Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημασία του προβλήματος του «φαινομένου του θερμοκηπίου» και της έλλειψης ενέργειας. Οι διαφορές, ωστόσο, εστιάζονται στο πώς προσεγγίζουν τα συγκεκριμένα θέματα οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και ποια είναι η προσέγγιση του θέματος προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Από τη μια πλευρά ΕΕ και κεφάλαιο χρησιμοποιούν το περιβάλλον, εκμεταλλευόμενοι την ανησυχία των λαών για τις κλιματικές αλλαγές, σπέρνοντας παράλληλα πανικό για ενεργειακή ανεπάρκεια, προκειμένου να αυξήσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό το κέρδος των ιδιωτών και να δημιουργήσουν έδαφος για νέες επενδύσεις στον τομέα της ενέργειας και του περιβάλλοντος. Αδιαφορούν για τις λαϊκές ανάγκες και επιζητούν τη μετακύληση του κόστους των αλλαγών στους καταναλωτές, με στόχο τελικά όχι να πραγματοποιήσουν τις απαραίτητες αλλαγές, αλλά όσο είναι δυνατόν να κερδοσκοπήσουν.

Εάν, ωστόσο, θέλουμε να μιλήσουμε για λύσεις προσανατολισμένες στα λαϊκά συμφέροντα και όχι στην κερδοφορία του κεφαλαίου, που θα ξεφεύγουν από τα ευχολόγια και θα αναλαμβάνουν ουσιαστικές δράσεις επί του θέματος, οφείλουμε να εξετάσουμε την αξιοποίηση των εγχώριων πηγών ενέργειας, τη μείωση της εξάρτησης και την εξοικονόμηση ενέργειας. Ακόμα είναι απαραίτητο να κατοχυρωθεί το ενεργειακό προϊόν ως κοινωνικό αγαθό, το οποίο θα παρέχεται φτηνά στο λαό, ενώ παράλληλα θα διαφυλάσσεται η ασφάλεια των κατοίκων και η προστασία του περιβάλλοντος.

Η αναζήτηση διεξόδου στο θέμα του περιβάλλοντος και της ενέργειας, όπως και κάθε μεγάλο λαϊκό ζήτημα, δεν είναι δυνατό να μπαίνει στη λογική εξεύρεσης μιας ιδανικής επιστημονικοτεχνικής επιλογής. Οφείλουν να αντιμετωπίζονται ως θέματα άσκησης πολιτικής, τα οποία αντιμετωπίζουν τα εκάστοτε προβλήματα με βάση την πάλη των ταξικών συμφερόντων.

Επιχειρήματα ότι η βιομηχανική ανάπτυξη έφερε ανισορροπία στις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, μπορούν να ανατραπούν εάν η βιομηχανική ανάπτυξη πάψει να λειτουργεί βάσει των όρων του καπιταλιστικού κέρδους και τεθεί στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.

Το ζήτημα της δυνατότητας αυτής συναρτάται με τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, την κοινωνική ιδιοκτησία στα ανεπτυγμένα μέσα παραγωγής, με παράλληλη επιλογή τεχνολογιών και κατανομή μέσων και πρώτων υλών με κοινωνικά και όχι κερδοσκοπικά κριτήρια, προκειμένου να υπάρξει εφαρμογή συνδυασμένης ικανοποίησης του συνόλου των λαϊκών αναγκών. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται αποσπασματικά και να μη συνδέεται με τη γενικότερη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, την εξοικονόμηση των ενεργειακών πόρων, της προσιτής και φθηνής ενέργειας για το λαό, της λαϊκής στέγης, της προστασίας της λαϊκής υγείας και των ευρύτερων λαϊκών επιδιώξεων.

Δεδομένων αυτών, προτάσεις οι οποίες παρουσιάζονται ως μονόδρομος για την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων, πρέπει να εξετάζονται κριτικά και ιδιαίτερα προσεκτικά, αφού οι εισηγήσεις της ΕΕ, πρέπει να μεταφράζονται κάθε φορά με βάση τα οικονομικά και ενδοϊμπεριαλιστικά συμφέροντα που αναπτύσσονται σε κάθε τομέα και ενίοτε, συγκρούονται, προκειμένου να αποκωδικοποιηθεί ο πραγματικός στόχος.