Οταν αντιμετωπίζεις τις εκρήξεις των συμπολιτών σου σαν θανάσιμα αμαρτήματα, δεν είναι μακριά η στιγμή που θα ονειρεύεσαι σιδερένιες γροθιές εναντίον τους. Οσοι αυτά τα χρόνια διασκέδαζαν με τις γραφικότητες του κ. Πολύδωρα τώρα αλληθωρίζουν μπροστά στη μία και μοναδική αλήθεια του, που δεν είναι άλλη από τη λύσσα για επιβολή της εξουσίας. Φετιχοποιώντας τις δυνάμεις καταστολής με το δικαίωμα που του παρέχει η δημοκρατία ΤΟΥ, έστησε ένα πολιτικό άρλεκιν για ένστολους κατατρεγμένους, που ως γνωστόν δε φημίζονται καθόλου για τη φαντασία τους.

Ο Πολύδωρας που γνωρίζουμε τώρα είναι ο αυθεντικός, αυτός που έρχεται κατευθείαν από την κούνια του, κι αν καμιά φορά έκανε δημοκρατικούς ελιγμούς ή κρύφτηκε αδέξια πίσω από τον αρχηγό του, το έκανε μόνο και μόνο, ο δυστυχής, στο ξεκίνημά του, την εποχή που η καριέρα του άρχισε να υψώνεται σαν αναρριχητικό. Τώρα, στην κορυφή του υπουργείου, έφτασε η στιγμή να απολαύσουμε και το δικό του μακροβούτι στην άδεια πισίνα της πολιτικής. Αυτό είναι το τέλος όλων των παιδιών που μεταφέρουν τα ψώνια και τα μηνύματα του κάθε χασάπη. Χτυπημένος στο κεφάλι από τη δημοσιότητα, έχασε το νήμα της πραγματικότητας, τον τύλιξε η ασυναρτησία και τώρα τον χτυπούν ταυτόχρονα και οι μπάτσοι συνδικαλιστές και οι δαίμονες διαδηλωτές. Με τις τελευταίες εμπρηστικές δηλώσεις του περί αυτοάμυνας των αστυνομικών, δε ρίχνει απλά λάδι στη φωτιά, αλλά γυαλίζει ο ίδιος το όπλο κάθε μισθοφόρου που νομίζει πως είναι ο αρχάγγελος Μιχαήλ με το σπαθί. Με τον τρόπο αυτό αναδεικνύει και τη μεγάλη του στόφα, την ελαφρότητα. Μόνο αυτή μπορεί σ' ένα ήδη βαρύ τοπίο, γεμάτο στερημένους πολίτες, που βλέπουν τη ζωή να φεύγει σαν την άμμο μέσα από τα χέρια τους, να επιδεινώσει επικίνδυνα την κατάσταση.