Συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9,84» και τον δημοσιογράφο Α. Τόλιο παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα τα αποσπάσματα της συνέντευξης που αφορούν στις εξελίξεις στο χώρο της Παιδείας:

-- Να ξεκινήσουμε από τα πανεπιστήμια, που είναι το μεγάλο θέμα των ημερών. Αναρωτιέμαι, αν πραγματικά αυτή η αναστάτωση αξίζει τον κόπο.

-- Δεν ξέρω με ποια έννοια το λέτε, αλλά οι κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις δεν είναι χόμπι. Τα μέτρα που ήρθαν πριν λίγα χρόνια, που έρχονται και θα έρθουν αύριο, αν δε συναντήσουν ουσιαστική αντίσταση και καταδίκη, θα μετατρέψουν τα πράγματα σε ακόμη χειρότερα. Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα σταματήσει την κατάθεση αυτού του νόμου, μακάρι να το κάνει, πρέπει όμως να σας πω το εξής: Οι συνέπειες από τα καινούρια μέτρα στα πανεπιστήμια θα φανούν όχι άμεσα, θα φανούν μέσα στην επόμενη πενταετία και θα είναι και λίγο - πολύ μη αναστρέψιμες σε μια συνηθισμένη κατάσταση.

-- Ας πούμε, το άρθρο 16, που είναι η αιχμή του δόρατος των αντιδράσεων και των διαμαρτυριών και του Κομμουνιστικού Κόμματος και των άλλων δυνάμεων μέσα στο πανεπιστήμιο, είναι μία ιστορία την οποία ουσιαστικά θα την αντιμετωπίσουμε στην επόμενη Βουλή. Αν ξεκινήσουμε από τώρα δε θα υπάρξει μια απίστευτη κόπωση τελικά στο πανεπιστήμιο, σ' όλο αυτό το διάστημα με κινητοποιήσεις;

-- Κατ' αρχήν το άρθρο 16 είναι μία πλευρά. Είναι η κορυφή του παγόβουνου. Διότι ακόμη κι αν δεν περάσει το άρθρο 16, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Παιδείας και η δημιουργία μιας αντιδραστικής κατάστασης, σύγχρονης αντιδραστικής - να το δεχτώ ότι είναι με σύγχρονα μέσα και στόχους αντιδραστική - θα υπάρξει. Διότι υπάρχουν οι κοινοτικές οδηγίες, υπάρχει το γενικότερο πλαίσιο αποφάσεων. Απλώς το άρθρο 16 δίνει τη δυνατότητα στους ιδιώτες να μη ρισκάρουν τα χρήματά τους, να μην υπάρχουν παραπομπές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κλπ. Δηλαδή, είναι περισσότερο να φύγει και το τελευταίο τυπικό εμπόδιο.

Σ' ένα πράγμα θα συμφωνήσω μαζί σας, αν το υπονοείτε αυτό. Αυτή τη στιγμή που γίνονται οι αγώνες, ως ένα βαθμό, είναι στο παρά πέντε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η υπόθεση έπρεπε να ξεκινήσει το 1997, όταν έγινε η σύνοδος των πανεπιστημίων στην Μπολόνια και αποφάσισαν αυτό το πλαίσιο και το οποίο βεβαίως μετά πέρασε και έγινε πλαίσιο της ΕΕ. Τότε, εμείς το έχουμε πει και στους πανεπιστημιακούς, έπρεπε να βγουν και να ανοίξουν διάλογο στα πανεπιστήμια. Από το 1997. Διότι τα πράγματα δεν έρχονται αιφνιδιαστικά. Συνήθως καλλιεργείται πριν το έδαφος και τότε το κίνημα, είτε λέγεται φοιτητικό, είτε εργατικό, είτε οτιδήποτε, πρέπει να αντιδράσει.

-- Θα παραφράσω ένα παλιό σύνθημα του ΚΚΕ, εκτός από τον αγώνα υπάρχουν και τα μαθήματα. Και κάποια στιγμή κάτι πρέπει να δούμε με τα πανεπιστήμια.

-- Για τα μαθήματα γίνονται οι κινητοποιήσεις. Σας διαβεβαιώνω. Μάλιστα, το είπατε πάρα πολύ ωραία. Το πρόβλημα τώρα δεν είναι μόνο το ιδιοκτησιακό καθεστώς στα πανεπιστήμια, που είναι καίριο ζήτημα. Το πρόβλημα είναι το εξής: Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας. Τι αξία έχουν τα πτυχία. Διότι ας πάρουμε για παράδειγμα τα πτυχία των ξένων πανεπιστημίων, ή και τα αμερικανικά, τα οποία πάρα πολύ ωραιοποιούνται. Ενα - δύο πανεπιστήμια σε ολόκληρες τις ΗΠΑ βγάζουν πτυχία, αυτό που λέμε, με αντίκρισμα, έστω και μέσα στη σημερινή κοινωνία. Ολα τα άλλα είναι υποβαθμισμένα πτυχία. Μπέρκλεϊ θα γίνουν εδώ στην Ελλάδα;