Αντρες έτοιμοι να «στύψουν την πέτρα», που «έφτυσαν αίμα» μέσα στα σαπιοκάραβα για να γεμίσουν τις τσέπες των Ελλήνων εφοπλιστών, είδαν ξαφνικά τους εαυτούς τους «πεταμένους» στη στεριά. Να λιώνουν τις σόλες τους στην Ακτή Μιαούλη γυρνώντας από γραφείο σε γραφείο, εκλιπαρώντας ακόμα και για «μπάρκο» ενός μήνα. Να στήνονται στην «ουρά» σε συσσίτια εκκλησιών για ένα κομμάτι ψωμί. Τα τραγικά αυτά φαινόμενα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά, τουλάχιστον μεταπολεμικά, από το χειμώνα του 1997. Τη χρονιά, δηλαδή, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μέσω του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Στ. Σουμάκη, «μέσα σε μια νύχτα», με υπουργική απόφαση, πέταξε στη στεριά, σύμφωνα με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς, περίπου 8-9 χιλιάδες ναυτεργάτες!

Η«πηγή» και της νέας, ολομέτωπης αυτή τη φορά, επίθεσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε βάρος των ναυτεργατών είναι η ίδια που έχει τροφοδοτήσει όλα τα μέχρι σήμερα αντιναυτεργατικά μέτρα, όλων των κυβερνήσεων: Η πάση θυσία εξυπηρέτηση των συμφερόντων του σκληρού πυρήνα της ολιγαρχίας του πλούτου, του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Τρανταχτή απόδειξη αποτελεί το ότι τα κυβερνητικά επιτελεία, ταυτόχρονα με τα νέα νομοθετικά τερατουργήματα σε βάρος των ναυτεργατών, προετοιμάζουν νέα υπερπρονόμια για τους εφοπλιστές, όπως νέες φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και άλλα. Επιπλέον απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι η νέα επίθεση εξαπολύεται σε περίοδο κυριολεκτικά «εφοπλιστικής ευφορίας», καθώς τα εφοπλιστικά υπερκέρδη έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ο αμύθητος πλούτος που έχουν συγκεντρώσει οι Ελληνες εφοπλιστές και η συνεχής αύξηση του αριθμού των πλοίων τους καθιστούν τουλάχιστον γελοίο το πρόσχημα της «ανταγωνιστικότητας» που επικαλείται η κυβέρνηση για τη νέα αντιναυτεργατική της έφοδο.

Τα όσα επιφυλάσσονται για τους ναυτεργάτες αποτελούν τμήμα του μετώπου που έχει ανοίξει η κυβέρνηση ενάντια συνολικά στην εργατική τάξη. «Οχημα» για να περάσει αυτή η πολιτική σε «στεριά και θάλασσα» είναι η μέθοδος του «κοινωνικού διαλόγου», με τον οποίο επιδιώκει τη συνενοχή του συνδικαλιστικού κινήματος και τον αποπροσανατολισμό των εργατών της στεριάς και της θάλασσας. Οι διαμορφωμένες πλειοψηφίες (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ) σε ΓΣΕΕ και ΠΝΟ, και προσωπικά ο κάθε συνδικαλιστής, από την πρώτη μέρα που κάθισαν στο τραπέζι του διαλόγου έχουν αναλάβει ιστορικές ευθύνες. Η θεωρία της «ταξικής συναίνεσης» είναι ανιστόρητη. Οι ναυτεργάτες έναν δρόμο έχουν να επιλέξουν, αυτόν της ταξικής σύγκρουσης. Να επιλέξουν το δρόμο που ανοίγουν τα αγωνιστικά σωματεία ΠΕΜΕΝ και «ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ» ενώνοντας τα βήματά τους με το υπόλοιπο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και με μπροστάρη το ΠΑΜΕ. Η αγωνιστική πρόσκληση που έχουν απευθύνει τα δύο ναυτεργατικά σωματεία είναι σαφής: «Θέτουμε στους ναυτεργάτες την αναγκαιότητα της οργάνωσης άμεσων αγωνιστικών κινητοποιήσεων και απεργιακών αγώνων». Από κει και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.