Ενα από τα καθήκοντα του Κόμματος είναι η συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ αποφασισμένης για την επανάσταση.

Σ' αυτή την κατεύθυνση αποφασιστική συμβολή έχουν τα συνδικάτα.

Σήμερα δυστυχώς, ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ χαμηλός. Παρ' όλα αυτά, φοβίζει την αστική τάξη. Γι' αυτό κάνει ό,τι μπορεί, προκειμένου να κρατήσει τους εργάτες μακριά από τα συνδικάτα, είτε τρομοκρατώντας, τσακίζοντας εν τη γενέσει του καθετί που πάει να σηκώσει κεφάλι, είτε με κρατική καταστολή, είτε καλλιεργώντας τη θεωρία της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, είτε δυσφημίζοντας και τσουβαλιάζοντας τους πάντες ως συνδικαλιστές τεμπέληδες και εξαργυρωμένους, αξιοποιώντας το κομμάτι της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν στρεβλή εικόνα για το ρόλο των συνδικάτων.

Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, τα συνδικάτα πρέπει να ενσωματώσουν στο λόγο και στη δράση τους τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν της λαϊκής οικονομίας, να στοχοποιήσουν τους πραγματικούς ενόχους της σημερινής κατάστασης (καπιταλιστική οικονομία, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, ΕΕ). Παρά τα βήματα που έχουν γίνει εξακολουθεί να υπάρχει καθυστέρηση στην υλοποίηση των αποφάσεων της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την εργατική δουλειά.

Σύντροφοι, η δράση των συνδικάτων σήμερα σε περίοδο κρίσης, κατά κύριο λόγο έχει να κάνει με την υπεράσπιση των κατακτήσεων που αφαιρούνται (και πολύ σωστά κάνουμε), έχει να κάνει με την παρέμβαση για την ικανοποίηση μικρών και μεγάλων αιτημάτων της εργατικής τάξης (υπεράσπιση συλλογικών συμβάσεων, καταβολή δεδουλευμένων, ανάκληση απολύσεων, κλπ.). Αυτός ο αγώνας, ιδιαίτερα σήμερα, είναι ελλιπής και οξύμωρος. Δεν μπορείς, σήμερα, να λες στον εργάτη «ξέρεις συνάδελφε ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, τώρα θα σου αφαιρέσει ό,τι κατακτήσεις αναγκάστηκε να σου παραχωρήσει τα προηγούμενα χρόνια, έλα να υπερασπιστούμε αυτές τις κατακτήσεις». Εδώ, ο συνάδελφος, σου απαντάει με την απλή λογική «αφού το βλέπουμε και μόνοι μας ότι δεν έχει δουλειά, τι να κάνει και ο εργοδότης, ας έχουμε δουλειά και ας παίρνουμε λιγότερα». Αυτό το αντιμετωπίζουμε έντονα ιδιαιτέρα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Εδώ, αν εμείς δεν του πούμε τώρα για την εργατική εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία με κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο, για την εκλογή από τους ίδιους τους εργαζόμενους όλων όσων διευθύνουν την παραγωγική διαδικασία, για την ανακλητότητά τους κλπ., μπορεί να τον κερδίσουμε να έρθει σε μια απεργία αλλά ως εκεί.

Τα προηγούμενα χρόνια αναπτύχθηκαν επιχειρησιακοί αγώνες («Φυρογένης», «Καζής» και αλλού). Οι εργαζόμενοι απέσπασαν μικρές κατακτήσεις, επιδόματα κ.ά. κι αυτά κατακτήθηκαν όταν μπήκαν μπροστά οι ταξικές δυνάμεις, και μας το αναγνώρισαν. Σήμερα όμως, αν κοιτάξουμε πόσοι έμειναν και παλεύουν για τον τελικό σκοπό θα τους μετρήσουμε στα δάκτυλα του ενός χεριού. Κατά την περίοδο της κρίσης, οι παρεμβάσεις των συνδικάτων για απολύσεις, δεδουλευμένα, αυξήθηκαν. Εγιναν οργανωμένες κινητοποιήσεις σε επιχειρήσεις μετάλλου, όπως στα αλουμινάδικα στο Περιστέρι, όπου εκφράστηκε καλύτερη συμπαράσταση και σημαντική αλληλεγγύη. Το τελικό αποτέλεσμα και εδώ το ίδιο. Αναφέρω τα παραδείγματα, σύντροφοι, γιατί πιστεύω πως σήμερα σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο της ταξικής πάλης που διανύουμε είναι ανάγκη να προβάλλουμε πιο δυναμικά και αποφασιστικά την πολιτική μας πρόταση. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους εργάτες να ξεχωρίζουν τους άμεσους στόχους (επίδομα, αύξηση μισθών, κλπ.) από τον τελικό σκοπό, να ξεχωρίζουν τους εχθρούς από τους συμμάχους τους. Πρωτίστως, να προβάλλουμε ότι υπάρχει και προοπτική και ελπίδα. Τα ίδια τα συνδικάτα πρέπει να γίνουν σήμερα σχολεία της εργατικής εξουσίας.

