Το σύνθημα για ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια φαντάζει πολύ προοδευτικό και σύγχρονο. Ωστόσο, είναι πολύ επικίνδυνο και απατηλό, κρύβει οδυνηρές καταστάσεις και ακόμα περισσότερους ταξικούς φραγμούς.

Το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγής δεν επιβάλλει όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν ανώτατη παιδεία. Αντίθετα καθιστά αναγκαίο και δυνατό όσο ποτέ να αποκτούν όλοι οι εργαζόμενοι - ανεξάρτητα από το επάγγελμα που κάνουν - ολόπλευρη γενική μόρφωση μέσα από ένα ενιαίο για όλους δωδεκάχρονο σχολείο. Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν όλοι οι εργαζόμενοι θα διαθέτουν το αναγκαίο στην εποχή μας υπόβαθρο γενικής μόρφωσης από το σχολείο και όχι αν θα μπουν όλοι στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.

Επιπλέον, για όλα εκείνα τα επαγγέλματα για τα οποία δεν απαιτείται επιστημονική μόρφωση, οφείλουν να υπάρχουν επαγγελματικές σχολές. Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει ένα πλέγμα «μεταλυκειακών» δημόσιων επαγγελματικών σχολών, ώστε ο νέος να μπορεί να σπουδάζει το επάγγελμα που επιλέγει να ακολουθήσει και να μην εξαναγκάζεται σε ψευτοκαταρτίσεις επί πληρωμή, τύπου ΙΕΚ και κολεγίων της πλατείας Κάνιγγος.

Από τη στιγμή που απουσιάζουν όλα αυτά - βασική μόρφωση για όλους από το σχολείο και επαγγελματικές σχολές - το σύνθημα για ελεύθερη πρόσβαση αποσκοπεί να μετατρέψει τα δημόσια πανεπιστήμια σε ένα συνονθύλευμα ιδρυμάτων πολλών κατηγοριών, με τα περισσότερα ιδρύματα να παρέχουν υποβαθμισμένη κατάρτιση. Συνέπεια αυτής της κατάστασης θα είναι πολύ λίγοι νέοι να φοιτούν τελικά σε πραγματικά πανεπιστήμια και να αποκτούν αληθινή επιστημονική μόρφωση.

Με την ελεύθερη πρόσβαση το «ξεκαθάρισμα» μεταφέρεται στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Στοχεύει στη μετατροπή του Πανεπιστημίου και των ΤΕΙ σε κέντρα διαλογής των νέων. Δηλαδή, ας μπουν όλοι στα Πανεπιστήμια και τα Πανεπιστήμια μετά θα καθορίσουν ποιοι μπορούν να συνεχίσουν, σε ποιον τομέα, ποιοι παίρνουν πτυχίο κλπ. Οι ταξικοί διαχωρισμοί δηλαδή μεταφέρονται στο ίδιο το ίδρυμα: Προαπαιτούμενα, πολλαπλές εξετάσεις, διαγραφές λόγω ξεπεράσματος των ετών φοίτησης, μεταφορά μαθημάτων από το πρόγραμμα σπουδών στον μεταπτυχιακό κύκλο... Ετσι ώστε η μεγάλη μάζα των νέων να μην παίρνει ολοκληρωμένη και υψηλού επιπέδου επιστημονική μόρφωση.

Η πρόταση για ελεύθερη πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση συνδέεται με τη λογική ότι η εκπαίδευση είναι ατομική υποχρέωση, ωφελεί μόνο το άτομο που τη λαμβάνει. Οτι, δηλαδή, η εκπαίδευση δεν είναι κοινωνική υπόθεση, για την οποία πρέπει μέσα από κοινωνικό σχεδιασμό να φροντίζει το κράτος (όπως για παράδειγμα να σχεδιάζει ότι σε τόσα χρόνια η κοινωνία χρειάζεται τόσους μηχανικούς, τόσους γιατρούς, τόσους εκπαιδευτικούς...). Εντάσσεται στη λογική που παραδίδει τη ρύθμιση του πόσοι και ποιοι θα σπουδάσουν στην αγορά με κριτήριο: όποιος έχει χρήματα σπουδάζει.