Η ΕΕ προσεγγίζει το θέμα των κλιματικών αλλαγών, προσπαθώντας να προωθήσει τα κερδοσκοπικά συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι για να δώσει συγκεκριμένες και άμεσες λύσεις στα αυξανόμενα περιβαλλοντικά προβλήματα. Ως ένας διακρατικός καπιταλιστικός σχηματισμός, με μεγάλα κεφάλαια, τα οποία αναζητούν διέξοδο επενδύσεων, βλέπει τις κλιματικές αλλαγές, υπό το πρίσμα της ενίσχυσης της ενεργειακής αγοράς και των μονοπωλίων του τομέα ενέργειας.

Οι «27» είναι σε μεγάλο βαθμό ενεργειακά εξαρτημένοι, καθώς η Ενωση δεν έχει αυτάρκεια στον ενεργειακό τομέα και αναγκάζεται να αναζητά «προμηθευτές», που θα της λύσουν το πρόβλημα. Εξαρτημένοι είναι και οι ανταγωνιστές της Ενωσης και κυρίως οι ΗΠΑ, λιγότερο από την ΕΕ αλλά πάντως σε σχέση με τις ανάγκες τους είναι εξαρτημένες, αλλά με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε χώρες - βασικούς παραγωγούς πετρελαίου, πετυχαίνουν να λύνουν το πρόβλημά τους, αποκτώντας μάλιστα ισχυρή υπεροχή έναντι των κρατών-μελών της ΕΕ.

Ετσι ο ευρωενωσιακός σχηματισμός αντιμετωπίζει μία διπλή «πρόκληση»: Από τη μία δημιουργίας προβλημάτων στις ΗΠΑ, βάζοντας «εμπόδια» με περιβαλλοντικές συμφωνίες, ενώ από την άλλη προσεγγίζοντας τη Ρωσία, ως το μεγαλύτερο τροφοδότη της Ενωσης σε ενεργειακά προϊόντα. Απώτερος στόχος η σύναψη όσο το δυνατό συμφερότερων συμφωνιών, που θα εξασφαλίζουν διέξοδο στα συσσωρευμένα ευρωπαϊκά κεφάλαια με όσο το δυνατό μεγαλύτερο κέρδος και παράλληλα να είναι ένα μέσο πολιτικής πίεσης προς τη Μόσχα. Εδώ υπάρχουν και οξύνονται οι ενδομονοπωλιακοί ανταγωνισμοί.

Το περιβάλλον στις αποφάσεις της ΕΕ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη όπλο προώθησης των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που αναζητά επειγόντως διέξοδο, με στόχο τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία, καθώς έχει συσσωρευτεί τεράστια οικονομική δύναμη, που πρέπει να αξιοποιηθεί. Χτίζει την άμυνά της προσπαθώντας τόσο να εξοικονομήσει την «παραδοσιακή» ενέργεια, όσο και να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανοίγματος και διεύρυνσης της αγοράς εναλλακτικών και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Στην πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ενεργειακή πολιτική της Ενωσης, οι κλιματικές αλλαγές και η αυξανόμενη ενεργειακή εξάρτηση των «27», αναφέρονται ως οι βασικοί λόγοι που «επιβάλλουν» το άμεσο άνοιγμα της ενεργειακής αγοράς στους επενδυτές, την ανάγκη αύξησης της ανταγωνιστικότητας και την παροχή κινήτρων στη βιομηχανία για στροφή στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, με παράλληλη ενθάρρυνση του επιχειρηματικού κεφαλαίου για επενδύσεις στην έρευνα και την τεχνολογία. Η Κομισιόν κρίνει ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ δεν προωθούν επαρκώς την αύξηση της ανταγωνιστικότητας στον ενεργειακό τομέα και σε κάθε ευκαιρία τα επικρίνει σφοδρά, σημειώνοντας την ανάγκη ύπαρξης μίας ενιαίας ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής, προς όφελος πάντα των... Ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών.

Ουσιαστική επιδίωξη από την πλευρά της Ενωσης είναι η επιτάχυνση της «απελευθέρωσης» του ενεργειακού τομέα των κρατών - μελών και της ραγδαίας εισόδου του ιδιωτικού κεφαλαίου μέσα από την κοινοτική χρηματοδότηση σχετικών ιδιωτικών επενδύσεων, ο περιορισμός της εξάρτησης της ΕΕ από εισαγόμενα καύσιμα, ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις από τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ στη «μάχη του πετρελαίου και του φυσικού αερίου» και τέλος η προώθηση της σχετικής κοινοτικής τεχνολογίας και των αντίστοιχων προϊόντων στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά, αποκαλύπτοντας έτσι την άκρως υποκριτική στάση επίκλησης της προστασίας του περιβάλλοντος, εκ μέρους των Βρυξελλών...

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στο Συμβούλιο για την Ενέργεια, που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, την Πέμπτη, απορρίφθηκαν οι προτάσεις περί υποχρεωτικής μείωσης των εκπομπών ρύπων διά της χρήσης βιοκαυσίμων στο 20% έως το 2020, με τον προσανατολισμό της ενεργειακής πολιτικής της ΕΕ να παραμένει σαφής και ξεκάθαρος, στην προώθηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και όχι ουσιαστικών αποφάσεων επίλυσης του προβλήματος. Σε αυτά τα πλαίσια αναμένεται να κινηθεί και η εαρινή σύνοδος κορυφής, στις 8 και 9 Μάρτη, στις Βρυξέλλες, που έχει σαν βασικό θέμα στην ατζέντα την ενεργειακή πολιτική της ΕΕ, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και τη μείωση της εξάρτησης από τρίτες χώρες.