«Δεν πίστευα ότι θα βουλιάξει το καράβι. Μέσα σε ένα τέταρτο έγινε η "αποσυναρμολόγηση" ολόκληρου του συστήματος... Το πλοίο δεν μπόρεσε να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή, σε ώρα κινδύνου». Με τα λόγια αυτά, ο Σταμ. Κοτσορνίθης, ένας από τους διασωθέντες επιβάτες του πλοίου «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ», που βυθίστηκε στις 26 Σεπτέμβρη 2000, μετά από πρόσκρουση στις βραχονησίδες Πόρτες, περιέγραψε τις τραγικές στιγμές που έζησε εκείνη τη νύχτα.

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής κατάθεσής του στη δίκη, που διεξάγεται στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά και απαντώντας σε ερώτηση δικηγόρων για το ποιος θεωρεί ότι ευθύνεται για την κατάσταση αυτή, ο Στ. Κοτσορνίθης είπε: «Δε θεωρώ ότι φταίει μόνο το πλήρωμα. Θεωρώ ότι φταίει απολύτως η εταιρεία για το προσωπικό, τους μηχανισμούς και την κατάσταση του πλοίου».

Στην τύχη απέδωσε το γεγονός ότι σώθηκε από το ναυάγιο η επιβάτης Θεοδ. Γκοργκόλη, καθώς έτυχε να κάθεται στο σαλόνι δίπλα σε μία ντουλάπα σωσιβίων, την οποία και είχε εντοπίσει από την αρχή του ταξιδιού παρά το γεγονός ότι δεν είχε καμία σχετική σήμανση απ' έξω. «Οταν χτύπησε το πλοίο στα βράχια, στην αρχή νομίζαμε ότι έγινε σεισμός, μετά έσβησαν τα φώτα και επικράτησε πανικός. Πήραμε τα σωσίβια και βγήκαμε στο κατάστρωμα. Από εκεί πέσαμε στη θάλασσα, όπου βρέθηκε κοντά μας ένα βαρελάκι και μας μάζεψε...». Ηταν μερικές από τις τραγικές λεπτομέρειες που ανέφερε στην κατάθεσή της.

«Αν ο αδελφός μου είχε ένα σωσίβιο, τώρα θα ήταν ανάμεσά μας», τόνισε η Μαρία Κάρπη Κουτούφαρη, αδελφή του Στελ. Κουτούφαρη, ενός από τους χαμένους στο ναυάγιο. «Το πλοίο ήταν παλιό, είχαμε κάνει πολλές διαμαρτυρίες για τα πλοία στην Ικαρία, όμως ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα. Οσο για μας, 6,5 χρόνια και κανένας από την εταιρεία δε μας είπε τίποτα».