«Χιλιάδες χέρια ξεπετάνε τους καρπούς στα πέλαγα / χέρια ψαράδων και μούτσοι και χτίστες αδελφοί / και να φωνάζουν δεν πεθάναμε και να φωνάζουν προχωρείτε / το Μεσολόγγι να σωθεί...» (Μιχάλης Κατσαρός: Μεσολόγγι)

Οι φωτιές των ιδεών του γίνονται σπόροι. Ο ποιητής του «Αντισταθείτε», Μιχάλης Κατσαρός, έγινε «παρανάλωμα» των ιδεών του σοσιαλισμού, των οραμάτων που προσδίδει η λαϊκή πάλη. Τον «καίγαν» οι πυρκαγιές της Γαλλικής Επανάστασης, της Οχτωβριανής του '17, ο ισπανικός εμφύλιος του '36, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το κίνημα της απελευθέρωσης των νέγρων. Τον «καίγαν» τα κηροπήγια του Γιάννη Αγιάννη. Ανέβηκε στο ιδεολογικό οροπέδιο μαζί με τους δαφνοστεφείς ήρωες. Πορεύτηκε στους ιδεολογικούς δρόμους του Λένιν και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Τέλμαν και του Μαγιακόφσκι. Τον φώτιζαν οι ήρωες του 1821: «Τη Ρούγα μου την παλαιά τη χορηγώ διά τον εξόριστο Ρήγα», έγραφε. Ανέβηκε στο «Οροπέδιο» της Αντίστασης μαζί με τους Μπλοκ, Αραγκόν, Νερούντα, Ρίτσο, Λειβαδίτη. Καταγγέλλει την εξουσία των αστών και υπερασπίζεται την ελευθερία με οποιοδήποτε τίμημα: «Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».

Ηταν επαναστάτης. Δεν υπήρξε ο ποιητής των σαλονιών, αλλά της λαϊκής αγοράς, όχι του αγοραίου. Πάλεψε με τον λόγο του, αλλά και με τις «γροθιές» του, όταν χρειάστηκε. Για το λαό, τον άνθρωπο. Μας έδωσε νερό: «Μην αμελήσετε! Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία». Ηταν μεγάλος ποιητής. Τον γνώρισα το 1973 μέχρι το θάνατό του. Φίλος μου πνευματικός ήταν. Με έμαθε να είμαι ουδενός ανώτερος, ουδενός κατώτερος. «Τώρα μιλώ με σένα φίλε μου / και με τα περιστέρια», έλεγε στο τέλος του. Ηταν η μεγαλύτερη τιμή για μένα. Είναι μαζί μας ο ποιητής. Υπήρξε κομμουνιστής σ' όλα του. Το καταθέτω. Υπήρξε ένας αμετανόητος Αντιστασιακός: «Εμείς είμαστε υπάλληλοι της Ιστορίας και της συνείδησής μας - όχι υπάλληλοι αφεντικών» έλεγε για τους διανοούμενους.