Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις κάποιο σκάνδαλο θα σκάσει μύτη. Προχτές ήταν το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Σήμερα το σκάνδαλο των ομολόγων. Αύριο κάποιο άλλο θα κάνει την εμφάνισή του. Και όχι τυχαία, όλοι όσοι εμπλέκονται σ' αυτά, είτε ως ένοχοι για τη διάπραξή τους, είτε ως υπεύθυνοι για την υπόθαλψη και τη συγκάλυψη, ακόμα κι αυτοί που τα αποκαλύπτουν, βρίσκονται όλοι στους κόλπους της άρχουσας τάξης να παίζουν σε μια παράσταση με μοιρασμένους και εναλλασσόμενους ρόλους. Η ΝΔ από κατήγορος χτες βρέθηκε να είναι κατηγορούμενη σήμερα, το ΠΑΣΟΚ από κατηγορούμενο έγινε κατήγορος, και τα φερέφωνά τους, δημοσιογραφικά και άλλα, προσαρμόζουν την προπαγάνδα τους αναλόγως από το αν έχουν να υπερασπιστούν τον επιτιθέμενο ή τον αμυνόμενο.

Το σκηνικό είναι καλά στημένο, έτσι ώστε να κρατάει το λαό καθηλωμένο στη θέση του θεατή, να καταπίνει τη δυσαρέσκεια και την οργή του, να σιχτιρίζει τους εκάστοτε πρωταγωνιστές των σκανδάλων, αλλά να μην αποφασίζει να παρέμβει κατεβάζοντας οριστικά αυτή την παράσταση και στέλνοντας το δικομματικό θίασο και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί στον αγύριστο. Φαίνεται σήμερα καθαρότερα από ποτέ ότι το σύστημά τους παρασάπισε. Και στη σήψη τα τρωκτικά πολλαπλασιάζονται. Δεν ευθύνονται απλά κάποιοι κακοί και διεφθαρμένοι, επιρρεπείς στο να απλώνουν χέρι στο βάζο με το μέλι. Αν ήταν έτσι τότε τα πράγματα θα ήταν σχετικά εύκολα στην αντιμετώπισή τους. Ευθύνεται η πολιτική που εφαρμόζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που υπερασπίζονται οι παρατρεχάμενοι και οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί, αυτή η πολιτική γεννά τη διαφθορά. Η ρίζα του προβλήματος φτάνει βαθιά, στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Εκεί συντελείται το σκάνδαλο των σκανδάλων, μήτρα όλων των υπολοίπων. Σε ένα σύστημα που θεμελιώνεται στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους, στην ιδιοποίηση του πλούτου που παράγουν οι πολλοί από μια χούφτα μεγαλοκαρχαρίες, που προσκυνά ένα θεό, το κέρδος, που ανάγει σε υπέρτατη αξία την αγορά και τον ανταγωνισμό, θα ήταν ασυγχώρητη βλακεία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ανθίζουν «ρόδα μυρωμένα». Δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό όσοι βάζουν χέρι στα αποθεματικά των Ταμείων απ' αυτό που κάνουν συστηματικά οι εργοδότες που δεν κολλάνε ένσημα, που δεν αποδίδουν παρακρατημένες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και τη σκαπουλάρουν με μια υπουργική υπογραφή σε μια ακόμα χαριστική ρύθμιση.

Για την εργατική τάξη, το λαό, υπόλογοι είναι όλοι. Είτε τρώνε από τα έτοιμα «νόμιμα» είτε «παράνομα». Γιατί και οι νόμοι για τα δικά τους συμφέροντα φροντίζουν, γι' αυτό και είναι βαθιά αντιλαϊκοί. Ζητούμενη είναι πλέον η τιμωρία τους. Η πραγματική και ουσιαστική πολιτική τιμωρία που μόνο ο λαός μπορεί, γιατί έχει και τη δύναμη και το συμφέρον, να εφαρμόσει. Με τους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες κατά της πολιτικής της πλουτοκρατίας. Και στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, ας σηκωθεί από τη θέση του θεατή και, για να μην είναι της Κυριακής η επιλογή της Δευτέρας λύπη, η απόφαση πρέπει να είναι μαύρο στις δυνάμεις του δικομματισμού και στην κάλπη κόκκινο του αγώνα, της αντίστασης, της προοπτικής, ΚΚΕ!