Θα καταλάβει και θα ομολογήσει κι άλλα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και το Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας - μακάρι σύντομα - προτού μαζικοποιηθεί ο αριθμός των θυμάτων: για την οικονομική αφαίμαξη της ελληνικής οικογένειας δώδεκα μήνες το χρόνο από το δυσβάσταχτο και αναπόφευκτο φροντιστηριακό "άγος", για το αδιάβλητο των εξετάσεων της Β Λυκείου. Θα ομολογήσει για τη συναλλαγή μέσα στις σχολικές αίθουσες στη διάρκεια των εξετάσεων (είτε για λόγους ανθρωπιστικούς, είτε πελατειακούς ή ακόμα κι εξαιτίας του αναξιοπρεπούς υποβιβασμού του εκπαιδευτικού, που γίνεται απλώς ο αχθοφόρος της μεταρρύθμισης). Η επόμενη ομολογία θα 'ναι για την πρωτότυπη παιδαγωγικά ποινικοποίηση της θητείας του μαθητή μέσα στο σχολείο, απάντηση στο δόλο των μεγάλων (σατανική αλήθεια, η προσαρμογή της προφορικής βαθμολογίας, στην ακύρωση της σχιζοφρενικής προσπάθειας μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας: οι μαθητές υπόσχονται από την επόμενη χρονιά "πρόγραμμα επιβίωσης", αφού παραμονεύει ο μεγάλος αδελφός... ), για την ηττοπάθεια και την ψυχολογική κάμψη ευσυνείδητων μαθητών: που είδαν το μόχθο μιας ολόκληρης χρονιάς να αποτιμάται στις ζυγαριές ακριβείας των Μεταρρυθμιστικών - σε σκηνικό κωμικοτραγικής Δευτέρας Παρουσίας - με 5.4 και 6.2 και το γενικό μέσον όρο(οι πιο λεπτές ψυχικές εκφάνσεις της παιδικής και εφηβικής ψυχολογίας στη λογική χρηματιστηρίου), να κατρακυλάει σε αριθμούς που εκσφενδονίζουν κατά πρόσωπο τη βαρβαρότητα, το απεχθές, το δόλιο πολιτικά και ραδιούργο παιδαγωγικά χαρακτήρα της εκπαιδευτικής εξολόθρευσης. Για την κακοποίηση μαθητών προικισμένων της θεωρητικής κατεύθυνσης που στραγγάλισε το όνειρο σπουδής τους στη Νομική, στην Αρχαιολογία, στη Φιλολογία, ο προκρούστης των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας και της βιολογίας, που θα τους ακολουθεί και την επόμενη χρονιά, γιατί είχαν την ατυχία ο πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου να είναι μαθηματικός.

Μπροστά στην τόση αδιαλλαξία "ηρεμήσαμε" και εμείς με τη συνέπεια ενός πολιτικού στόχου, με την πολιτική και παιδαγωγική ιδιοφυία τόσων επιτελείων συμμόρφωσης προς τις επιταγές μιας νέας παγκόσμιας τάξης, που απεργάζεται τις"εξυγιασμένες" κοινωνίες. Και νιώσαμε, επίσης, ικανοποίηση που η Ελλάδα για δεύτερη φορά τώρα με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση - η πρώτη ήταν στα χρόνια της δικτατορίας - εξέπεμπε μαθήματα προς τρίτους.

Ηρθαν και οι αυτοκτονίες των Ιταλών μαθητών - θυμάτων μιας μεταρρύθμισης που σχεδίασαν με βάση τη δική μας, έτσι τουλάχιστον επαιρόταν ο υπουργός Παιδείας, δείκτες μιας αδιάψευστης και αυθεντικής κοινωνικής μοχθηρίας.

Και η όψιμη ανακάλυψη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας, που αναγνωρίζει το μόχθο των μαθητών, το πλήθος των εξεταζόμενων μαθημάτων, τον όγκο της προσφερόμενης ύλης και την υπόσχεσή τους να εισηγηθούν σχετικά στο υπουργείο Παιδείας. Πρόκειται, αλήθεια, για ανέκδοτο, για επίδειξη ειρωνείας και κυνισμού, για εμπαιγμό της κοινής αντίληψης, για συμπαιγνία σε προεκλογικές σκηνοθεσίες, για κακοήθη αδυναμία πρόβλεψης της πραγματικότητας και εκτροπή της ορθολογικής κρίσης ή για μια ανθολογημένη σύνθεση όλων των παραπάνω;

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μόνο ο στίχος του Ελιοτ θα έδινε μια λύση στοιχειώδους αξιοπρέπειας, που άλλωστε απουσιάζει δραματικά από όλα τα αναλυτικά προγράμματα: Παραίτησις, παραίτησις, παραίτησις!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Λευκάδα