Οταν ο καπιταλισμός βρίσκεται σε απόλυτη κρίση κατάρρευσης, ξεβράζει τα συστατικά στοιχεία της δομής του· την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την κυριαρχία του απόλυτου κέρδους και τον πόλεμο.

Στο 19ο Συνέδριο, οι αποφάσεις που θα πάρουμε, πρέπει να προετοιμάσουν τον εργαζόμενο λαό, όλη την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους προλετάριους της αυτοαπασχόλησης και του πνεύματος, για το καινούριο που έρχεται· τον σοσιαλισμό που θα κατακτήσουμε.

Να σχεδιάσουμε τους αγώνες μας και την επαναστατική μας διαδρομή στην ελληνική πραγματικότητα, διδασκόμενοι από τις εμπειρίες του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, εφαρμόζοντας τους λενινιστικούς κανόνες στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η γεωστρατηγική θέση της χώρας μας στα διαπλεκόμενα συμφέροντα της Μεσογείου (ορυκτός πλούτος, πετρέλαια, υδρογονάνθρακες, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο, κλπ.), μας βάζουν μέσα στον καβγά των δεινοσαύρων ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, και από κοντά οι «νεόπλουτοι» ιμπεριαλιστές, Κίνα, Ινδία κλπ. Δεν έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με αντίπαλους μόνον τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, το τραπεζικό σύστημα και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο. Στις παραμέτρους μας περιλαμβάνονται ως δεδομένα πια, 1.500.000 άνεργοι, 5.000.000 πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας, εθνική άμυνα και ασφάλεια, σύστημα Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, Αυτοδιοίκησης να καταρρέουν κάτω απ' την εφαρμογή των αντιλαϊκών αποφάσεων των «μνημονιακών» κυβερνήσεων των δανειστών, που βέβαια τις ψήφισε ο ελληνικός λαός!

Μέχρι να φτάσουμε στην πόρτα του 19ου Συνεδρίου, παλεύαμε «υλοποιώντας» τις αποφάσεις των προηγούμενων συνεδρίων με καθήκοντα πρώτης γραμμής το ΑΑΔΜ, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία, που θα προετοίμαζε το αύριο των αγώνων μας. «Ξεχνώντας» την ΕΣΑΚ και φτιάχνοντας το ΠΑΜΕ, συσπειρώνοντας συνδικαλιστές που ήθελαν να βαδίσουμε μαζί, πετύχαμε σπουδαίες νίκες στον ταξικό αγώνα, ενάντια στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε., απαίτηση, για δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, ξεσκέπασμα της συνθήκης της Λισαβώνας, κλπ.

Η ατμόσφαιρα γύρω από το κόμμα ήταν ν' αφουγκράζονται όλοι, ανεξάρτητα πολιτικής ή ταξικής θέσης, τις αναλύσεις μας για τις πολιτικές εξελίξεις και προβλέψεις, που έβγαιναν μέσα απ' τη διαλεκτική, πραγματικά, αντιμετώπιση. «Φίλοι» και αντίπαλοί μας ακούν, δεν μας επαινούν, αλλά μας ακούν! Μετά από τόσα χρόνια, με όλες τις πολιτικές ανατροπές γύρω μας, καταφέραμε να έχουμε «μαζί» μας το 10% περίπου του ελληνικού λαού. Με αυτή τη στάση βαδίζαμε μέχρι και τις διπλές εκλογές. Αλλά τα τελευταία χρόνια «κλειστήκαμε» μέσα στην αγωνιστική μας προσπάθεια (δε λείψαμε έτσι κι αλλιώς από κανένα αγώνα), με μια διάθεση να μείνουμε αλώβητοι από ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά χτυπήματα(;), δεξιά και αριστερά. Παρεξηγήθηκε η στάση μας (όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια), για τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, κλπ.

