο «Ριζοσπάστη», η ταύτιση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με πρόσωπα (Στάλιν), ακόμα και η υιοθέτηση χυδαίων αστικών συκοφαντιών για το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ. Ισως το τρανταχτότερο όλων είναι αυτό του ΕΑΜ (το αρτιότερο δείγμα του πώς ο οπορτουνισμός διαστρεβλώνει και χαλκεύει την ιστορία και τους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος). Τι μας λένε: Οτι ενώ το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΕΑΜ και στην ένοπλη ταξική σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ, ωστόσο εμπιστεύτηκε μερίδα της αστικής τάξης και τελικά αυτή η εμπιστοσύνη οδήγησε από μέρους μας σε προδοσία του αγώνα!! Τι μας ζητάνε; Γιατί μας εγκαλούν τώρα; Επειδή δε συνεργαζόμαστε για μια μεγάλη «αντιμνημονιακή» συμπαράταξη, το «νέο ΕΑΜ», που θα αγκαλιάζει μερίδα της αστικής τάξης και θα επιλέγει ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών!! Προδοτικό το ΚΚΕ το 1944 για το λάθος της Καζέρτας, του Λιβάνου, της Βάρκιζας. Σεχταριστικό το ΚΚΕ το 2012-2013 που δεν επαναλαμβάνει το λάθος του (λάθος που το πλήρωσε με αίμα και το διόρθωσε έμπρακτα μέσω του ΔΣΕ και μέσω της επαναστατικής αυτοκριτικής του). Χυδαία και άθλια οπορτουνιστική προπαγάνδα η οποία όμως αναπαράγεται και υιοθετείται από μεγάλο κομμάτι εκείνων που αποκαλούμε «προοδευτικό κόσμο» έως και από φίλους του Κόμματος.

Η ιστορική πείρα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς έχει αποδείξει περίτρανα ότι ο ταξικός αγώνας δεν περνάει μέσα από τους διαδρόμους και τα έδρανα του αστικού κοινοβουλίου, ούτε δίνεται μέσα από «αριστερές» κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μία τέτοιου είδους κυβέρνηση θα παρέδιδε την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημά της δεμένους χειροπόδαρα στις ορέξεις της εγχώριας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Θα κήρυσσε ταξική ειρήνη καταμεσής του πιο ανηλεούς ταξικού πολέμου σπέρνοντας στο λαό φρούδες ελπίδες πρόσκαιρης βελτίωσης της άθλιας θέσης του ή έστω ανακούφισης από την αντιλαϊκή λαίλαπα. Με λίγα λόγια, θα έστελνε το λαϊκό κίνημα σπίτι του, θα πισωγύριζε τους ήδη αναιμικούς ταξικούς αγώνες και θα έστρωνε το δρόμο για ακόμα πιο έντονη επίθεση του κεφαλαίου. Ενα τέτοιο ΚΚΕ δεν το έχει ανάγκη η εργατική τάξη και δεν το φοβάται η αστική. Ενα τέτοιο κομμουνιστικό κόμμα θα ήταν το δεκανίκι των αστών και ο «εφιάλτης» των εργατών.

Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην «αριστερή» κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, η ένταση και η σκλήρυνση της ταξικής πάλης και ο αγώνας για το σοσιαλισμό αποτελούν τη μοναδική ρεαλιστική και επίκαιρη απάντηση στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου και στον ύπουλο ρόλο του οπορτουνισμού, που ανέκαθεν υπονόμευε τους αγώνες με απώτερο στόχο να τους συντρίψει.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι σε αυτό το συνέδριο θέτουμε ξεκάθαρα ζήτημα εξουσίας χτυπώντας λυσσαλέα τον οπορτουνισμό και παίρνοντας επιτέλους την πρωτοβουλία: Από την «επίθεση φιλίας» που δεχτήκαμε, να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Ως τελευταία παρατήρηση θέλω να επισημάνω ότι μελετώντας τόσο τα έντυπα του Κόμματος όσο και τις τοποθετήσεις αρκετών συντρόφων ιδιαίτερα μετά το κακό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη, έχω καταλήξει στη διαπίστωση του εξής φαινομένου: Υποτιμούμε τη στάση και τη νοοτροπία του υποκειμενικού παράγοντα και οδηγούμαστε ταυτόχρονα σε υπερβολική αυτοκριτική που φτάνει στα όρια του «αυτομαστιγώματος».

Ας περάσουμε λοιπόν στην αντεπίθεση με όπλο μας τους ανιδιοτελείς αγώνες και την ανωτερότητα της ιδεολογίας μας, του επιστημονικού σοσιαλισμού.