ΒΙΒΛΙΟ

Ο μίτος της αγάπης

Τρυφερή, ευαίσθητη, γεμάτη ανθρωπιά, ευγένεια και καλοσύνη είναι η "Αριάδνη" της Αναστασίας Περιστεράκη - Ψυχογιού, που κυκλοφορεί σε καλαίσθητη έκδοση από τη "Σύγχρονη Εποχή".Η Αριάδνη κατοικεί, πού αλλού, στη Νάξο. Στο νησί όπου όλοι οι κάτοικοι είναι καλοί, σχεδόν όλοι, που αγαπούν τον αγαπημένο της παππού, ο οποίος νοσηλεύεται στο νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" στην Αθήνα. Το εντεκάχρονο κοριτσάκι ανησυχεί για την υγεία του και θέλει να πάει κοντά του, να του κρατήσει σφικτά το χέρι και να τον φέρει πίσω κοντά της. Στη θάλασσα, στον άνεμο, στο αιγαιοπελαγίτικο φως, στους γείτονες, που τον εκτιμούν και τον σέβονται. Αλλά πώς ένα τόσο δα κοριτσάκι μπορεί να ταξιδέψει τόσο μακριά, να φθάσει μέχρι την πρωτεύουσα; Η αγάπη όμως είναι πιο μεγάλη από την ηλικία της μικρής, που κρυφακούει μια συζήτηση της θείας της με μια γειτόνισσα και συνειδητοποιεί ότι ο παππούλης της, ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο είναι μεταξύ ζωής και θανάτου. Οτι η μεγάλη του καρδιά τον προδίδει. Τίποτε δεν τη σταματά πια. Η μικρή Αριάδνη λαθρεπιβάτισσα, με ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη μονάχα, φτάνει στον Πειραιά.

Η συγγραφέας γράφει μια ιστορία για μικρούς, που όμως διαβάζεται με μεγάλη ευχαρίστηση από τους μεγάλους αναγνώστες. Κι αυτό γιατί μέσα από την αθώα ιστορία της Αριάδνης παρουσιάζεται ένα ολόκληρο νησί και οι κάτοικοί του με τις συνήθειές τους, τις μεγάλες και μικρές τους χαρές, τις ελπίδες τους, τις λύπες τους, τις απογοητεύσεις τους. Το φως, το κύμα της θάλασσας, τα καθαρά φτωχικά σπίτια, τα δρομάκια, τα σχολειά, ο μοναδικός κακός του χωριού, περιγράφονται με απλότητα, τρυφεράδα, δροσιά και χιούμορ, "ιδωμένοι" μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Και έπειτα είναι το... ατέλειωτο ταξίδι προς τον Πειραιά, με τελικό προορισμό την Αθήνα, την Αθήνα με το μποτιλιάρισμα - άγνωστη λέξη για τη μικρή ταξιδιώτισσα - τα παιδάκια που πουλούν χαρτομάντιλα, με τους Αθηναίους που τρέχουν για να προλάβουν - ποιος ξέρει τι - κάποιους πρωτευουσιάνους που δεν έχασαν ακόμη την ανθρωπιά τους και βρίσκονται στο δρόμο της και τη βοηθούν να φτάσει κοντά στο κρεβάτι του παππού της και να του σφίξει το χέρι. Και τέλος είναι η αγάπη, που κάνει το δικό της θαύμα...

Τ. ΔΑΝΕΛΛΗ