Οι ανασκαφές που γίνονταν επί 6 χρόνια στο εντελώς ακάλυπτο από βλάστηση έδαφος του νησιού Ελεσμερ της καναδικής περιοχής Νουβανούτ, μόλις 1.200 χιλιόμετρα από το Βόρειο Πόλο, έφεραν στην επιφάνεια έναν ανεκτίμητο θησαυρό: Το απολίθωμα ενός όντος ηλικίας 375 εκατομμυρίων ετών, με λέπια, πτερύγια για πόδια και πλατύ κεφάλι στηριγμένο σε λαιμό. Το ον αυτό ονομάστηκε Τίκτααλικ ρόζαε, που στη γλώσσα των Ινουί (κατοίκων των Αρκτικών περιοχών) σημαίνει «μεγάλο ψάρι του ρηχού νερού». Το Τίκτααλικ συμπληρώνει ένα από τα κενά, όσον αφορά τα ευρήματα, στην εξελικτική πορεία της μετάβασης των ειδών από ψάρια που κολυμπούν, σε ζώα που περπατούν στη στεριά. Η δαρβινική θεωρία αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την επιστημονική της βάση, πρόβλεψε την ύπαρξη ζώων όπως το Τίκτααλικ, πριν ανακαλυφθούν τα απομεινάρια τους θαμμένα στο χώμα.

Οι Αμερικανοί παλαιοντολόγοι Νιλ Σούμπιν και Τεντ Ντάσλερ, σχεδίασαν την έρευνά τους στην Αρκτική με μεγάλη προσοχή. Πριν από 375 εκατομμύρια χρόνια, η καναδική Αρκτική βρισκόταν κοντά στον ισημερινό, έχοντας υποτροπικό κλίμα. Ηταν, δηλαδή, μια περιοχή με μεγάλες πιθανότητες εμφάνισης ενός υδρόβιου ζώου που θα έκανε τα πρώτα βήματα στη στεριά. «Κοιτάζοντας το εξελικτικό δέντρο και γνωρίζοντας μερικά πράγματα για την εξέλιξη και την ιστορία της Γης, προβλέψαμε ότι έπρεπε να υπάρχει ένα ζώο σαν το Τίκτααλικ εκεί πάνω», λέει ο Σούμπιν.

Το ζώο, που έφτανε σε μήκος 2,7 μέτρων είχε πτερύγια με οστά που έμοιαζαν με εκείνα των άκρων των ζώων της στεριάς. Τα οστά αυτά σχηματίζουν ώμο, αγκώνα και καρπό, δίνοντάς στο Τίκτααλικ τη δυνατότητα να κάνει κάτι ανάλογο με τις κάμψεις που κάνουν οι άνθρωποι που γυμνάζονται. Είχε φαρδιά πλευρά, το δέρμα του ήταν καλυμμένο με λέπια και διέθετε λαιμό που του επέτρεπε να περιστρέφει το κεφάλι του. «Το γεγονός ότι το κρανίο δεν είναι συνδεδεμένο με τον ώμο είναι κάτι που δεν το περιμέναμε να υπάρχει σε ένα ζώο που είναι ακόμα ψάρι», τονίζει ο Ντέσλερ. «Υποθέτουμε ότι ήταν μια προσαρμογή στα ρηχά νερά, που επέτρεπε στο ζώο να είναι πιο αποτελεσματικός κυνηγός».

«Εκείνο που είναι πραγματικά εξαιρετικό σχετικά με το Τίκτααλικ, είναι ότι δεν πρόκειται για κάποιο εσωτεριστικό κλάδο της εξέλιξης», υπογραμμίζει ο Σούμπιν. «Δεν κοιτάζουμε ένα εξελικτικό αδιέξοδο. Οταν αντικρίζουμε την εμφάνιση του λαιμού στο Τίκτααλικ, την εμφάνιση του καρπού στο Τίκτααλικ, μιλάμε για την ιστορία του ανθρώπου. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε την ιστορία μας μέχρι πίσω σε όντα σαν αυτό. Η μετάβαση που βλέπουμε σε αυτά τα ψάρια της Δεβόνιας Περιόδου, είναι ένα κομμάτι του μακρινού μας παρελθόντος».