Τέτοια ήταν η ικανοποίηση που εκδηλώθηκε την περασμένη βδομάδα από εγχώριες εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, λόγω της νίκης των Δημοκρατικών στις αμερικανικές εκλογές, που ο κάθε γνωρίζων τα στοιχειώδη έστω, όσον αφορά τα ιστορικά πεπραγμένα των Δημοκρατικών, θα είχε κάθε λόγο να θυμηθεί το γνωστό: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»...

*

Στην Ελλάδα, είναι σύνηθες ορισμένοι να ανακαλύπτουν το «αντίπαλο δέος» του ιμπεριαλισμού στην... άλλη όψη του ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα, οι παλιότεροι θυμούνται όταν εξελέγη ο Κάρτερ πρόεδρος των ΗΠΑ, το '77, να γίνονται αναλύσεις επί αναλύσεων στην Ελλάδα, γύρω από την «επικείμενη στροφή» των ΗΠΑ στο Κυπριακό. Ηταν τότε που κυκλοφορούσαν εφημερίδες στην Αθήνα, οι οποίες εμφάνιζαν τον «φιλέλληνα» νέο Αμερικανό πρόεδρο ντυμένο ...με «φουστανέλα». Οσο για την εκλογή Κλίντον, το 1992, ποιος δε θυμάται τον «δημοκρατικό οίστρο» που κατέλαβε την ελληνική πολιτική σκηνή, με τον Αντρέα Παπανδρέου να πανηγυρίζει για τον «ειρηνικό επαναστάτη της αλλαγής» (!) και την Μαρία Δαμανάκη (ήταν στον ΣΥΝ τότε) να κάνει λόγο για «πολύ σημαντική αλλαγή»...

*

Η πραγματικότητα, βέβαια, ως προς το τι έχει να περιμένει η ανθρωπότητα από τη νίκη των Δημοκρατικών στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στις ΗΠΑ, ή από μια ενδεχόμενη επικράτηση Δημοκρατικού υποψηφίου στις επόμενες προεδρικές εκλογές, είναι αμείλικτη.

Οσοι επιμένουν να εμφανίζουν την πολιτική των Δημοκρατικών «διαφορετική» από την πολιτική των Ρεπουμπλικάνων, αποκρύπτουν ότι:

• Ο Τρούμαν, αυτός που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, αυτός που δημιούργησε το μακελειό στην Κορέα, αυτός που με το γνωστό «δόγμα» του έσυρε τον πλανήτη στον «ψυχρό πόλεμο» και στις αμερικανικές επεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών, Δημοκρατικός ήταν...
• Ο Κένεντι, που ξεκίνησε τη σφαγή του βιετναμέζικου λαού το 1961 με την αποστολή 15.000 πεζοναυτών στο Βιετνάμ και ο Τζόνσον, που τον διαδέχτηκε στο έγκλημα, Δημοκρατικοί ήταν...
• Ο Κλίντον που εισήγαγε την ανθρωπότητα στους «ανθρωπιστικούς πολέμους» τύπου Γιουγκοσλαβίας και η υπουργός των Εξωτερικών του, η Μαντλίν Ολμπράιτ, που όταν τη ρώτησαν το 1996 για το χαμό 500.000 παιδιών λόγω του εμπάργκο κατά του Ιράκ δήλωσε ότι «είναι πολύ σκληρό, αλλά είναι το απαραίτητο τίμημα» (!), Δημοκρατικοί ήταν...
• Ακόμα και η προσάρτηση του Τέξας από τις ΗΠΑ και η αρπαγή του από το Μεξικό, το 1845, από Δημοκρατικό έγινε, τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Τζέιμς Νοξ Πολκ...

***

Κάθε φορά, λοιπόν, που οι εγχώριοι προπαγανδιστές θα ανακαλύπτουν «διαφορές» μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, όχι μόνο στη διεθνή σκηνή, αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ας θυμόμαστε την παρακάτω ανάλυση.

*

«Εδώ το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία, διευθύνεται με τη σειρά του από ανθρώπους που κάνουν την πολιτική προσοδοφόρα υπόθεση, που κερδοσκοπούν πάνω στις έδρες της νομοθετικής συνέλευσης (...) και που όταν το κόμμα τους νικήσει ανταμείβονται με θέσεις (...) έχουμε δυο μεγάλες συμμορίες από πολιτικούς κερδοσκόπους, που παίρνουν διαδοχικά στα χέρια τους την κρατική εξουσία και την εκμεταλλεύονται με τα πιο διεφθαρμένα μέσα και για τους πιο διεφθαρμένους σκοπούς, ενώ το έθνος είναι ανίσχυρο μπροστά στους δυο μεγάλους αυτούς συνασπισμούς των πολιτικών που βρίσκονται δήθεν στην υπηρεσία του, μα που στην πραγματικότητα το εξουσιάζουν και το καταληστεύουν».

*

Η παραπάνω περιγραφή - περιγραφή του αμερικανικού δικομματισμού στην ουσία - έγινε πριν από σχεδόν 130 χρόνια! Πρόκειται για το απόσπασμα που αφορά το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, όπως το ακτινογραφούσε ο Ενγκελς, στον πρόλογό του στο έργο του Μαρξ «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».