Η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ»: «Οι γιγαντιαίες αλυσίδες γρήγορου φαγητού είναι αυτές που πρωτοστάτησαν στην αθρόα καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους στους καιρούς μας και εφάρμοσαν την εντατικοποίηση της παραγωγής με κάθε κόστος. Παράλληλα παρά την προσήλωσή τους στις "αξίες της ελεύθερης αγοράς" παίρνουν το μερίδιο του λέοντος από κάθε είδους κρατικές επιχορηγήσεις. Η πλειονότητα των εργαζομένων είναι νέοι, ανειδίκευτοι και πληρώνονται με το ελάχιστο δυνατό ημερομίσθιο. Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων είναι απαγορευμένος ενώ για την πρόσληψή τους χρησιμοποιούνται ψυχολογικές τεχνικές που λίγο απέχουν από την ανάκριση. Επιβραβεύονται ο χαφιεδισμός και η τυφλή πίστη στην εταιρεία ενώ στο χώρο εργασίας οι κάμερες ελέγχουν τις κινήσεις του προσωπικού (...) Οι βιομηχανίες φαστ φουντ είναι η εμπροσθοφυλακή της εισβολής των πολυεθνικών στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο σε παγκόσμια κλίμακα» (από την έρευνα του Ερικ Σλόσερ «Fast Food Nation» / «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΚΑΙ Η «ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ»: «Δεν αντέχονται και δεν πείθουν οι ρητορείες περί παιδικής εγκληματικότητας και περί πλημμελούς ελέγχου των ανηλίκων από αμελείς γονείς. Δεν αντέχονται και δεν πείθουν οι υποκριτικές κορόνες "πρέπει όλοι να ευαισθητοποιηθούμε", "να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας". Η ενοχοποίηση του περιθωρίου, η ενοχοποίηση δηλαδή όλων εκείνων που ανελέητα τα ξεβράζει το ανελέητο σύστημα είναι ένα εγχείρημα ιδεολογικά αδιανόητο και επιστημονικά αφελές (...) Οταν δε ζεις, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Οταν δε ζεις, ΟΛΑ είναι επιτρεπτά. Είναι ο κρυφός νόμος του νεκροζώντανου: Να είναι όλα επιτρεπτά (...) Απορίας άξιον δεν είναι το ότι ένα δεκάχρονο παιδί ενσαρκώνει τη βία που συμπυκνωμένα έχει δεχτεί στον μικρόκοσμό του, απορίας άξιον είναι ότι δε γενικεύεται - για την ώρα τουλάχιστον - η απονενοημένη βία όλων εκείνων των ανήλικων που τους υφαρπάζουν διά της βίας και ανεπιστρεπτί ένα μη διαπραγματεύσιμο αγαθό: την παιδικότητά τους» (η Φωτεινή Τσαλίκογλου στα «ΝΕΑ»).