Το σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, εφόσον ψηφιστεί, αλλάζει την ως τα σήμερα γραμμή του κόμματος από το 15ο Συνέδριο. Αλλάζει ως προς το τυπικό μέρος, γιατί αν ανατρέξουμε στην πρακτική δουλειά του κόμματος τα τελευταία χρόνια αυτή η γραμμή έχει αλλάξει μέσα από αποφάσεις (10ο Συνέδριο της ΚΝΕ), πανελλαδικά σώματα (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την εργατική δουλειά), επεξεργασίες της ιστορίας του ΚΚΕ (Β' Τόμος Ιστορίας) και δηλώσεις στελεχών, όπως και από το 18ο Συνέδριο με το λεγόμενο «εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης». Πρόκειται λοιπόν, για συνειδητή διολίσθηση από το πρόγραμμα αφού την ευθύνη για την αλλαγή του προγράμματος την έχει το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος, το συνέδριο και κανένα άλλο σώμα.

Μέσα από αυτή την πρακτική το κόμμα απομακρύνθηκε σταδιακά από βασικά στοιχεία του προγράμματος όπως είναι ο κοινωνικοπολιτικός χαρακτήρας του μετώπου και «η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» ως παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει στην «έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας».

Εδώ και ένα μεγάλο διάστημα το κόμμα έχει «ξεχάσει» γιατί στο 15ο Συνέδριο πάρθηκε η απόφαση ο χαρακτήρας του μετώπου να είναι και κοινωνικός και πολιτικός. Εχει «ξεχάσει» το ότι η δύναμη του μετώπου «βρίσκεται στο γεγονός ότι θα "συστεγάζει" από τα πάνω και από τα κάτω κοινωνικά κινήματα, της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, τα κοινωνικά κινήματα της νεολαίας, των γυναικών, για την ειρήνη, τα δημοκρατικά δικαιώματα, το περιβάλλον κλπ. με πολιτικές δυνάμεις και κινήσεις».

Με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν σήμερα πολιτικές δυνάμεις τέτοιες που επιτρέπουν τη συνεργασία μαζί τους παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι όσο συντελούνται διεργασίες στο κοινωνικό επίπεδο, αντικειμενικά θα συντελούνται και στο πολιτικό. Στο σχέδιο προγράμματος της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο το ενδεχόμενο της πολιτικής συμμαχίας αποκλείεται ρητά και κατηγορηματικά. Στο όνομα της ιδεολογικής μας «καθαρότητας» και της διατήρησης της «επαναστατικότητάς» μας και επηρεασμένοι από τις αρνητικές εμπειρίες από τη στάση των συμμάχων μας στα πλαίσια του Συνασπισμού και της ΕΔΑ καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο πιο σωστός, ο πιο γρήγορος δρόμος είναι να πάμε μόνοι μας για τη «σοσιαλιστική επανάσταση» και να αρνηθούμε (όταν στο μέλλον δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις) τις πολιτικές συμμαχίες και τα μέτωπα. Από το «θα συμμαχήσουμε ακόμα και με το διάβολο για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε» του σ. Χαρίλαου (εννοώντας ότι θα εκμεταλλευτούμε «την πιο παραμικρή "σχισμάδα" ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διάφορων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπως επίσης και την παραμικρή δυνατότητα ν' αποχτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο, ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος, και με όρους») φτάσαμε στη σημερινή μας θέση «δε συνεργαζόμαστε με κανένα». Μια θέση που πολύ θυμίζει τις θέσεις των Γερμανών αριστερών και που πολλή κριτική έκανε ο Λένιν.

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα... κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων». Γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

«Είναι εκπληκτικό πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατό οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν πως όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!» απαντάει ο Λένιν στον «Αριστερισμό».

Κανένα μάθημα δεν παίρνουν λοιπόν οι συντάκτες του σχεδίου προγράμματος από τη θεωρητική και πρακτική στάση του Λένιν (βλ. συνεργασία με μενσεβίκους - αριστερούς εσέρους), από τη στάση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο θέμα αυτό, από το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα και από τις μέχρι σήμερα συνεδριακές αποφάσεις του κόμματος. Ολη η παγκόσμια επαναστατική πείρα, θετική και αρνητική, διαγράφεται με μια μονοκονδυλιά.

Με αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων και σαν λογική συνέπεια αυτής, βλέπουμε να διαμορφώνονται και οι θέσεις στο πρόγραμμα που αφορούν στην απόρριψη της δυνατότητας αξιοποίησης μιας κυβέρνησης ΑΑΔ δυνάμεων που «με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, θα συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας».

Θέση 29 ...Η ΚΕ δε συγκέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι για πρώτη φορά, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, μπροστά στο δοκιμαζόμενο λαό έμπαινε ζήτημα να επιλέξει ανάμεσα σε μια κυβέρνηση στη βάση της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, από τη μια, ή μια κυβέρνηση της λεγόμενης «αριστερής συνεργασίας»...

Θέση 53 ...Η ΚΕ ως ανώτερο καθοδηγητικό όργανο στις πιο δύσκολες στιγμές της τετράχρονης πορείας, όπως ήταν οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, παρά τις ελλείψεις και επιμέρους αδυναμίες, ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας...

Με αυτό τον τρόπο οι συντάκτες του σχεδίου προγράμματος δικαιολογούν τη στάση του κόμματός μας στην τελευταία εκλογική μάχη αποκρύπτοντας όμως το γεγονός ότι πουθενά στο ισχύον πρόγραμμα του κόμματος δε γίνεται λόγος για συμμετοχή του ΚΚΕ γενικά σε μία κυβέρνηση «αριστερής συνεργασίας», γενικά σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, σε μία κυβέρνηση που το ΚΚΕ θα συμμετέχει apriori μόνο και μόνο επειδή δέχεται πιέσεις.

Το ισχύον πρόγραμμα του ΚΚΕ κάνει σαφή αναφορά για την κυβέρνηση που ενδεχομένως να προκύψει, σε ποιες συνθήκες και με ποιους όρους. Διαβάζουμε στο πρόγραμμα: «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».

Μιλά καθαρά για κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων και όχι για μία κυβέρνηση συνεργασίας γενικώς και αορίστως.

Οσο για την Θέση 65 ...Στα καθήκοντα του Κόμματος είναι η πρόβλεψη της εξέλιξης του συσχετισμού δυνάμεων, με στόχο πρώτ' απ' όλα το εργατικό κίνημα και κατά συνέπεια και η Λαϊκή Συμμαχία να μη χάσουν το στόχο της εξουσίας, να μην εγκλωβιστούν σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού...

Εχει απαντήσει η ΓΓ του κόμματος σε παλιότερη ομιλία της και παραθέτω το κομμάτι εκείνο όπως δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» στις 31/03/1996.

«Η ζωή, όμως, έχει δείξει, ότι στην περίοδο του μακρόχρονου και σκληροτράχηλου αγώνα προς το σοσιαλισμό εμφανίζονται δυνατότητες, να επιδράσει το αγωνιζόμενο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και στη διακυβέρνηση του τόπου, πριν δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ριζική πολιτική αλλαγή, για την ανάδειξη, δηλαδή, της σοσιαλιστικής εξουσίας».