Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της ιδεολογίας και της μεθοδολογίας που διαπνέει τα νέα σχολικά βιβλία του Δημοτικού είναι το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, γύρω από το οποίο γίνεται πολλή συζήτηση τις τελευταίες μέρες. Κάνοντας σημαία τους τις βολικές για το σύστημα αντιδράσεις τύπου Παπαθεμελή για κάποια σημεία του συγκεκριμένου βιβλίου, διάφοροι συγγραφείς και αρθρογράφοι ανέλαβαν να το υπερασπίσουν (στο πνεύμα και το γράμμα του), στο όνομα μάλιστα ...της Αριστεράς και της προόδου!

Τι είναι αυτό που υπερασπίζονται, όμως, οι τελευταίοι; Το βιβλίο δεν ξεφεύγει από ιδεολογικά και πολιτικά στερεότυπα που ακολουθούν τη διδασκαλία της Ιστορίας, έτσι όπως την έχουν γράψει οι νικητές. Για παράδειγμα, οι επαναστάσεις δεν εμφανίζονται ως αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών, δεν έχει τη θέση του ο ρόλος του λαού σε αυτές, αλλά εμφανίζονται μάλλον ως διπλωματικά γεγονότα. Απέναντι στον εμφύλιο πόλεμο κρατιούνται παράξενες αποστάσεις και πουθενά δεν εμφανίζεται ο ρόλος των ΗΠΑ, αλλά εξιστορούνται τα γεγονότα σα να είχαν να μοιράσουν κάτι οι Ελληνες μεταξύ τους κι έτσι προέκυψε ο εμφύλιος. Δεν αναδεικνύονται οι πραγματικές αιτίες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ούτε αναφέρεται πουθενά ο προοδευτικός ρόλος της ΕΣΣΔ... Και, μάλιστα, πέρα από αυτά τα στερεότυπα που ακολουθούνταν και από τα προηγούμενα εγχειρίδια, εισάγει και νέα του τύπου της «ευρωλαγνείας».

Ολα τα παραπάνω ...προοδευτικά, λοιπόν, τα υποστηρίζουν διάφοροι σύγχρονοι «ευρωλάγνοι» και μαζί μ' αυτά («πακέτο») υποστηρίζουν και ένα ακόμα τετράτομο βιβλίο Ιστορίας των Βαλκανίων, που χρηματοδοτήθηκε απευθείας από τα υπουργεία Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Γερμανίας, το ίδρυμα Σόρος και άλλα ...ευαγή ιδρύματα.

«Το βιβλίο Ιστορίας εγκρίθηκε από το αρμόδιο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Με βάση ποιες διαδικασίες και με ποια επιστημονικά δεδομένα θα "διορθωθεί" το βιβλίο; Ποια νομιμοποίηση έχει η υπουργός Παιδείας να λογοκρίνει ένα σχολικό εγχειρίδιο;», γράφει ο Νίκος Φίλης στην «Αυγή» (28/1/2007). Ούτε λίγο - ούτε πολύ, υπερασπίζεται το σύνολο των νέων αντιδραστικών και ανορθολογικών σχολικών βιβλίων στο όνομα της αυθεντίας του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (το οποίο σε τελική ανάλυση ελέγχεται πλήρως από την εκάστοτε κυβέρνηση). Θυμίζουμε ότι η ίδια «παιδαγωγική αυθεντία» ενέκρινε τις συνταγές μαγειρικής στο βιβλίο της γλώσσας, κ.ο.κ. Η ενδεχόμενη απόσυρση του βιβλίου, όπως και του αμερικανογερμανικού τετράτομου, χαρακτηρίζεται δε από την «Αυγή» λογοκρισία!

Οσο για την επικεφαλής της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου... (άλλη αυθεντία αυτή!) δεν αναγνωρίζει καν στο γονιό το δικαίωμα να έχει άποψη για το τι μαθαίνουν στο παιδί του, τι συνείδηση προσπαθούν να του οικοδομήσουν. «Οταν το βιβλίο γίνεται σύμφωνα με τη μέθοδο (...) όταν δεν το καταστρέφουν οι γονείς στο σπίτι που προσπαθούν να κάνουν τους δασκάλους (...) το βιβλίο λειτουργεί», λέει χαρακτηριστικά η συγγραφέας Μ. Ρεπούση σε συνέντευξή της («Εποχή», 28/1/2007), στην οποία καταλήγει μάλιστα αναφωνώντας: «Τι δουλιά έχουν οι γονείς να αξιολογούν σχολικά βιβλία;».

Στο εισαγωγικό κείμενό της, δε, η εφημερίδα υποστηρίζει τη μέθοδο στην οποία βασίζεται το βιβλίο, τη μέθοδο «της αυτενέργειας του μαθητή», που «δίνει οπτικές και γραπτές πηγές από τις οποίες ο μαθητής μόνος πλησιάζει σφαιρικά ένα γεγονός ή ένα φαινόμενο. Με τη βοήθεια του δασκάλου θα στήσει σιγά σιγά την ιστορική αφήγηση». Δηλαδή, ο κάθε μαθητής θα γράφει τη δική του Ιστορία! Κι όλα αυτά ντύνονται με την αυταπάτη «μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε το σχολείο όχι ιδεολογικό τσιφλίκι της μιας ή της άλλης μερίδας, αλλά λίγο ελκυστικότερο στο παιδί»... Λες και όταν υποχωρεί η γνώση στο όνομα της ελκυστικότητας με τις αναδιαρθρώσεις που προωθούνται στο σχολείο δεν υπηρετείται μια συγκεκριμένη ιδεολογία, λες και δεν προωθούνται για να υπηρετήσουν τα σύγχρονα σχέδια του ιμπεριαλισμού...