Τις τελευταίες μέρες, για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως μια στρατιωτική κίνηση μπορεί όχι μόνο να "κλέψει" τις εντυπώσεις, αλλά και ν' αποτελέσει ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στις μετέπειτα εξελίξεις.

Ετσι συνέβη και με την αποστολή των Ρώσων αλεξιπτωτιστών στο Κόσσοβο κι η θερμή υποδοχή τους από τους Σέρβους, που όχι μόνο έκλεψε τις εντυπώσεις της ΝΑΤΟικής εισβολής στο γιουγκοσλαβικό έδαφος, αλλά αυτές τις στιγμές αποτελεί σοβαρό διαπραγματευτικό χαρτί της ρωσικής πλευράς.

Στις 16/6/99 η ρωσική εφημερίδα "Νεζαβίμαγια Γκαζέτα" φέρνει νέα στοιχεία γύρω από την έγκριση της αποστολής των ρωσικών δυνάμεων, ενός τμήματος αυτών, που συμμετέχουν στις "ειρηνευτικές" δυνάμεις της Βοσνίας (που να θυμίσουμε πως από την αρχή της γιουγκοσλαβικής κρίσης έχουν βγει από τον έλεγχο του ΝΑΤΟ και υπάγονται απευθείας στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο).

Σύμφωνα με την παραπάνω εφημερίδα, η πρόταση για την άμεση αποστολή τους έγινε από το ρωσικό Γενικό Επιτελείο και τον Ρώσο υπουργό Αμυνας και εγκρίθηκε σε χρόνο ρεκόρ από τον Γιέλτσιν. Φαίνεται λοιπόν πως η κατάληψη του στρατηγικού, στρατιωτικού αεροδρομίου της "Σλάτινα" από τους Ρώσους ήταν τόσο "λάθος" (έτσι τουλάχιστον δηλώθηκε από ρωσικής πλευράς), όσο "λάθος" ήταν κι ο ΝΑΤΟικός βομβαρδισμός της κινεζικής πρεσβείας στο Βελιγράδι. Αλλωστε μόνο το ΝΑΤΟ δικαιούται να κάνει "λάθη";

Η κίνηση αυτή οπωσδήποτε ισχυροποίησε τη ρωσική θέση στις συνομιλίες με το ΝΑΤΟ. Μάλιστα έγινε γνωστό πως, όπως στις αρχές της κρίσης ο Πριμακόφ γύρισε πίσω το αεροπλάνο του με το οποίο κατευθυνόταν στην Ουάσιγκτον, έτσι αυτή τη φορά ο Τάλμποτ αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στη Μόσχα το αεροπλάνο με το οποίο κατευθυνόταν στις Βρυξέλλες.

Η κίνηση αυτή της Μόσχας δεν είναι καθόλου αποσπασμένη από τη γενικότερη προσπάθεια που κάνει η Ρωσία να συμμετέχει στις διεθνείς υποθέσεις από καλύτερες θέσεις. Χρειάζεται ίσως να επαναλάβουμε πως στόχος της στη δεδομένη στιγμή δεν είναι βέβαια η σύγκρουσή της με το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά μια προσπάθεια να κερδίσει "πόντους" στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο διεκδικεί να ενσωματωθεί ως "πρωτοκλασάτη" δύναμη.

Οι παραπέρα τακτικές κινήσεις της Μόσχας εξαρτιούνται σίγουρα κι από τις εσωτερικές ισορροπίες ανάμεσα σε διαφορετικές οικονομικο - πολιτικές κάστες, δυνάμεις, που η καθεμία έχει τα ιδιαίτερα συμφέροντά της και ίσως σκέφτεται διαφορετικά για το πώς θα πρέπει να επιτευχθεί ο πιο πάνω στρατηγικός στόχος, καθώς κι από τη σταθεροποίηση της οικονομίας της.

Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι δύο ειδήσεις που μας έρχονται από τη Ρωσία στις 17/6/99:

Η κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και οι επικεφαλής των πετρελαϊκών, ήλεκτρο - ενεργητικών και μεταλλουργικών εταιριών της χώρας υπέγραψαν συμφωνία για τη συνεργασία και τη σταθερότητα της ρωσικής οικονομίας. Στη συμφωνία συμμετέχουν γιγαντιαίες ρωσικές επιχειρήσεις όπως η "Γκαζ Προμ", η ΡΑΟ - ΕΕΣ, η "Λουκόιλ" κλπ., συνολικά 53 εταιρίες που παράγουν πάνω από το 50% του ρωσικού ΑΕΠ. Κύριος στόχος της συμφωνίας ο έλεγχος των τιμών, το "πάγωμά" τους ως τα τέλη του χρόνου. Η ρωσική εφημερίδα "Κομερσάντ" χαρακτηρίζει τη συμφωνία "φάντασμα του σοσιαλισμού", στην πραγματικότητα βέβαια πρόκειται για τη λήψη ενός κρατικομονοπωλιακού μέτρου, που παίρνουν οι κυρίαρχοι κοινωνικο-πολιτικοί κύκλοι της καπιταλιστικής Ρωσίας, με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Την ίδια ώρα έγινε γνωστό πως στην "Αγία Πετρούπολη" πραγματοποιήθηκε "κεκλεισμένων των θυρών" άτυπη συνάντηση του Βίκτορ Τσερνομίρντιν, "ειδικού εκπροσώπου" του Γιέλτσιν για τη Γιουγκοσλαβία, με τον διευθυντή του ΔΝΤ, Μισέλ Καμντεσί. Στη συνάντηση συμμετείχε και ο "ειδικός εκπρόσωπος" του Γιέλτσιν για τις επαφές της Ρωσίας με τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.

Ασχετα όμως από τους παραπέρα χειρισμούς της Ρωσίας στην κρίση της Γιουγκοσλαβίας, μπορούμε ήδη να εξαγάγουμε ένα συμπέρασμα: Η αναστάτωση που προκάλεσε στο ΝΑΤΟ η ρωσική κάθοδος στην Πρίστινα, δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πως το ΝΑΤΟ κάθε άλλο παρά σίγουρο είναι για τις εξελίξεις, δείχνει τους σοβαρούς φόβους του για το πόσο σταθερά είναι τα ΝΑΤΟικά ερείσματα στην περιοχή, πως ακόμη και το ίδιο αμφιβάλλει για τις δυνατότητές του.

Η περήφανη αντίσταση του γιουγκοσλαβικού λαού, καθώς και οι αγώνες των άλλων λαών που διεξάγονται και θα ακολουθήσουν, θα ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο αυτή την αβεβαιότητα των ιμπεριαλιστών.

Ελισσαίος ΒΑΓΕΝΑΣ