Εχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η καπιταλιστική κρίση δείχνει τα αδιέξοδα του συστήματος και το ανέφικτο μιας φιλολαϊκής διαχείρισης και εξόδου από την κρίση. Η συγκέντρωση δυνάμεων για την εργατική - λαϊκή εξουσία αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για το λαό. Η τακτική για τη συμμαχία της Εργατικής Τάξης (ΕΤ) με λαϊκά στρώματα πρέπει να διαμορφώνεται με σχετική ευελιξία αρκεί να είναι διαλεκτικά δεμένη και να υπηρετεί το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Η εκτίμηση ότι «η Ελλάδα παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ» και η «αλληλοεξάρτηση» είναι το λιγότερο χωρίς πολιτική σημασία, αφού καμία χώρα δεν είναι έξω από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, αν δεν παραπέμπουν έμμεσα στον «υπεριμπεριαλισμό». Σημασία για την επαναστατική πάλη έχει να προσδιορισθεί αν η Ελλάδα είναι βασικά ιμπεριαλιστική χώρα ή είναι ο «αδύναμος κρίκος» του ιμπεριαλιστικού κέντρου της ΕΕ και όχι κάποιας «διακρατικής συμμαχίας», όπως χαρακτηρίζεται η ΕΕ στις Θέσεις.

Στην ΚΟΜΕΠ και στο «Ρ» των τελευταίων χρόνων δε βρέθηκε άρθρο, που να αποτελεί ολοκληρωμένη μελέτη των χαρακτηριστικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Οι αποσπασματικές αναφορές στη διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου είναι ποσοτικές και δε συμπεριλαμβάνουν ποιοτικά και συγκριτικά χωροχρονικά στοιχεία, όπως η εξέλιξη της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, της συμμετοχής στο παγκόσμιο ΑΕΠ, στον έλεγχο και συγκέντρωση της επιστημονικής και τεχνολογικής γνώσης και στην ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων των ελληνικών μονοπωλίων. Στις Θέσεις αναφέρονται στοιχεία για τη διαμόρφωση του ΑΕΠ, που δείχνουν την υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά δεν αναφέρεται πως ικανοποιούνται τα λενινιστικά κριτήρια ώστε να προσδιορίζεται επιστημονικά ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού.

Η θέση αυτή προκάλεσε συγχύσεις και δε βοήθησε στο ξεπέρασμα της θεωρίας των σταδίων. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη δε σημαίνει και συνεργασία με την αστική τάξη ή ένα μέρος της, αλλά τη σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ κλπ). Αν δεχθούμε την «ενδιάμεση θέση» πρέπει να προσδιοριστούν αυστηρά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που εκμεταλλεύονται διπλά την ελληνική εργατική τάξη (ΕΤ) και οι λαοί που υφίστανται την καταπίεση και διπλή εκμετάλλευση τόσο από τη δική τους και από την ιμπεριαλιστική ελληνική αστική τάξη, αλλιώς η ΕΤ γίνεται συνένοχη στη ληστεία των λαών αυτών. Η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική συμμαχία περιορίζεται στα στενό πλαίσιο της χώρας και δεν ταυτίζεται με την αντιιμπεριαλιστική, που έχει χαρακτηριστικά εργατικού διεθνισμού και είναι απαραίτητη μπρος στην αυξανόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.