Με το σύνθημα - πολιτικό στόχο «έξοδο από ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, λαϊκή εξουσία», κάναμε τη στρατηγική μας θέση, τα σοσιαλισμό, τακτική καθημερινής πάλης. Φτάνοντας όμως με το πρόγραμμα, στις θέσεις του 19ου Συνεδρίου, να προδικάζουμε ότι η «λαϊκή συμμαχία» που θα οικοδομήσουμε δε θα εμπλέκεται στη δοκιμασία των εκλογών, αλλά θα προετοιμάζει τις «υλικές» υποδομές για τις επιτυχίες των στόχων του ΚΚΕ. Η «λαϊκή συμμαχία» που κατά βάση είναι το άθροισμα του ΠΑΜΕ, ΟΓΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ κλπ, θα τραβήξει το κουπί, αλλά δε θα φτάσει στη βρύση να πιει νερό. Στις εκλογές θα κατεβαίνει μόνο το ΚΚΕ, που θα συσπειρώνει όλη την αγωνιστική προσπάθεια της «λαϊκής συμμαχίας», θα την εκφράζει και θα την αναδεικνύει.

Σ' αυτό το σημείο, νομίζω, ότι κλεινόμαστε και περιχαρακώνουμε τον εαυτό μας. Υποτιμούμε τις εκλογές και τα αποτελέσματα που φέρνουν, την πιθανή διακυβέρνηση της χώρας μέσα στον καπιταλισμό. Ετσι, ένα κομμάτι του λαού μας πατάει την πεπονόφλουδα ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων και διαχέεται στα κόμματα - αυθεντίες της καπιταλιστικής διαχείρισης.

Να καταλήξουμε πια, ότι θέλουμε να κυβερνήσουμε με βάση το στόχο μας! Μονομερή διαγραφή του χρέους, έξοδο από την Ε.Ε., λαϊκή εξουσία, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, κοινωνικοποίηση των πόρων εθνικού πλούτου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), κοινωνικοποίηση τραπεζών, ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών, κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων που δρουν στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Πρόνοια. Αν η λαϊκή συμμαχία - ΚΚΕ παίρνει μέρος στις εκλογές, θα καταφέρει να συσπειρώσει όλα τα ριζοσπαστικά στοιχεία της κοινωνίας μας, που για διάφορους λόγους, ενώ κάποτε πάλευαν μαζί μας, τώρα μόνο μας αφουγκράζονται. Αλλωστε, με βάση το γνωμικό που λέει «μια φορά στη ζωή σου κνίτης, για πάντα κνίτης», όλος αυτός ο κόσμος από τη φάση της διαπίστωσης θα περάσει στη φάση της αγωνιστικής ανατροπής, της ρήξης και θα εισέλθει στη λογική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της χώρας.

Η κυβέρνηση λαϊκής εξουσίας θα κάνει πράξη με νόμο του κράτους τη συλλογική σύμβαση εργασίας του ΠΑΜΕ. Ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, με βάση τη σοσιαλιστική προοπτική της πατρίδας μας. Ετσι λοιπόν, είτε με εκλογές, είτε με επαναστατικές διεργασίες ανατροπής, η λαϊκή κυβέρνηση θα βιώσει, για ένα διάστημα, την πολιτική διαχείριση σε αστικές συνθήκες.

Το ΚΚΕ δε διαθέτει κάποιο μηχάνημα, που πατώντας ένα κουμπί, να μπορέσει ν' αλλάξει αυτόματα τις οικονομικές συνθήκες. Ετσι τουλάχιστον, μας δείχνει η ιστορική πείρα. Η λαϊκή κυβέρνηση επιβάλλει τη δική της ταξική δημοκρατία, (εφ' όσον η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είναι στην εξουσία) εξασφαλίζοντας την ασφαλή διαδρομή για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.

Αυτός ο δρόμος, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός. Δεν είναι ούτε «στάδιο», ούτε «σκαλοπάτι». Δεν είναι οπορτουνιστικό ανάχωμα. Ταιριάζει με τη φύση του κόμματός μας, τόσο στην ελληνική πραγματικότητα, όσο και στα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Νομίζω, ότι θα 'ναι η δικαίωση των αγώνων, 100 χρόνων πια, του ΚΚΕ, αλλά και του λαού μας!

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.