Σήμερα, είναι ανάγκη να δώσουμε νέα δείγματα γραφής. Οφείλουμε να εμπνεύσουμε τους εργάτες με την προοπτική, γιατί ένα μεγάλο μέρος εργατών, μας έχει συνδέσει μόνο με τη διαμαρτυρία. Η προοπτική δεν μπορεί να μπαίνει στην τελευταία αράδα της ανακοίνωσης ή σε μια ομιλία στο εργοστάσιο να δειλιάζουμε να αναφερθούμε σ' αυτήν μήπως και μας κατηγορήσουν για κομματικοποίηση. Είναι στην αρμοδιότητα του συνδικάτου και κάθε κλάδου να παρουσιάσει στους εργάτες τις καταστροφικές συνέπειες από τη συμμετοχή μας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, όχι με ένα ξερό όχι στη λυκοσυμμαχία (αυτό είναι να το γράψουμε στο πανό μας ή στην αφίσα μας), αλλά με επιχειρήματα να αποδεικνύουμε ότι η χώρα μας μπορεί να εξασφαλίσει τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας, την ένδυση και την υπόδηση, τη μόρφωση και την υγεία, δηλαδή την ικανοποίηση των διευρυνόμενων σύγχρονων λαϊκών αναγκών, εξαλείφοντας την ανεργία, αρκεί να ακολουθηθεί ο άλλος δρόμος ανάπτυξης. Μπορούμε να αποδείξουμε ότι κάθε ευρώ που έρχεται από την ΕΕ είναι απόλυτα συνδεδεμένο με καταστροφή της παραγωγής μας (αγρότες, ΕΣΠΑ, κλπ.). Πρέπει, λοιπόν, να ξεπεράσουμε, σύντροφοι, τη συνθηματολογία στις ανακοινώσεις και στις ομιλίες μας στους χώρους δουλειάς.

Μπορούν τα Συνδικάτα σήμερα να παρουσιάσουν παραδείγματα για το πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ένας τομέας με κεντρικό σχεδιασμό. Για παράδειγμα, σήμερα οι επιχειρήσεις που κατασκευάζουν ηλιακούς θερμοσίφωνες βρίσκονται στη δύνη της κρίσης. Δεν είναι άραγε, ευθύνη του Συνδικάτου με τις δυνατότητες και ικανότητες που διαθέτει σήμερα μέσα από μια μελέτη ή ημερίδα, με συμμετοχή και των ίδιων των εργαζομένων, να αποδείξουμε ότι όχι μόνο δε θα έπρεπε να γίνουν απολύσεις στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά να γίνουν προσλήψεις για να καλυφθούν οι ανάγκες. Εδώ δεν πρέπει να αποκαλύψουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους; Δεν πρέπει να απαντήσουμε πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική ένωση βολεύει μόνο τους καπιταλιστές, αφού ακόμα και σε περίοδο κρίσης μπορούν να εξάγουν τα κεφάλαια και να πάνε σε όποια χώρα μπορούν να εκμεταλλευτούν σε μεγαλύτερο βαθμό την εργατική της τάξη; Αυτό δεν είναι απόδειξη ότι λειτουργεί η Ελλάδα ως ιμπεριαλιστική χώρα;

Πιστεύω, πως όσο θα ανοίγεται το ζήτημα της προοπτικής στους χώρους δουλειάς και θα δίνουμε στον εργάτη να κατανοεί ότι η προοπτική περνάει μέσα από την κοινωνική συμμαχία, θα κατακτάμε συνειδήσεις και θα ξεπηδάνε πρωτοπόροι εργάτες που θα θέλουν πραγματικά να βάλουν πλάτη για άλλη κοινωνία.

Να μιλήσουμε απλά, κατανοητά, στην καρδιά των εργατών. Να διδαχτούμε από αυτό που έκανε ο μεγάλος ποιητής σύντροφος Γιάννης Ρίτσος. Εκανε χιλιάδες εργάτες, αγρότες, να τραγουδήσουν ποίηση χωρίς ποτέ τους να έχουν ανοίξει ένα βιβλίο να διαβάσουν ένα ποίημα.

Σύντροφοι, τα εργαλεία τα έχουμε. Πρέπει να αξιοποιήσουμε το γεγονός ότι το Κόμμα έχει επεξεργασμένες θέσεις που αποτελούν παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Να αποδείξουμε πρέπει τη μαστοριά μας.