Η θέση αυτή είναι μια από τις βασικές αιτίες γιατί σχεδόν εξαφανίστηκε από τα κομματικά κείμενα η αποδέσμευση από την ΕΕ για μια πενταετία, όπως προκύπτει από τη μηχανή αναζήτησης του «Ρ», για την περίοδο από 2004-2008, όπου η «αποδέσμευση από την ΕΕ» εμφανίζεται περίπου 70 φορές ενώ μετά την εκδήλωση της κρίσης (2009-2012) πάνω από 1.500. Θεωρώ ότι αυτή η στάση, και η σύνδεση της εξόδου από την ΕΕ με τη λαϊκή εξουσία συνέβαλαν στην ενίσχυση των φιλοευρωενωσιακών κομμάτων στην ελληνική κοινωνία. Η έξοδος από την ΕΕ συνδέθηκε μόνο με την οικονομική πλευρά και γι' αυτό στελέχη του Κόμματος θεωρούν ότι είτε μέσα είτε έξω είναι καπιταλισμός, που παραβλέπει τη σημασία της επιλογής της ελληνικής αστικής τάξης να ενταχθεί στην ΕΕ γιατί της παρέχει το θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο για την εξασφάλιση της κυριαρχίας πάνω στην ΕΤ από καλύτερες θέσεις, παρά τις όποιες απώλειες στην ανακατανομή της υπεραξίας υπέρ του κεφαλαίου των χωρών της «πρώτης ταχύτητας». Αυτό αποδείχθηκε με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, όπου το ευρωπαϊκό με το ελληνικό κεφάλαιο και τους μηχανισμούς της ΕΕ επέβαλαν την κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ, που θα προέλθει από την πάλη ενός αντιΕΕ κινήματος με την ηγεμονία της εργατικής τάξης, ανοίγει το δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική, δε σημαίνει αριστερή κυβέρνηση ή στάδιο, αλλά αποδυνάμωση των θέσεων της αστικής τάξης και την ενίσχυση της θέσης της ΕΤ και των συμμάχων στρωμάτων στην ταξική πάλη. Δε σχετίζεται με τον καπιταλισμό της δραχμής και τις λογικές της κατοχής ή σύνδεση με άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Η εκτίμηση της ΚΕ ότι η Ελλάδα αποτελεί τον «πιο αδύναμο κρίκο» στην ΕΕ μπορεί να συγκεντρώσει δυνάμεις στη σύγκρουση με τα μονοπώλια, που θωρακίζουν την πολιτική τους εξουσία μέσα στην ΕΕ, όπως αναγνωρίζεται από τις Θέσεις της ΚΕ. Συμβάλει αποφασιστικά στην επιτυχία του στρατηγικού στόχου γιατί αποτελεί βασική πλευρά της σύγκρουσης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους οικονομικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς τους.

Η Λαϊκή Συμμαχία οργανώνει ένα μαζικό κίνημα απόκρουσης των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό και αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, αφού όπως αναφέρεται στη Θέση 62 πέραν των άλλων «προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο». Το πλαίσιο της συμμαχίας χρειάζεται διεύρυνση και με τα κατώτερα μικρομεσαία στρώματα και τους επιστήμονες ελευθέρους επαγγελματίες, που γενικά αλλά ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης καταστρέφονται με απίστευτους ρυθμούς. Πολλά στελέχη περιορίζουν την ενωτική δράση για την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης θέτοντας σαν προϋπόθεση τη συμφωνία με τη σοσιαλιστική προοπτική. Θεωρούν ότι η πάλη με οικονομικά αιτήματα υπονομεύει τη στρατηγική γιατί ενέχει ρεφορμισμό ή δεν αξίζει γιατί οι κατακτήσεις των εργαζομένων είναι προσωρινές. Αυτή η κατεύθυνση, οφείλεται σε οικονομίστικη θεώρηση της ταξικής πάλης και σε αντιδιαλεκτικές απόψεις ότι προηγείται η ισχυροποίηση του Κόμματος και ακολουθεί η συμβολή στην ενίσχυση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Το Κόμμα και οι κομμουνιστές ατσαλώνονται στην οργάνωση της ΕΤ για την όξυνση της ταξικής πάλης, όπου συμμετέχουν οπορτουνιστικές και μικροαστικές δυνάμεις, που επηρεάζουν την ΕΤ αλλά έχουν διάθεση να παλέψουν για την αποτροπή της καταστροφής τους και την αφαίρεση των δικαιωμάτων τους. Μαζί με αυτούς και σε συνεχή αντιπαράθεση με τις λαθεμένες ή/και αντιδραστικές αντιλήψεις τους και με τα κόμματα που τις εκφράζουν, δίνουμε τη μάχη με στόχο την ηγεμονία της στρατηγικής για τη νίκη του σοσιαλισμού. Ο οργανωμένος μαζικός αγώνας για την αποτροπή των αντιλαϊκών μέτρων και για κατακτήσεις αποτρέπουν την εξαθλίωση, κλείνουν το δρόμο στις φασιστικές δυνάμεις, περιορίζουν δραστικά τις διαχειριστικές λογικές, δυναμώνουν το εργατικό κίνημα και κυρίως οξύνουν την κρίση του συστήματος, ώστε να δυσκολεύεται μέχρι να εμποδίζεται η καπιταλιστική ανάκαμψη. Το τελευταίο μαζί με την πάλη για την αναίρεση της ευρωενωσιακής θωράκισης της εξουσίας των μονοπωλίων είναι κλειδιά για μια τακτική που υπηρετεί το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού.