Από το βιβλίο του Β. Μπαρτζιώτα

Οπως γράφει ο Γ. Λεονταρίτης (Γ. Λ.), στο βιβλίο του αυτό ασχολείται «με την ιστορική έρευνα, κυρίως, στο χώρο όλου του φάσματος της Αριστεράς και έχει εκδώσει βιβλία που αναφέρονται σ' αυτήν τη θεματολογία».

Το βιβλίο «Οδός Παυλώφ 22» είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα αυτού, που τυχαία έπεσε στα χέρια μου. Γράφει ο ίδιος ο Γ. Λ. στο πίσω εξώφυλλό του: «Μια περιπέτεια στα σύνορα φαντασίας και πραγματικότητας, όπου ο έρωτας μπλέκει με την πολιτική, κι έχει για φόντο τον αμείλικτο πόλεμο των σκοτεινών μυστικών υπηρεσιών».

Η δική μου γνώμη για το βιβλίο αυτό του Γ. Λεονταρίτη δεν περιορίζεται σ' αυτά που γράφει ο συγγραφέας. Νομίζω ότι σκοπός του είναι, με τη γλαφυρή περιγραφή ενός φανταστικού μπερδέματος πρακτόρων διάφορων μυστικών υπηρεσιών (ΚΥΠ, ΣΙΑ, ΚΑ - ΓΚΕ - ΜΠΕ), που πολλές φορές είναι διπλοί πράκτορες, με ερωμένες επίσης πράκτορες, με υπέροχες περιγραφές της ρωσικής φύσης, για στάχτη στα μάτια των αναγνωστών του, με το μεγαλείο του Μουσείου Ερμιτάζ του Λένινγκραντ (σήμερα Αγ. Πετρούπολη), με τα μοναδικά έργα τέχνης, το Μετρό της Μόσχας με τους αναρίθμητους σταθμούς του, ο καθένας με το δικό του ιδιαίτερο στιλ, το μεγαλύτερο Μετρό της Ευρώπης! Παράλληλα, όμως, και με αριστοτεχνικές περιγραφές απλών ανθρώπων και κρατικών στελεχών, που τελικά τους καταντούν γελοίους, να διοχετεύει στον αναγνώστη τον αντισοβιετισμό και τον αντικομμουνισμό.

Από το βιβλίο του Γ. Λεονταρίτη

Ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου επισκέφθηκε ιδιωτικά τον Ν. Ζαχαριάδη, το 1964, και αποτέλεσμα του ταξιδιού του αυτού ήταν να γράψει, το 1981, το βιβλίο του «Η διαθήκη του Νίκου Ζαχαριάδη», Εκδ. «Γλάρος». Από το βιβλίο αυτό του Α. Παπαϊωάννου, εμπνεύστηκε, όπως γράφει ο ίδιος ο Γ. Λεονταρίτης, το δικό του βιβλίο «Οδός Παυλώφ 22».

Θα καταπιαστώ με δύο σημεία του βιβλίου αυτού, που αφορούν στην ιστορική αλήθεια, το πρώτο, και στην κλοπή ξένης πνευματικής ιδιοκτησίας, το δεύτερο. Ο Γ. Λεονταρίτης σέβεται, και σωστά κάνει, την τήρηση του νόμου για την πνευματική ιδιοκτησία του. Ομως, δεν κάνει καθόλου καλά, όταν ο ίδιος, ανενόχλητα, απλώνει το χέρι του στην ξένη πνευματική ιδιοκτησία.

Τα δύο παραπάνω ζητήματα προσβάλλουν τη μνήμη του αείμνηστου συντρόφου μου Βασίλη Μπαρτζιώτα (Φάνη). Ο Γ. Λεονταρίτης, όπως φαίνεται από το περιεχόμενο του βιβλίου του, είναι ενημερωμένος για τα ζητήματα της ιστορίας του ΚΚΕ, μ' όλες τις λεπτομέρειές τους και δεν μπορεί να μας πει ότι, τάχατες, κακώς τον πληροφόρησαν. Ο,τι γράφει, το γράφει συνειδητά και σχεδιασμένα. Ας έρθουμε, λοιπόν, στο πρώτο θέμα:

Γράφει ο Γ. Λεονταρίτης στη σελ. 335 του βιβλίου του (είναι το σημείο που παραθέτει τα «βασικά βιογραφικά στοιχεία» του Νίκου Ζαχαριάδη).

«Τρία χρόνια, όμως, μετά το θάνατο του Στάλιν, στο 20ό Συνέδριο, το 1956, το άστρο του Νίκου Ζαχαριάδη αρχίζει να δύει, όπως και των άλλων σταλινικών ηγετών. Σ' εκείνο το Συνέδριο δεν τον άφησαν να καθίσει στην προκαθορισμένη θέση, την προορισμένη για τους Γραμματείς των Κομμουνιστικών Κομμάτων και δεν του επέτρεψαν ν' ανέβει στο βήμα για να διαβάσει το χαιρετιστήριο μήνυμα του ΚΚΕ. Γι' αυτή τη δουλιά, εκλήθη επειγόντως ο Βασ. Μπαρτζιώτας (οι υπογρ. δικές μου).

«...Στις 14-25 του Φλεβάρη 1956, στη Μόσχα, διεξήχθησαν οι εργασίες του 20^ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ.^*Στο Συνέδριο αυτό, που παρευρέθηκε και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ από τους Νίκο Ζαχαριάδη και Απόστολο Γκρόζο, απαγορεύτηκε στον Ν. Ζαχαριάδη να χαιρετίσει το Συνέδριο εκ μέρους του ΚΚΕ. Μόνο επιτράπηκε να γραφεί ένα μικρό χαιρετιστήριο της ΚΕ του ΚΚΕ και διαβάστηκε στο Συνέδριο!». Το χαιρετιστήριο αυτό δημοσιεύεται στο βιβλίο: Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, Τόμος Ογδοος, 1956-1961. «Σύγχρονη Εποχή». Αθήνα 1997. Σελ. 11-12.

Και στο βιβλίο του Β. Μπαρτζιώτα: Για την 6^η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ (Μάρτης 1956). Κριτική μελέτη, Αθήνα 1990, σελ. χειρ. 302 (το βιβλίο δεν έχει εκδοθεί ακόμα), στη σελ. 73:

«Στη διάρκεια των εργασιών του 20^ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (όπου δεν επέτρεψαν στους αντιπροσώπους του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη και Απόστολο Γκρόζο να χαιρετίσουν το Συνέδριο, πράγμα που δείχνει τι προετοίμαζαν για την καθοδήγηση του ΚΚΕ), σχηματίστηκε με την πρωτοβουλία της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ν. Σ. Χρουστσόφ) Επιτροπή από έξι αντιπροσώπους αδελφών κομμάτων για να εξετάσει την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο ΚΚΕ». Και στο ίδιο βιβλίο του Β. Μπαρτζιώτα, στη σελ. 75: «Στις αρχές του Μάρτη 1956, η Επιτροπή των 6 αδελφών κομμάτων κάλεσε και μένα τον Βασίλη Μπαρτζιώτα στη Μόσχα...».

Από τα παραπάνω, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το χαιρετιστήριο της ΚΕ του ΚΚΕ διαβάστηκε στο 20^ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη του 1956 και ότι ποτέ δεν κλήθηκε επειγόντως ο Β. Μπαρτζιώτας, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, από το Βουκουρέστι, για το λόγο αυτό. Μετά τη λήξη του συνεδρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου έγινε η Επιτροπή, για την εξέταση της κατάστασης που δημιουργήθηκε στο ΚΚΕ, στις αρχές του Μάρτη 1956, μόνον τότε, κλήθηκε για να καταθέσει τις δικές του απόψεις, για το υπό εξέταση θέμα. Αυτά σ' ό,τι αφορά το 20^ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Για το δεύτερο ζήτημα: Ο Γ. Λεονταρίτης, στο βιβλίο του «οδός Παυλώφ 22», κλέβει περίπου 18 1/2 σειρές (1/2 σελίδας Γ. Λ.) από το βιβλίο του Β. Μπαρτζιώτα: «Εξήντα χρόνια κομμουνιστής». Δηλ. παίρνει ο Γ. Λ., από τις σελ. 384 και 385 του πιο πάνω βιβλίου του Β. Μπαρτζιώτα, τις σειρές και τις μεταφέρει αυτούσιες στο δικό του βιβλίο «οδός Παυλώφ 22» στις σελ. 208-209, χωρίς εισαγωγικά, χωρίς να σημειώνει ότι από κάπου τις πήρε. Και ας μη μας πει ο Γ. Λ. ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση. Δεν μπορεί η «σύμπτωση» να έβαλε στο μυαλό του, το 1999, τις λέξεις που έγραψε ο Β. Μπαρτζιώτας στο βιβλίο του το 1986! Φωτοτυπίες αυτών των κλεμμένων γραμμών και από τα δύο βιβλία συνοδεύουν το άρθρο αυτό.

Δεν μπορώ να καταλάβω, τι του χρειαζόταν αυτές οι αράδες του Γ. Λεονταρίτη. Και χωρίς τη συνάντησή του με τον υποτιθέμενο «εκπρόσωπο του ΚΚΕ» και χωρίς τις κλεμμένες αράδες, θα πετύχαινε το σκοπό του, να θολώσει τα νερά, για τον ανύποπτο αναγνώστη.

Οσο για το πώς αποκαλύφθηκαν αυτές οι κλεμμένες αράδες, ας πούμε ότι ήταν ζήτημα διαίσθησης.

* Η ακριβής ημερομηνία της διεξαγωγής του 20^ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (δηλ. 14-15 του Φλεβάρη 1956) αναφέρεται στο βιβλίο «ΚΚΣΕ. Αποφάσεις Συνεδρίων, Συνδιασκέψεων και Ολομελειών της Κεντρικής Επιτροπής», Εκδόσεις Πολιτικής Λογοτεχνίας, 7^ος τόμος (1955-1959), Μόσχα 1971, στη ρωσική γλώσσα.